Στις 10 Απρίλη, η ΕΠΑΨΥ (Εταιρία Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας) απέλυσε τον, ιδιαίτερα γνωστό και αναγνωρισμένο για τα προσόντα του εργαζόμενο στο χώρο της ψυχικής υγείας, Αχιλλέα Βασιλικόπουλο. Ο Αχιλλέας εργαζόταν επί 14 χρόνια στον ξενώνα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης «Θέτις», δομή που λειτουργεί από το 1993, στο πλαίσιο αποασυλοποίησης του ΠΙΚΠΑ Λέρου. Τη λειτουργία της δομής ανέλαβε η ΕΠΑΨΥ πριν από περίπου ένα χρόνο, διάστημα που αποδείχτηκε αρκετό για να εμπεδωθεί στους εργαζόμενους η φιλοσοφία και το πνεύμα του αυταρχισμού, που διαποτίζει το εξέχον μέλος της «ψυχιατρικής κοινότητας» και διευθυντή της ΕΠΑΨΥ, Στέλιο Στυλιανίδη.
Οπως ανακοινώθηκε στον Αχιλλέα, η απόλυσή του οφείλεται σε «αταίριαστη χημεία» ανάμεσα σε εκείνον και την εταιρία, ως προς το ζήτημα της παρακράτησης των συντάξεων και επιδομάτων των ενοίκων του ξενώνα για τα λειτουργικά έξοδα της δομής. Πριν ακόμα νομοθετηθεί η παρακράτηση των συντάξεων των ασθενών που διαμένουν σε δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, η εταιρία πίεζε τους υπεύθυνους των δομών να προχωρήσουν στην παράνομη τότε αυτή ενέργεια. Ο Αχιλλέας διαφώνησε με αυτήν την πολιτική και αυτό ήταν αρκετό για να οδηγήσει την εταιρία στην ψυχρή και τρομοκρατική απόλυσή του. Αντίστοιχη περίπτωση απόλυσης είχε συμβεί και το 2007 στην ίδια εταιρία, όταν απολύθηκε προϊσταμένη νοσηλεύτρια με πολυετή προσφορά «για να ανανεωθεί ο αέρας στο οικοτροφείο». Ο πραγματικός λόγος αφορούσε στο ότι η εργαζόμενη διεκδικούσε τα δικαιώματα της ίδιας και των συναδέλφων της που προσπαθούσαν να οργανωθούν συλλογικά απέναντι στον αυταρχισμό της εταιρίας.
Σήμερα η ΕΠΑΨΥ πρωτοστατεί στο χορό της εργοδοτικής τρομοκρατίας και επιχειρεί να στείλει μήνυμα συντριβής κάθε εργατικής αντίστασης, έστω κι αν αυτή εκφράζεται σε επίπεδο διαφωνίας. Η βίαιη αναδιάταξη του εργασιακού σκηνικού στο χώρο της ψυχικής υγείας, ιδιαίτερα από το φθινόπωρο του 2011, με τις περικοπές μισθών και τους απλήρωτους για μήνες εργαζόμενους, πρέπει να συνεχιστεί αδιάκοπα μέχρι την οριστική εξαφάνιση κάθε δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και την πλήρη εμπορευματοποίησή τους. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο ρόλος της εισαγωγής των ΜΚΟ στο χώρο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» με το πρόγραμμα Ψυχαργώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Η απόλυση του Αχιλλέα Βασιλικόπουλου δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Ο πολιτικός χαρακτήρας της ενέργειας των αφεντικών της ΕΠΑΨΥ διαλύει και την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρχει κοινό μέτωπο εργοδοτών και εργαζόμενων στο χώρο της ψυχικής υγείας απέναντι στο υπουργείο και την πολιτική του Μνημονίου. Οταν το προηγούμενο διάστημα «υποστήριζαν» τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων οι οποίοι διεκδικούσαν την καταβολή των δεδουλευμένων τους, ουσιαστικά ενέτασσαν τον αγώνα των εργαζόμενων ως ένα ακόμα μέσο πίεσής τους προς τον υφυπουργό υγείας Μπόλαρη, για να πάρουν έγκριση χρηματοδότησης προτάσεων έργων που είχαν καταθέσει. Σήμερα που τα έργα εγκρίθηκαν (όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ»), οι εταιρίες που λυμαίνονται το χώρο της ψυχικής υγείας πετάνε τη μάσκα του συμπαραστάτη και φανερώνουν τα αγριανθρωπικά χαρακτηριστικά της επιχειρηματικής τους φύσης. Ο αγώνας που θα διεξαχθεί το επόμενο διάστημα ενάντια στη διαρκή επίθεση που εκδηλώνεται στο χώρο της ψυχικής υγείας θα πρέπει να είναι ακηδεμόνευτος από τους εργοδότες και τα τσιράκια τους και κυρίως να στοχεύει στην οργάνωση ενός κοινού μετώπου στο χώρο της υγείας, με εργαζόμενους από όλους τους κλάδους, για τη συνολική υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της.
