Πριν μιλήσουμε ειδικά για την καθαριότητα, θέλουμε να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση γύρω από έναν όρο του συρμού, το λεγόμενο εργατικό κόστος. Οχι μόνο στο στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά και στο στάδιο της κυκλοφορίας των προϊόντων-εμπορευμάτων, δεν μπορούμε να μιλάμε για εργατικό κόστος, γιατί το εμπόρευμα-εργατική δύναμη είναι εκείνο που με την κατανάλωσή του παράγει την υπεραξία που την καρπώνονται οι καπιταλιστές. Να σταματήσει, λοιπόν, η φιλολογία περί εργατικού κόστους.
Ας δούμε τώρα το κόστος μιας σύμβασης καθαριότητας. Αυτό αποτελείται από το άθροισμα των αποδοχών των εργαζόμενων σύμφωνα με την ισχύουσα εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις, του κόστους αγοράς υλικών, των γενικών εξόδων της εταιρίας-νταβατζή και του εργολαβικού κέρδους. Θεωρητικά μιλώντας πάντα, για να κατακυρωθεί μια σύμβαση σε μια εταιρία απαιτείται η συνολική δαπάνη να είναι η μικρότερη απ’ αυτές των άλλων εταιριών που έδωσαν προσφορά. Οπως θα δούμε, ο όρος της ελάχιστης δαπάνης είναι σχετικός και είναι πάντα σε συνάρτηση με τις διασυνδέσεις που έχει η εταιρία στην οποία κατακυρώνεται ο διαγωνισμός. Προς το παρόν μας απασχολεί να δούμε σε ποια περίπτωση η δαπάνη για τον καθαρισμό είναι χαμηλότερη.
Αν οι ίδιοι οι φορείς προσλάμβαναν τους εργάτες και τις εργάτριες καθαριότητας, ούτε γενικά έξοδα θα είχαν ούτε εργολαβικό κέρδος θα έβγαζαν. Ετσι, με δεδομένο ότι αυτοί οι δύο παράγοντες είναι μηδενικοί, η συνολική δαπάνη καθαρισμού θα ήταν σημαντικά μικρότερη. Αρα λοιπόν, οι λόγοι της ιδιωτικοποίησης της καθαριότητας δεν είναι οικονομικοί, αλλά καθαρά ιδεολογικοί-ταξικοί. Οι μπλε και πράσινες κυβερνήσεις προσπαθούν, μέσω της ιδιωτικοποίησης, να ξεχαρβαλώσουν τις εργασιακές σχέσεις και να μας οδηγήσουν στο μεσαίωνα.
Η ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας (και όχι μόνο) είναι οικονομικά ασύμφορη για τους φορείς. Είναι συμφέρουσα μόνο για τις εταιρίες–νταβατζήδες της καθαριότητας και τους υπηρεσιακούς παράγοντες που συμμετέχουν στις διαδικασίες κατακύρωσης των διαγωνισμών. Μετά την εγκληματική επίθεση στην Κ. Κούνεβα, αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς. Το λένε πολλοί. Ακόμη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που χρημάτισαν υπουργοί και ήταν τότε οπαδοί της ιδιωτικοποίησης, είχαν αρχίσει να μιλούν γι’ αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Στις 26 Μάρτη του 2008, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ι. Σκουλάς είχε υποβάλει ερώτηση στον υπουργό Υγείας για την καθαριότητα του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα: «Τεράστιο είναι το κόστος για τα νοσοκομεία από τα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Γενικού Κρατικού Αθηνών, όπου το κόστος σε ετήσια βάση ανέρχεται σε 1,73 εκατ. ευρώ ή 144.000 ευρώ το μήνα. Με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να προσληφθούν 120 άτομα ως μόνιμο προσωπικό που τόσο πολύ έχει ανάγκη το συγκεκριμένο νοσοκομείο».
