«Την άμεση σύγκληση της Ολομέλειας της ΓΣΕΕ για να αποφασίσει την προκήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας ζήτησαν χτες οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ», έγραψε ο Ριζοσπάστης, στις 25.5.11. Μάλιστα, στον τίτλο του σχετικού δημοσιεύματος σημειωνόταν ότι «η πλειοψηφία τηρεί στάση αναμονής».
Μα είναι δυνατόν αυτοί που καταγγέλλουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σαν πουλημένη να απευθύνονται σ’ αυτή για την κήρυξη απεργίας και να την κριτικάρουν ότι τηρεί στάση αναμονής; Τι περίμεναν, δηλαδή, να τρέξει; Κάνουμε αυτό το σχολιασμό, γιατί πέρυσι τέτοια εποχή το ΠΑΜΕ προκήρυσσε δικές του απεργίες (μια 24ωρη και μια 48ωρη). Γιατί δεν κάνει το ίδιο και φέτος, που η επίθεση στους εργαζόμενους είναι σκληρότερη, αλλά απευθύνεται στη ΓΣΕΕ, αναγνωρίζοντας το θεσμικό της ρόλο;
Αυτή είναι η ασφαλέστερη ένδειξη για το ότι η τακτική του Περισσού υπέστη πανωλεθρία. Με το ΠΑΜΕ επεδίωξαν να προκαλέσουν διάσπαση στον θεσμικό συνδικαλισμό. Γι’ αυτό και το ΠΑΜΕ εμφανιζόταν όχι σαν συνδικαλιστική παράταξη, αλλά σαν συνδικαλιστική οργάνωση, που συσπειρώνει συνδικάτα. Σαν ένα είδος αντι-ΓΣΕΕ. Εσπασαν τα μού-τρα τους, όμως, είδαν μέσα στις γραμμές τους να φουντώνουν οι αντιθέσεις και τώρα βάζουν την ουρά στα σκέλια και επιστρέφουν στην παλιά γραμμή. Τότε που λειτουργούσαν σαν αριστερή αντιπολίτευση μέσα στα θεσμικά όργανα του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Προτείνουν οι ίδιοι στη ΓΣΕΕ να προκηρύξει μια 24ωρη απεργία, ενώ δεν πέρασε καιρός από τότε που κατήγγειλαν τις δυνάμεις του ΣΥΝ που έκαναν το ίδιο. Προς το παρόν μάλλον θα κρατήσουν τις χωριστές συγκεντρώσεις, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον να τις εγκαταλείψουν κι αυτές και να κατεβαίνουν με χωριστό μπλοκ μέσα στις κεντρικές συγκεντρώσεις.
Το ίδιο Βατερλό υπέστησαν και στα πανεπιστήμια με την τακτική των διαφορετικών οργανώσεων στο πλαίσιο του ΜΑΣ. Είδαν τις ψήφους τους στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές να πέφτουν κατακόρυφα. Ετσι, αυτοί που τελευταία μιλούσαν για χωριστή πανελλαδική οργάνωση του φοιτητικού κινήματος (δηλαδή, για τη δημιουργία μιας κομματικής ΕΦΕΕ), τώρα μιλούν και πάλι για επανασύσταση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ.
Φυσικά, εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι τώρα ο Περισσός επανήλθε στο σωστό δρόμο, όπως σίγουρα θα σπεύσουν να υποστηρίξουν χαιρέκακα οι του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπουν να δικαιώνεται η δική τους τακτική. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οργανωτικό, αλλά πολιτικό. Το μείζον είναι η πλήρης αστικοποίηση του πάλαι ποτέ ρεφορμιστικού συνδικαλισμού και όχι αν αυτός θα παραμείνει οργανωμένος σε ένα κέντρο ή θα διασπαστεί σε περισσότερα. Μήπως άλλαξε τίποτα επειδή το ΠΑΜΕ δοκίμασε να προωθήσει τον οργανωτικό διαχωρισμό; Μπήκαν, μήπως, σε νέα βάση οι εργατικοί αγώνες, χαράκτηκε μια καινούργια, ταξική προοπτική; Ολα ίδια παρέμειναν.
Είναι απαραίτητο να υπάρξει πλήρης ρήξη με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό όλων των τάσεων. Αυτή η ρήξη, όμως, μπορεί να γίνει μόνο αν προωθηθεί η ιδέα της ανεξάρτητης ταξικής οργάνωσης και δράσης, η οποία ακόμη δεν έχει ξεκινήσει. Οι πρωτοπόροι εργάτες που πρέπει ν’ αναλάβουν αυτό το καθήκον οφείλουν να βρίσκονται εκεί που βρίσκονται οι εργάτες, αφού πρώτα οργανωθούν οι ίδιοι για να έχουν σχέδιο και τακτική.
