Στο πολυτελές «Απόλλων Palace» στο Καβούρι θα γίνει (αν γίνει) το 37ο εκλογικό συνέδριο της ΓΣΕΕ. Τις δύο προηγούμενες φορές προσπάθησαν να το κάνουν διαδοχικά στην Καλαμάτα και στη Ρόδο, αλλά δεν τους το επέτρεψε το ΠΑΜΕ. Στη συνέχεια το Πρωτοδικείο διόρισε την προηγούμενη διοίκηση ως προσωρινή, με εντολή να οργανώσει συνέδριο εντός εξαμήνου. Πολλά μπορεί να αλλάξουν, όμως τη χλίδα οι εργατοπατέρες δεν την αλλάζουν με τίποτα. Με τα λεφτά των εργατών τρώνε και πίνουν σε πολυτελή θέρετρα και πληρώνουν ραδιοτηλεοπτικές διαφημιστικές καμπάνιες που θυμίζουν προώθηση απορρυπαντικού.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο οι πουλημένοι στο κεφάλαιο εργατοπατέρες αντιμετώπισαν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα του Βρούτση. «Ωδινεν όρος καὶ έτεκεν μυν» ήταν ο τίτλος του Δελτίου Τύπου που εξέδωσαν! «Το υπό κατάθεση νομοσχέδιο, δεν προωθεί ουσιαστικά την κοινωνικοασφαλιστική μεταρρύθμιση αλλά μόνο την οργανωτικό-λειτουργική και διαδικαστική ενοποίηση» ήταν η… κριτική τους. Και η κατακλείδα της απόλυτης ξεφτίλας: «Η ΓΣΕΕ, δεν πρόκειται να εντάξει την αντίδρασή της στις προωθούμενες ασφαλιστικές ρυθμίσεις, σε κανένα κομματικό σχεδιασμό καμίας παράταξης. Διατηρώντας την αυτονομία της, επιδιώκει εξαντλητικό, σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο για τη διασφάλιση ενός ασφαλιστικού συστήματος που θα εγγυάται τις παρούσες και τις επόμενες γενιές. Οσοι διέλυσαν τις δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες της ΓΣΕΕ και άλλων μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, δεν μπορούν σήμερα να εμφανίζονται ως τιμητές των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης»!
Δηλαδή, η αντίδραση στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα είναι «σχεδιασμός του ΠΑΜΕ», με το οποίο οι πρασινογάλαζοι εργατοπατέρες έχουν τις γνωστές αντιθέσεις. Γι' αυτό αρνήθηκαν να προκηρύξουν ακόμα κι αυτή την καθιερωμένη 24ωρη απεργία, που κήρυξαν η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Φάνηκε έτσι πόσο υποκριτική ήταν και η αντίθεσή τους (λέμε τώρα) στο νόμο Κατρούγκαλου. Με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν πρόβλημα, όχι με το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Τώρα που ο Βρούτσης καταθέτει νομοσχέδιο που διατηρεί ατόφιες και τη φιλοσοφία και τις βασικές ρυθμίσεις του νόμου Κατρούγκαλου, προσθέτοντας μάλιστα την έναρξη της διαδικασίας για την εξαφάνιση της επικουρικής σύνταξης, αυτοί τον κατηγορούν απλώς για… ατολμία. Ακόμα και η Γεννηματά μίλησε για αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου-Βρούτση. Τα τομάρια της ΓΣΕΕ, όμως, δε φτάνουν ούτε στην αντιπολιτευτική διάθεση της Γεννηματά και του ΚΙΝΑΛ.
Το συνέδριο που οργανώνουν θα είναι μόνο εκλογικό. Δηλαδή, θα στήσουν μια κάλπη, θα τους ψηφίσουν οι «αντιπρόσωποι» και τέρμα. Παρά ταύτα, κάλεσαν τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων! Και βέβαια, για να το καταφέρουν να στήσουν την κάλπη, ζήτησαν αστυνομική προστασία! Και βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι όχι μόνο με τους αντιπροσώπους του ΠΑΜΕ, αλλά με ευρύτερες δυνάμεις. Ακόμα και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Στην εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, για παράδειγμα, διαμορφώθηκε πλειοψηφία που ψήφισε απόφαση με τίτλο: «Απαιτούμε γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με βάση το καταστατικό της, και όχι “συνέδριο“ – παρωδία με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού!», η οποία μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Εδώ και τώρα γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, χωρίς νόθους αντιπροσώπους, εργοδότες, ΜΑΤ και κρατική βία! Κανένα συνδικάτο της χώρας να μη νομιμοποιήσει συνέδρια με ΜΑΤ και κρατική βία! Τα συνέδρια των Συνδικάτων είναι υπόθεση των εργατών κι όχι των εισαγγελέων και των αφεντικών».
Δε θα ασχοληθούμε, βέβαια, με την πολιτική σκοπιμότητα που ξεχειλίζει απ' αυτή την ανακοίνωση που την εξέδωσε σίγουρα μια συγκυριακή πλειοψηφία. Ετσι κι αλλιώς σε όλες τις κινήσεις σ' αυτό το επίπεδο υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα. Την πλατιά απομόνωση των εργατοπατέρων της κλίκας Παναγόπουλου-Κιουτσούκη θέλουμε να δείξουμε. Δεν έγινε ξαφνικά… ταξική δύναμη η ΑΔΕΔΥ, επειδή στη διοίκησή της συγκεντρώθηκε συγκυριακά μια πλειοψηφία υπέρ αυτής της απόφασης. Γεγονός είναι ότι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ «πόνεσαν» απ' αυτή την ανακοίνωση και απάντησαν με μια δική τους μακροσκελέστατη ανακοίνωση για να καταγγείλουν «εργαλειοποίηση της Ανώτατης Δημοσιοϋπαλληλικής Οργάνωσης από το ΠΑΜΕ και κάποιους “προθύμους“», η οποία συνιστά «θεσμική εκτροπή».
Ολ' αυτά, βέβαια, γίνονται μακριά από την εργατική τάξη, η οποία έχει απωλέσει κάθε επαφή με τον αστικοποιημένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Οχι επειδή τον αμφισβητεί από ταξικές θέσεις, αλλά επειδή η αγωνιστική της συνείδηση βρίσκεται στο ναδίρ εδώ και καιρό. Ετσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: η μεν εργατοπατερία, με εντελώς λυμένα τα χέρια της, επιδίδεται στις πιο αισχρές κινήσεις ως δύναμη του αστικού πολιτικού σκηνικού, η δε εργατική τάξη χρησιμοποιεί και τη σιχασιά της γι' αυτή την εργατοπατερία ως άλλοθι για τη δική της αδράνεια. Μόνο μια αγωνιστική αναζωογόνηση του αυθόρμητου εργατικού κινήματος μπορεί να σπάσει αυτόν το φαύλο κύκλο και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός ταξικού πόλου.