Γιατί έχει αναπτυχθεί τόσο μεγάλο κύμα συμπαράστασης στους απεργούς της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» που ξεπέρασαν ήδη τον ένα μήνα απεργίας; Γιατί το ταξικό αισθητήριο αντιλήφθηκε ότι από την εξέλιξη αυτής της απεργίας κρίνονται πολλά. Είναι ζήτημα τιμής για ολόκληρη την εργατική τάξη να νικήσουν οι χαλυβουργοί.
Γιατί κατέβηκαν σε απεργία; Γιατί ο καπιταλιστής Μάνεσης τους ζήτησε να αποδεχτούν την εκ περιτροπής εργασία, με μείωση μισθού, και όταν αρνήθηκαν απέλυσε 34 συναδέλφους τους. Βγήκαν στην απεργία για το δικαίωμά τους στη δουλειά και για την υπεράσπιση των απολυμένων συναδέλφων τους. Και δεν έκαναν πίσω, όσους ελιγμούς κι αν έκανε ο καπιταλιστής, όση πίεση κι αν τους άσκησαν τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, που παίζουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου («η διοίκηση δέχεται να επαναπροσλάβει τους απολυμένους, εσείς γιατί δεν κάνετε καμιά υποχώρηση;»).
Μπορεί ο Περισσός να προσπαθεί να μετατρέψει τον αγώνα 400 εργατών σε κομματική υπόθεση, όμως η υπόθεση αυτή είναι πολύ πιο σοβαρή από τα μικροκομματικά τερτίπια. Αν οι εργάτες της Χαλυβουργίας νικήσουν, η νίκη τους θα είναι μια ανάσα για ολόκληρη την εργατική τάξη, ένα φωτεινό παράδειγμα. Αν χάσουν, θα σκορπιστεί παντού η απογοήτευση και η ηττοπάθεια («εδώ έχασαν αυτοί με τόσες μέρες απεργία»!). Γι’ αυτό και πρέπει να νικήσουν για λογαριασμό όλων μας.
