Ξεσαλωμένοι οι καπιταλιστές, ζητούν –διά στόματος Δασκαλόπουλου– ακόμη λιγότερες κοινωνικές υπηρεσίες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα. «Κυρίαρχη προτεραιότητα είναι να καταλύσουμε το υπερτροφικό και πελατειακό κράτος.
Τώρα πρέπει να εξυγιάνουμε τις άρρωστες ΔΕΚΟ, να καταργήσουμε τους άχρηστους φορείς, οργανισμούς και θέσεις του δημοσίου», δήλωσε ο Δασκαλόπουλος μετά την ολοκλήρωση των τοπικών εκλογών. Οταν ρωτήθηκε αν πρέπει να υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο και στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, το χόντρηνε περισσότερο: «Ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει υπεράριθμους υπαλλήλους κι όμως 160 χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα επειδή χρεοκόπησε το δημόσιο. Γι΄ αυ- τούς τους ανθρώπους μόνο κροκοδείλια δάκρυα ακούω να χύνονται από τους επαγγελματίες προστάτες του λαού μας».
Τώρα πρέπει να εξυγιάνουμε τις άρρωστες ΔΕΚΟ, να καταργήσουμε τους άχρηστους φορείς, οργανισμούς και θέσεις του δημοσίου», δήλωσε ο Δασκαλόπουλος μετά την ολοκλήρωση των τοπικών εκλογών. Οταν ρωτήθηκε αν πρέπει να υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο και στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, το χόντρηνε περισσότερο: «Ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει υπεράριθμους υπαλλήλους κι όμως 160 χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα επειδή χρεοκόπησε το δημόσιο. Γι΄ αυ- τούς τους ανθρώπους μόνο κροκοδείλια δάκρυα ακούω να χύνονται από τους επαγγελματίες προστάτες του λαού μας».
Εγιναν και ευαίσθητοι οι καπιταλιστές τώρα. Η μοναδική κρατικοδίαιτη τάξη της κοινωνίας μας, αυτοί που αρμέγουν το δημόσιο με προμήθειες και εργολαβίες, αυτοί που κατακλέβουν την εφορία με υποτιμολογήσεις και υπερτιμολογήσεις, αυτοί που παρκάρουν τα κέρδη τους στις ελβετικές τράπεζες και στα διάφορα κερδοσκοπικά funds του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, αυτοί που δεκαετίες τώρα κατακλέβουν τα ασφαλιστικά ταμεία, αυτοί που εισπράττουν συνεχώς από το κράτος επιδοτήσεις σε ζεστό χρήμα, ειδικά φορολογικά και άλλα κίνητρα, αυτοί που πλιατσικολόγησαν τη χώρα με τη μεγάλη μπίζνα των Ολυμπιακών Αγώνων, καμώνονται πως πονάνε τους εργάτες που απολύουν.
Φορτώνουν στο κράτος –το δικό τους κράτος– την ευθύνη για την κρίση. Δεν μας λένε, όμως, τι έκαναν τα υπερκέρδη που συσσώρευσαν την προηγούμενη δεκαετία (για να μην πάμε πιο πίσω); Γιατί δεν στηρίζουν τις επιχειρήσεις τους, ώστε να μην απολύεται κόσμος, να μην εφαρμόζεται εκ περιτροπής εργασία και ελαστικές εργασιακές σχέσεις; Γιατί απαιτούν νομοθετική ρύθμιση της δυνατότητάς τους να εξευτελίζουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αγοράζοντάς την φτηνότερα κι από τα βασικά της ΕΓΣΣΕ;