«Ποιες αποφάσεις θα θεωρηθούν “πειστικές” από τις Βρυξέλλες; Αυτές που θα μειώνουν ουσιαστικά τους ρυθμούς αύξησης των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού για συντάξεις, δηλαδή που θα μειώνουν το μέσο επίπεδο συντάξεων».
Το μεγάλο deal του ECOFIN
«Επενδυτής», 5.12.09
Η πιο «λαχανί» από τις «λαχανοφυλλάδες» περιγράφει μ’ αυτό το λακωνικό τρόπο τη βασική επιδίωξη των αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα, που είναι υποχρεωμένη να προωθήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να μειωθεί το μέσο επίπεδο των συντάξεων. Μόνο έτσι θα οδηγηθούν οι εργαζόμενοι και σε περισσότερα χρόνια παραμονής στην εργασία. Ετσι θα γίνει πράξη αυτό που οι ειδικοί των αντεργατικών στρατηγικών ονομάζουν «ενεργός γήρανση».
Από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «άνοιξε το Ασφαλιστικό», ο αρμόδιος υπουργός Α. Λοβέρδος επαναλαμβάνει συνεχώς πως η δαπάνη για συντάξεις ρουφάει σαν μαύρη τρύπα κάθε πόρο του ΑΕΠ. Σε τι λύση οδηγεί αυτή η διαπίστωση; Σε λύση γενικής μείωσης των συντάξεων, που κατά τα άλλα τη διέψευδε ο υπουργός. Την περασμένη Τρίτη, ο Λοβέρδος έφτασε στο σημείο να υπαινιχθεί ότι οι συνταξιούχοι φταίνε για την κρίση και περίπου απειλούν το έθνος: «Οι δαπάνες για την καταβολή των συντάξεων αυξάνονται ήδη με γεωμετρική πρόοδο. Η Επιτροπή της Ε.Ε. εκτιμά, πως το 2040 θα φτάσουν στο 24,1 % του ΑΕΠ, που σημαίνει πως σε λίγο, δεν θα υπάρχει εθνική οικονομία»!
Οι «κατευθυντήριες γραμμές» που έδωσε η κυβέρνηση στην «επιστημονική επιτροπή» και τις οποίες αποδέχτηκαν ήδη ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, οδηγούν στο περιβόητο ασφαλιστικό σύστημα των «τριών πυλώνων». Μια εξευτελιστική βασική σύνταξη (στο ύψος της σύνταξης του ΟΓΑ) για όλους, μια εργασιακή σύνταξη πλήρως «ανταποδοτική» (που για να πάρεις πέντε δεκάρες θα πρέπει να εργαστείς τουλάχιστον μέχρι τα 70) και μια τρίτη με τους κανόνες της ιδιωτικής ασφάλισης («επαγγελματικά ταμεία»).
Το σχέδιο αυτό δεν είναι καινούργιο. Εχει περιγραφεί από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 από όσους τεχνοκράτες ασχολήθηκαν με το ασφαλιστικό (Προβόπουλος, Τήνιος, Φακιολάς, Σπράος κ.ά.) και στηρίζεται στο σχέδιο που επέβαλε το ΔΝΤ στη Χιλή του Πινοσέτ. Επειδή η Ελλάδα δεν έχει φασιστική δικτατορία, δε μπορούσαν να εφαρμόσουν μεμιάς αυτό το σύστημα. Χρειάζονταν μια περίοδο προετοιμασίας, προσαρμογής και βαθμιαίας διολίσθησης προς αυτή την κατεύθυνση. Ολες οι αντιασφαλιστικές ανατροπές που έγιναν μέχρι τώρα, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο, συνέτειναν στην αύξηση του μέσου ορίου ηλικίας εξόδου στη σύνταξη και στη μείωση του μέσου επιπέδου των συντάξεων. Στις συνθήκες της κρίσης, με την ανεργία να καλπάζει και τα ασφαλιστικά έσοδα να μειώνονται δραματικά, κρίνουν πως ήρθε η ώρα για το τελικό χτύπημα. Για την πλήρη εφαρμογή του συστήματος των «τριών πυλώνων».
Ξέρουν, όμως, πως ακόμα κι αν δεν φτάσουν εκεί, θα έχουν κάνει μερικά ακόμη βήματα, ώστε μια επόμενη κυβέρνηση να κάνει το τελικό βήμα. Υπολογίζουν πως σε κάθε περίπτωση θα κερδίσουν.
