Αυτό είναι πραγματικά κατόρθωμα. Το σύνολο της αστικής προπαγάνδας να υποστηρίζει ότι οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ έχουν κερδίσει το βασικότερο από τα αιτήματά τους και απάντηση σ’ αυτή την προπαγάνδα να μην υπάρχει. Χωρίς αντίπαλο παίζουν στα ΜΜΕ τα κυβερνητικά στελέχη, συνεπικουρούμενα από μικρούς και μεγάλους ρουφιανοδημοσιογράφους. Ακόμα και καλοπροαίρετος κόσμος παρασύρεται, γιατί ακούει την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ χωρίς να ακούει αντίλογο από την άλλη πλευρά.
Το κατόρθωμα αυτό «πιστώνεται» στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, η οποία πριν από καιρό ξεπούλησε τον αγώνα για πραγματική ένταξη στα ΒΑΕ, συμφωνώντας με την κυβέρνηση στη σχετική ρύθμιση. Μια ρύθμιση την οποία η κυβέρνηση χρησιμοποίησε προπαγανδιστικά και στη φάση της προετοιμασίας της αντιασφαλιστικής επίθεσης (αρκεί να θυμηθούμε ότι αμέσως μόλις διορίστηκε η Πετραλιά κάλεσε στο γραφείο της τους εργατικούς συντάκτες και τους ανακοίνωσε off the record ότι «εντάσσονται στα βαρέα οι οδοκαθαριστές»). Στη συνέχεια, το προπαγανδιστικό επιτελείο της κυβέρνησης, κράτησε στην καβάντζα την τροπολογία και την κατέθεσε σχεδόν ταυτόχρονα με το Ασφαλιστικό (αλλά σε άλλο, άσχετο νομοσχέδιο), για να συκοφαντήσει τον αγώνα των εργαζόμενων στους ΟΤΑ: «Δείτε, εμείς τους ικανοποιούμε ένα αίτημα που χρόνιζε κι αυτοί απεργούν, για πολιτικούς λόγους».
Εχουμε γράψει αναλυτικά, ότι αυτή η τροπολογία δεν είναι παρά ακριβές αντίγραφο παλιότερης ρύθμισης που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ το 1999. Ρύθμιση που έμεινε ανενεργή, για δυο λόγους: πρώτο επειδή θεσπίζει βαρύτατο επασφάλιστρο για την εξαγορά του χρόνου που έχει ήδη διανύσει ένας εργαζόμενος των ΟΤΑ στο συγκεκριμένο επάγγελμα (κατά παράβαση της πάγιας ασφαλιστικής πρακτικής και νομολογίας) και δεύτερο επειδή είναι ασύμφορο να επιλέξει τη συνταξιοδότηση στα 58 ένας εργαζόμενος ή στα 53 μια εργαζόμενη, διότι θα έχει μεγάλη απώλεια στο ύψος της σύνταξής του. Τέλος, η συγκεκριμένη ρύθμιση αφήνει έξω από τα ΒΑΕ ειδικότητες που ανήκουν σ’ αυτά στον ιδιωτικό τομέα.
Ενώ, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ πάλευαν εδώ και χρόνια για μια ρύθμιση που θα τους εντάσσει ουσιαστικά και όχι τυπικά στα ΒΑΕ (μια ρύθμιση που θα προσαρμόζει στο ασφαλιστικό σύστημα του δημόσιου τα όσα ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα), η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που είχε σπεύσει να κλείσει άρον-άρον τη μεγάλη απεργία του 2006, εισπράττοντας απλώς υποσχέσεις, συμφώνησε με την κυβέρνηση σε μια ρύθμιση άδικη και στην πράξη ανεφάρμοστη, προσφέροντάς της και ένα προπαγανδιστικό όπλο ενάντια στην απεργία. Είναι γεγονός, ότι η κυβερνητική προπαγάνδα δεν έπιασε στους εργαζόμενους των ΟΤΑ, οι οποίοι ξέρουν. Στους υπόλοιπους εργαζόμενους, όμως, το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκανε παιχνίδι χωρίς απάντηση, ασφαλώς και έπαιξε το ρόλο του. Το ευτύχημα ήταν ότι η σφοδρότητα της αντιασφαλιστικής επίθεσης δεν επέτρεψε την ανάπτυξη του «κοινωνικού αυτοματισμού». Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τις τεράστιες ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που κατόρθωσε να επιτρέψει στην κυβέρνηση να αξιοποιεί προπαγανδιστικά μια ρύθμιση που είναι σε βάρος των εργαζόμενων.