Δεν ξέρουμε ποιοι εξέδωσαν την ανακοίνωση με υπογραφή «ΠΑΣΚΕ ανανέωση», που κατηγορεί την ΠΑΣΚΕ για κυβερνητικό συνδικαλισμό και ζητά «σύγκληση συνεδρίου της ΠΑΣΚΕ, όχι για να μεμφθούμε την ηγεσία μας ή να κάνουμε συνδικαλιστικά “ξεκαθαρίσματα”, αλλά για να επανακαθορίσουμε και να διαχωρίσουμε μια και έξω τη στάση μας προς τον πολιτικό μας φορέα. Για να επιβάλουμε αλλαγή πορείας, προς μια νέα κατεύθυνση σοσιαλιστική». Μπορεί και να είναι οι άνθρωποι του Παναγιωτακόπουλου, όπως λένε off the record οι επίσημοι ΠΑΣΚίτες. Εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι πως και τα 22 μέλη της ΠΑΣΚΕ στη διοίκηση της ΓΣΕΕ συνυπέγραψαν ανακοίνωση στην οποία μιλούν για «προβοκάτσια», δείχνοντας έτσι πως η ηγεσία του «πράσινου» εργατοπατερικού συνδικαλισμού είναι μπετόν-αρμέ. Ούτε ένας τους δεν διαφοροποιήθηκε, όχι μόνο από τη ΓΣΕΕ, αλλά και από τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα. Αλλωστε, το γεγονός ότι οι εμπνευστές της «ΠΑΣΚΕ ανανέωση» δεν τολμούν να εμφανιστούν επώνυμα, είναι χαρακτηριστικό.
Το 1985, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου πάγωσε τις αυξήσεις, η ΠΑΣΚΕ διασπάστηκε και για να κρατήσει τη σφραγίδα της ΓΣΕΕ χρειάστηκε δικαστικό πραξικόπημα. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, με μέτρα μπροστά στα οποία τα μέτρα του 1985 μοιάζουν με απαλό χάδι, η κυβερνητική παράταξη δεν αντιμετωπίζει κανένα σοβαρό κλυδωνισμό στα ηγετικά της κλιμάκια.
Σημάδι των καιρών κι αυτό. Σημάδι της πλήρους αστικοποίησης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που έχει ολοκληρωθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 με αρχές της δεκαετίας του ‘90. Παλιά, είχαμε να κάνουμε με έναν ρεφορμιστικό συνδικαλισμό. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με έναν αστικό, εργατοπατερικό συνδικαλισμό, που μόνο στη μορφή διαφέρει από τον συνδικαλισμό των διορισμένων Καρακίτσιου και σίας των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Οι εργατοπατέρες παίρνουν χοντρά λεφτά από συμμετοχή σε κρατικές θέσεις, κάνουν πολιτικές καριέρες, είναι μέσα σε κάθε λαμογιά κι αυτό τους ενώνει με την αστική εξουσία όπως το νύχι με το κρέας. Το μπετόν δεν σπάει.
