Υπόμνημα στους πολιτικούς αρχηγούς ενόψει ΔΕΘ απέστειλε το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αθήνας και το παρουσίασε σε συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρός του Δρακούλης (όνομα και πράμα) Φουντουκάκος, αβαντάροντας μ’ αυτόν τον τρόπο την κυβέρνηση και διευκολύνοντας τους χειρισμούς της. Οι εμποροβιομήχανοι ζητούν για λογαριασμό τους «της Παναγίας τα μάτια», σκορπώντας τον τρόμο στους εργαζόμενους. Τα μισά απ’ αυτά να νομοθετήσει η κυβέρνηση, οι μεν εμποροβιομήχανοι θα πετάνε στον ουρανό από τη χαρά τους, οι δε εργαζόμενοι θα (πρέπει να) αισθάνονται ευχαριστημένοι που δεν ήρθαν τα χειρότερα. Και η κυβέρνηση (ενδεχομένως) θα κερδίσει πόντους, αναπτύσσοντας (με τη βοήθεια των ΜΜΕ, με τους «βαρόνους» των οποίων έχει -επιτέλους- κάνει τα κομπρεμί της) την προπαγάνδα, ότι η ίδια ακούει τις απόψεις όλων των κοινωνικών ομάδων (ή εταίρων, αν προτιμάτε) και νομοθετεί ως ουδέτερος κριτής, με γνώμονα το γενικό καλό.
Τί ζητάει, λοιπόν, το ΕΒΕΑ;
♦ Να μην ισχύουν οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, ούτε καν η εθνική συλλογική σύμβαση που καθορίζει τα βασικά, σε κλάδους που περνούν κρίση. (Αν κάνει κανείς μια καταγραφή, θα διαπιστώσει ότι σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής βιομηχανίας: κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός, δέρμα, μεταλλουργία κ.λπ.).
♦ Οι αυξήσεις των μισθών να είναι κάτω από τον πληθωρισμό.
♦ Στο δημόσιο να συνδεθούν οι μισθοί με την παραγωγικότητα.
♦ Να αυξηθούν τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, ξεκινώντας από την επανεξέταση των καθεστώτων πρόωρης συνταξιοδότησης. (Πρόωρη συνταξιοδότηση είναι και τα Βαριά και Ανθυγιεινά, για να μην ξεχνιόμαστε).
♦ Να επεκταθεί η μερική απασχόληση στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με την προώθηση και άλλων «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης (τηλεργασία, εποχική διακύμανση, ανάθεση έργου κ.λπ.).
♦ Να καταργηθεί η μονιμότητα στους νεοπροσλαμβανόμενους στις ΔΕΚΟ.
♦ Αμεση προώθηση της ιδιωτικοποίησης της ανώτερης εκπαίδευσης και αποκατάσταση όρων ίσου ανταγωνισμού ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση. Προοπτική ιδιωτικοποίησης και της ανώτατης εκπαίδευσης με πρώτο βήμα την άμεση σύνδεση της εκπαίδευσης με τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων σε προσωπικό. Επέκταση της πρακτικής άσκησης των σπουδαστών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ειδικά εκπαιδευτικά σεμινάρια για την ανάπτυξη των ιδεών της επιχειρηματικότητας, ώστε το ανταγωνιστικό πνεύμα «να κυριαρχήσει σε όλο το εύρος της κοινωνίας μας και από τα πρώτα σχολικά βήματα μέχρι την ολοκλήρωση της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του κάθε ατόμου». (Προφανώς, μετά τη λήξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας, ο συνταξιούχος επιτρέπεται να ασχοληθεί με τη σωτηρία της ψυχής του, καταφεύγοντας στον πνευματικό του και αναζητώντας συγχώρεση για τα όσα διέπραξε ως «ανταγωνιστικός»).
u Δραστική μείωση των πρωτογενών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, μέσω συγχωνεύσεων και καταργήσεων οργανισμών, περιορισμού των προσλήψεων και επανεξέτασης των λειτουργικών δαπανών από μηδενική βάση.
♦ Ιδιωτικοποιήσεις και όχι μετοχοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων.
♦ Απελευθέρωση όλων των αγορών που δεν λειτουργεί πλήρως ο ελεύθερος ανταγωνισμός (εργασίας, ενέργειας, φυσικού αερίου κ.ά.).
♦ Κατάργηση των άμεσων και έμμεσων κρατικών επιχορηγήσεων που δημιουργούν επιχειρήσεις με δεσπόζουσα θέση, όπως η ΔΕΗ και η Ολυμπιακή.
♦ Παραπέρα μείωση, με ρυθμούς σοκ και όχι σταδιακά, της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων.
Είναι τέτοιο το θράσος των εμποροβιομηχάνων που ο πρόεδρος των εν Αθήναις τοιούτων δεν δίστασε να τα βάλει ακόμα και με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είπε ο Δρ. Φουντουκάκος: «Μας ανησυχούν ιδιαίτερα οι αντιδράσεις των συνδικάτων στις προωθούμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με δεδομένη μάλιστα τη μέχρι τώρα στάση τους απέναντι σε ήπιες παρεμβάσεις, όπως αυτές που αφορούσαν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, το ωράριο των καταστημάτων και το ασφαλιστικό». Δεν ξέρουμε αν ο Φουντουκάκος είναι ένας πολιτικά έξυπνος μάνατζερ ή απλά ένας αφιονισμένος καπιταλιστής που ακούει τη λέξη συνδικαλισμός και παθαίνει αναφυλαξία. Ο,τι και αν ισχύει, το αποτέλεσμα είναι ότι μ’ αυτά που λέει ενισχύει τη θέση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, παρουσιάζοντάς την στους εργαζόμενους ως δύναμη αντίστασης. Θα τους χρειαστεί και σύντομα.
