Κοτζάμ κυβερνητική επιτροπή συνεδρίασε (λέμε τώρα), για να εγκρίνει εισήγηση του Προκόπη Παυλόπουλου, σύμφωνα με την οποία με σχέδιο νόμου θα προβλέπεται η κανονική υπηρεσιακή εξέλιξη των υπηρετούντων στο δημόσιο με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.
Η ρύθμιση χαρακτηρίστηκε –δικαίως– ως ταφόπλακα στη νομιμότητα. Η κυβερνητική προπαγάνδα απάντησε με το γνωστό εμετικό τρόπο. Με ένα ποτ-πουρί επιλεγμένων δηλώσεων συμβασιούχων αορίστου χρόνου, που εξέφραζαν το παράπονό τους γιατί δεν έχουν και αυτοί την εξέλιξη που έχουν οι μόνιμοι συνάδελφοί τους με τα ίδια προσόντα (όλ’ αυτά προβλήθηκαν από τα κρατικά κανάλια και η σφραγίδα της ΔΑΚΕ ήταν φανερή). Είναι απορίας άξιο πως όλοι αυτοί οι συμβασιούχοι «ξέχασαν» να ζητήσουν τη μονιμοποίησή τους, που ως αίτημα έχει στοιχειώσει, αλλά βολεύονται με την υπόσχεση της υπηρεσιακής εξέλιξης.
Ο Παυλόπουλος ξέρει πολύ καλά ότι αν ψηφίσει τέτοιο νόμο, αυτός θα κριθεί αντισυνταγματικός. Το παραδέχτηκε ο ίδιος στη Βουλή, στη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, λέγοντας: «Καταρτίζω σχέδιο νόμου και θα το φέρω εδώ και θα ρισκάρουμε. Θα ρισκάρουμε, γιατί θα δείτε ότι μπορεί να κηρυχθεί αντισυνταγματικό και να έχουμε πρόβλημα… θα γυρίσω και θα ζητήσω από εσάς εκείνη την ώρα να μου πείτε τι θα συμβεί, αν αυτή η αναγκαία ρύθμιση, που θα την ψηφίσετε και εσείς την εποχή εκείνη, κριθεί αντισυνταγματική λόγω έλλειψης συνταγματικού πλαισίου».
Σαν κοινός απατεωνίσκος δε δίστασε να επικαλεστεί την ΑΔΕΔΥ, λέγοντας ότι αυτή του ζητάει να φέρει τέτοια ρύθμιση. Αυτό δεν το άντεξε ούτε η ξεφωνημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, γι’ αυτό και τον έβγαλε ψεύτη, δηλώνοντας με ανακοίνωσή της, ότι ζητά κατοχύρωση των αορίστου χρόνου «μέσα από την ένταξή τους στη μόνιμη και δημοσίου δικαίου σχέση εργασίας, με την πλήρη κατοχύρωση της μιας, ενιαίας, μόνιμης σχέσης εργασίας στο Δημόσιο όπως και το Σύνταγμα επιτάσσει».
Ολο το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την αναθεώρηση του 2001, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφώνησαν να προβλέψουν την απαγόρευση μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Ας καταργήσουν, λοιπόν, αυτή την αντεργατική διάταξη και όχι να χρησιμοποιούν τους αορίστου χρόνου σαν Δούρειο ίππο κατά της μονιμότητας.
