Η είδηση δεν απασχόλησε τα τηλεοπτικά δελτία. Στις εφημερίδες πέρασε στα ψιλά. Σαν ένα τροχαίο ατύχημα, απ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά. Λίγο πριν το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης, στον καταπέλτη του πλοίου «Ρομίλντα» του γνωστού Αγούδημου, την ώρα της φόρτωσης, ένα φορτηγό παρέσυρε και σκότωσε τον 58χρονο υποναύκληρο Γιώργο Τράπαρη. Εταιρία και ΥΕΝ άρχισαν αμέσως να μιλούν για την «κακιά στιγμή» και το «λάθος του οδηγού». Και ο φάκελος του συμβάντος έκλεισε με το χαρακτηρισμό του τροχαίου.
Πόσα οδηγικά λάθη, όμως, συμβαίνουν σε κάθε φόρτωση και εκφόρτωση των βαποριών της ακτοπλοΐας; Οποιος έχει επιβιβαστεί έστω και μια φορά με αυτοκίνητο ή μηχανή το ξέρει. Ολα αυτά τα λάθη δεν οδηγούν σε ατυχήματα, χάρη στην εμπειρία των ναυτεργατών, που βάζουν τις φωνές στους οδηγούς και κάνουν όλο το κουμάντο. Λίγο να αφαιρεθούν, ξέρουν ότι μπορεί να κοστίσει. Σ’ αυτούς τους ίδιους πρώτα-πρώτα, που είναι πεζοί ανάμεσα στα οχήματα που πολλές φορές (τα φορτηγά σχεδόν πάντα) κινούνται με την όπισθεν.
Πόση ενέργεια, πόση ετοιμότητα μπορεί να έχει, όμως, ένας ναυτεργάτης που είναι επί 22 ώρες στο πόδι, στο πόστο του, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας αυτοκίνητα στα μισά λιμάνια του Αιγαίου; Πόσο δύσκολο είναι να μη μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του ένας τόσο εξαντλημένος άνθρωπος; Προσέξτε το δρομολόγιο της «Ρομίλντας». Εφυγε στις 3 το απόγευμα της Κυριακής από Πειραιά και έπιασε Κύθνο, Σέριφο, Σίφνο, Μήλο, Φολέγανδρο, Σίκινο, Ιο, Σαντορίνη και Ανάφη κι από κει πίσω στον Πειραιά από την ίδια διαδρομή, όπου έφτασε το πρωί της Τρίτης. Κι οι ναυτεργάτες συνέχεια στο πόδι, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας αυτοκίνητα, με κάποια διαλείμματα για λίγη ξεκούραση και λίγο ύπνο. Κι αυτή η δουλειά όλο το καλοκαίρι. Ιούλιο και Αύγουστο στο φουλ.
Οι εφοπλιστές στύβουν τους ναυτεργάτες στα ποστάλια. Ειδικά αυτούς που έχουν πολλά χρόνια στη θάλασσα και μετράνε μήνες για να βγουν στη σύνταξη και να ησυχάσουν από το μαρτύριο. Τα υπέργηρα σαπάκια τους έχουν μετατραπεί σε μηχανές παραγωγής κέρδους από την υπερεντατικοποίηση της δουλειάς σε συνθήκες κατέργου (λίγη ώρα, ίσα που να παρκάρουμε, μένουμε σ’ ένα αμπάρι ποσταλιού και κοντεύουμε να κρεπάρουμε). Και οι υπεύθυνοι του ΥΕΝ τα ξέρουν πολύ καλά αυτά. Οπως τα ξέρει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ομως, τα κέρδη των σύγχρονων πειρατών του Αιγαίου είναι ιερά. Μπροστά τους η υγεία των πληρωμάτων, ακόμα και η ζωή τους δε μετράνε. Το «ατύχημα» στο «Ρομίλντα» δεν ήταν τυχαίο. Ηταν αναμενόμενο. Τυχαία ήταν μόνο η «επιλογή» του προσώπου. Θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος σε κάποιο άλλο βαπόρι. Και όπως λέει η λογική, ένα αναμενόμενο ατύχημα ισοδυναμεί με έγκλημα.
