Υπάρχει αναμφισβήτητα η στρατηγική του φόβου, την οποία χρησιμοποιεί ο Σαμαράς για να κερδίσει το παιχνίδι ή να το χάσει με «διαχειρίσιμη» διαφορά. Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί αυτή η στρατηγική φέρνει αποτελέσματαå
ΣΕΛΙΔΑ 4
Κανένα στοιχείο έκπληξης δεν περιείχε η κυριακάτικη πρόταση Σαμαρά. Ούτε ως προς το περιεχόμενό της ούτε ως προς το χρόνο εκδήλωσής της. Ο Σαμαράς έπρεπε να κάνει μια πρόταση, για να μην βρεθεί απομονωμένος και για να αποσείσει την κατηγορία ότι οδηγεί σκόπιμα τις εξελίξεις σε αδιέξοδο και εκλογές, και έπρεπε να την κάνει εκείνη τη μέρα και για να αφήσει ένα διήμερο μέχρι τη δεύτερη ψηφοφορία και για να σκεπάσει τη μπόχα από την υπόθεση Χαϊκάλη, που θέλοντας και μη ακουμπούσε και τον ίδιο…
ΣΕΛΙΔΑ 8
Ο Καμμένος θα μπορούσε από παλιά να τινάξει στον αέρα το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά το σύστημα είχε φροντίσει να τον θέσει στο περιθώριο ως έναν γραφικό, συνωμοσιολόγο, ακροδεξιό βουλευτή της ΝΔ, που φτιάχνει σενάρια στα οποία μόνον αυτός (και οι ψηφοφόροι του) πιστεύει. Ο Καμμένος, όμως, έγινε αρχηγός κόμματος και –το κυριότερο- έγινε άτυπος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε βγήκε από το περιθώριο και πέρασε στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Λογικό είναι να παίρνει τώρα την εκδίκησή του, καθώς προσπαθεί ν’ αποτρέψει τον πολιτικό του θάνατο. Ο ΣΥΡΙΖΑ του συμπαραστέκεται και ο Καμμένος τους τραβά όλους μαζί σε μια λασπομαχία στον πιο βρομερό βούρκο, η οποία τείνει να καθορίσει το ίδιο το πολιτικό παιχνίδι…
ΣΕΛΙΔΑ 3
Υπάρχει περίπτωση η μετα-μνημονιακή περίοδος να είναι διαφορετική από τη μνημονιακή; Απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί με βάση την «πολιτική βούληση» που εκφράζει το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας. Αυτά είναι «προπαγάνδα για να ξεγελούν τον λαουτζίκο» (για να θυμηθούμε τον Ενγκελς). Η πολιτική που ασκείται από τις αστικές κυβερνήσεις δεν πηγάζει από την «πολιτική βούλησή» τους, αλλά από την ανάγκη προσαρμογής στους σιδερένιους οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού…
ΣΕΛΙΔΑ 5
Ξέχειλη είναι η δημαγωγία στο σχέδιο νόμου για την ειδική εκπαίδευση (αφορά άτομα με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες), που κατατέθηκε στη Βουλή. Σε αντίθεση, βεβαίως, με τη σκληρή πραγματικότητα. Μόνο μια εικόνα αρκεί για να καταρρεύσει όλο το λαμπερό και στημένο σκηνικό: Το ξύλο που έφαγαν από τα ΜΑΤ άνθρωποι καθισμένοι σε αναπηρικά αμαξίδια, την ημέρα που πραγματοποιούσαν διαμαρτυρία στο Σύνταγμα…
ΣΕΛΙΔΑ 6
Ενα από τα επιχειρήματα αυτών που πιστεύουν ότι μία εξαρτημένη χώρα μπορεί να γλιτώσει από τα νύχια των πιστωτών της, ακολουθώντας μία «περήφανη» εξωτερική πολιτική, είναι το παράδειγμα της Αργεντινής. Εκεί, ισχυρίζονται, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, υποταγμένες στο ξένο κεφάλαιο κυβερνήσεις, η σημερινή κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ αντιστέκεται και πετυχαίνει καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου του λαού, έχοντας καταφέρει να κερδίσει τη συναίνεση τω πιστωτών σε ένα άλλο πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλισμού…
ΣΕΛΙΔΑ 7
