Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε τα τελικά αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών. Η κατανομή των εδρών έχει ως εξής:
- Η συμμαχία Ensemble (Μαζί) υπό τον Μακρόν 245 έδρες.
- Η συμμαχία NUPES υπό τον Μελανσόν 131 έδρες.
- Ο φασιστικός Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν 89 έδρες.
- Οι Ρεπουμπλικανοί (παραδοσιακή Δεξιά) 61 έδρες.
- Η αποχή αυξήθηκε, φτάνοντας το 53,77%.
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι πως οι δημοσκόποι έπεσαν έξω στις προβλέψεις που έκαναν μετά τον πρώτο γύρο. Εδιναν στο Ensemble 270-310 έδρες και πήρε 245. Εδιναν στη NUPES 170-220 έδρες και πήρε 131. Εδιναν στη Λεπέν 33-53 έδρες και πήρε 89. Εδιναν στους Ρεπουμπλικανούς 15-30 έδρες και πήραν 61.
Αυτό σημαίνει ότι οι υποψήφιοι της Λεπέν και της παραδοσιακής Δεξιάς σε πολλές περιπτώσεις κέρδισαν υποψήφιους του Μακρόν ή του Μελανσόν. Το περιβόητο «ρεπουμπλικανικό μέτωπο», που φάνηκε να λειτουργεί στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, δίνοντας μια άνετη νίκη στον Μακρόν επί της Λεπέν (με 58,55% – 41,45%), κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών.
O Mακρόν αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο. Οχι μόνο σε σχέση με την προηγούμενη Βουλή, στην οποία είχε πλειοψηφία 345 στις 577 έδρες, αλλά και σε σχέση με τις προβλέψεις για το δεύτερο γύρο. Αυτό κι αν είναι μαζική αποδοκιμασία από το 46% των ψηφοφόρων που πήγαν και ψήφισαν (η αποδοκιμασία του 54% που απείχε είναι δεδομένη). Είναι ένας πρόεδρος ισχνής μειοψηφίας. Η ήττα του έγινε πιο κραυγαλαία από την αποτυχία στενών συνεργατών του να επανεκλεγούν, όπως ο πρόεδρος της προηγούμενης Βουλής, Ρισάρ Φεράν, και ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, Κριστόφ Καστανέρ! Την ίδια αποτυχία είχαν και τρία μέλη της κυβέρνησης της Ελιζαμπέτ Μπορν, η υπουργός Υγείας, Μπριζίτ Μπουργκινιόν, η υπουργός Οικολογικής Μετάβασης, Αμελί ντε Μονσαλάν και η υφυπουργός Ζιστίν Μπενέν, που τώρα πρέπει να παραιτηθούν από την κυβέρνηση, σύμφωνα με τη γαλλική πολιτική παράδοση. Η πρωθυπουργός Μπορν διατήρησε την έδρα της στο Καλβαντός με ένα οριακό 52,46%, ποσοστό εξευτελιστικό για μια πρωθυπουργό.
Ο Μελανσόν το παίζει άνετος και ετοιμάζεται από τώρα για τις… επόμενες προεδρικές εκλογές, ξεχνώντας όσα έλεγε για απόσυρση λόγω ηλικίας. Ομως, όταν έχεις βάλει ως κεντρικό εκλογικό στόχο να «συγκατοικήσεις» με τον Μακρόν, αναγκάζοντάς τον να σε ορκίσει πρωθυπουργό, και στο τέλος δεν καταφέρνεις να πάρεις ούτε την πρώτη θέση, πώς μπορείς να παριστάνεις τον… επιτυχημένο και να νομίζεις ότι οι περιστασιακοί σύμμαχοι των βουλευτικών εκλογών θα συρθούν πίσω σου για να σε βγάλουν πρόεδρο μετά από πέντε χρόνια; Ομως, για τυχοδιώκτες δημαγωγούς σαν τον Μελανσόν αυτά είναι… ψιλά γράμματα.
Και κάτι ακόμη. Διαβάζουμε ότι η NUPES θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση στη νέα γαλλική Βουλή. Αυτό προϋποθέτει ότι θα εμφανιστεί ως ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα. Ομως, η συμφωνία των τεσσάρων σχημάτων που συγκρότησαν τη NUPES δεν προβλέπει κάτι τέτοιο. Κάθε κόμμα ετοιμάζεται να φτιάξει δική του κοινοβουλευτική ομάδα. Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι έχουν από καμιά εικοσιπενταριά βουλευτές, οι «Κομμουνιστές» καμιά δεκαπενταριά και η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν τους υπόλοιπους.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι η Λεπέν και η Ανυπότακτη Γαλλία μετά βίας θα περάσει τους Ρεπουμπλικανούς. Εκτός αν μεσολαβήσουν δεύτερες σκέψεις και παραμείνουν ενωμένοι ως NUPES, με τον Μελανσόν να εκχωρεί σημαντικά δικαιώματα σε Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους. Θα δείξει τις επόμενες μέρες.
Η Λεπέν, που ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει την αστική πολιτική, απογοητευμένη από το γεγονός ότι κάθε φορά φτάνει στην πηγή και νερό δεν πίνει, τώρα τραγουδάει τη γαλλική εκδοχή του «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω». Οι ελπίδες της ότι την επόμενη φορά δε θα λειτουργήσει το «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» στις προεδρικές εκλογές αναπτερώθηκαν. Βέβαια, αν απέναντί της βρεθεί ένα φρέσκο πρόσωπο της αστικής πολιτικής, η Λεπέν μπορεί να χάσει πανηγυρικά και την επόμενη φορά, αλλά… η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Ο πιο κερδισμένος, παρότι το κόμμα του ήρθε τέταρτο, είναι ο 63χρονος πρόεδρος (από το 2019) της παραδοσιακής Δεξιάς, Κριστιάν Ζακόμπ. Δεν πανικοβλήθηκε από την παταγώδη αποτυχία της Βαλερί Πεκρές στις προεδρικές εκλογές, δεν σύρθηκε στη συμμαχία υπό τον Μακρόν, όπως ο Μπαϊρού, ποντάρισε στο μηχανισμό που έχει η Δεξιά στην αγροτική Γαλλία και κατάφερε να έχει μια κοινοβουλευτική ομάδα 61 εδρών, όταν οι δημοσκοπήσεις δεν του έδιναν περισσότερες από 30 έδρες. Αυτές οι έδρες είναι πολύ λίγες σε σχέση με την παλιά δύναμη της Δεξιάς, όμως αποτελούν μια βάση για επανεκκίνηση, τώρα που ο Μακρόν βρίσκεται σε πολιτική αποδρομή (δεν δικαιούται άλλη θητεία κι έτσι είναι ανώφελο το ότι είναι ο νεότερος ηλικιακά από τα ηγετικά στελέχη της γαλλικής πολιτικής), ενώ ο παραδοσιακός αντίπαλος των Ρεπουμπλικανών, οι Σοσιαλιστές, σύρθηκαν κατατρομαγμένοι στο συνασπισμό του Μελανσόν και θα έχουν μια ισχνή κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Ζακόμπ δεν είναι χτεσινός. Μεγάλος φάρμερ της αγελαδοτροφίας στη Βόρεια Γαλλία, ξεκίνησε από τον αγροτικό συνδικαλισμό, πέρασε στην τοπική και περιφερειακή πολιτική, μετά έγινε ευρωβουλευτής (1994-97), μετά υπουργός στην κυβέρνηση Ραφαρέν, κατά την προεδρική θητεία του Ζακ Σιράκ (2002-07), μετά βουλευτής (από το 2007 μέχρι σήμερα). Ξέροντας ότι δεν έχει ελπίδες, δεν συμμετείχε στα προκριματικά για το χρίσμα του δεξιού προεδρικού υποψήφιου, άφησε τους «δεινόσαυρους» της Δεξιάς να αλληλοεξοντωθούν και τώρα είναι μόνος στην ηγεσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζακόμπ έκλεισε τ’ αυτιά του στις δημόσιες δηλώσεις του Σαρκοζί που κάλεσε σε κυβερνητική συνεργασία με το κόμμα του Μακρόν. Κι όταν ο πρώην υπουργός και μεγαλοστέλεχος των Ρεπουμπλικανών, Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, έσπευσε να δηλώσει –προτού ακόμη βγουν τα τελικά αποτελέσματα του δεύτερου γύρου- ότι οι Ρεπουμπλικανοί πρέπει να κλείσουν «κυβερνητικό σύμφωνο» με τον Εμανουέλ Μακρόν, ο Ζακόμπ τον «έγραψε» κανονικότατα και δήλωσε: «Είμαστε στην αντιπολίτευση, θα παραμείνουμε στην αντιπολίτευση».
Δεν θα ήταν καθόλου έξυπνο να πάει αυτός στον Μακρόν, πρέπει ο Μακρόν να πάει σ’ αυτόν, χωρίς να τον θεωρεί δεδομένο. Αν δεν το παίξει σκληρός, πώς θα παζαρέψει με τον Μακρόν τα ανταλλάγματα για μια κυβερνητική συνεργασία; Και γιατί να σπεύσει ο Ζακόμπ να ζητήσει κυβερνητική συνεργασία, όταν η Μπορν δήλωσε ότι η κυβέρνησή της θα συνεχίσει να κυβερνά ως κυβέρνηση μειοψηφίας με κατά περίπτωση συνεργασίες; Ηδη η πλευρά Μακρόν «μαλάκωσε» τη σκληρή στάση της Μπορν, βάζοντας την κυβερνητική εκπρόσωπο, Ολιβιά Γκρεγκουάρ, να δηλώσει ότι η κυβέρνηση θα απευθυνθεί σε όλα τα μετριοπαθή κόμματα ώστε να εξασφαλίσει πλειοψηφία. «Προσεγγίζουμε εκείνους που θέλουν να πάνε τη χώρα μπροστά», είπε με νόημα η Γκρεγκουάρ. Φυσικά, εννοεί μόνο τους Ρεπουμπλικανούς, άντε και κάποιους από τους λίγους ανεξάρτητους. Με τους Ρεπουμπλικανούς ο Μακρόν φτιάχνει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά το παζάρι για ισχυρά ανταλλάγματα θα είναι σκληρό.
Δηλαδή, θα δικαιωθεί ο Μακρόν που καλούσε τους ψηφοφόρους «να μην προσθέσουν ένα γαλλικό χάος στο παγκόσμιο χάος»; Οχι βέβαια. Κανένα χάος δεν πρόκειται να επικρατήσει στην ιμπεριαλιστική Γαλλία. Ακόμη κι αν δεν επιτευχθεί κυβερνητική συνεργασία Μακρόν-Ρεπουμπλικανών, η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας και να αναζητά πλειοψηφίες για κάθε νομοσχέδιό της, όπως έκανε η κυβέρνηση Ροκάρ την περίοδο 1988-91 (με πρόεδρο τον Μιτεράν). Η κυβέρνηση και ο πρόεδρος μπορούν ακόμη και να παρακάμπτουν τη Βουλή, ακόμα και χωρίς πλειοψηφία. Παλαιότερα, αυτό το δικαίωμα ήταν απεριόριστο, πλέον έχει περιοριστεί σε ένα δημοσιονομικό και ένα ακόμη νομοσχέδιο ανά κοινοβουλευτική περίοδο.
Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε αυτά που γράψαμε πριν από μια βδομάδα, την επαύριο του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών:
To μόνο σίγουρο είναι ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δε θα μείνει χωρίς κυβέρνηση σε αρμονία με τον πρόεδρο-αυτοκράτορα Μακρόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να καθορίσει ούτε στο ελάχιστο την ασκούμενη πολιτική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό η πολιτική θα γίνει πιο αντεργατική, πιο συντηρητική, πιο νεοφιλελεύθερη, πιο κατασταλτική, προκειμένου να στηριχτεί και το εξωτερικό μέτωπο του γαλλικού ιμπεριαλισμού σε μια εποχή εξαιρετικής ρευστότητας και αναδιατάξεων στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης.
Η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους του αγώνα. Ολο και περισσότεροι γάλλοι εργάτες αρχίζουν να το συνειδητοποιούν αυτό, ξεπερνώντας τους διάφορους τυχοδιώκτες δημαγωγούς τύπου Μελανσόν. Πολλά θα κριθούν από τη μάχη για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, που έχει εξαγγείλει ο Μακρόν. Αν δοκιμάσει να κάνει τη νομοθετική παρέμβαση σύντομα, οι γάλλοι εργάτες αναμένεται να ξεσηκωθούν.