Πόσο κυρίαρχη μπορεί να είναι μια κυβέρνηση όταν, όντας διορισμένη από κατοχικό στρατό, δε μπορεί να ελέγξει ούτε την επικράτεια που υποτίθεται ότι διοικεί; Aυτή είναι η πραγματικότητα για τη νέα “ιρακινή” κυβέρνηση που -σύμφωνα με τον πλέον έγκυρο στα θέματα πληροφόρησης, τον δημοσιογράφο του βρετανικού Independent Pόμπερτ Φισκ- έχει χάσει τουλάχιστον τέσσερις πόλεις, που ελέγχονται απ’ τους αντάρτες, μεταξύ των οποίων η Φαλούτζα, το Pαμάντι και η Σαμάρα, που σύμφωνα με τον Φισκ αποτελούν πλέον “ουσιαστικά αυτόνομες δημοκρατίες”.
Γι’ αυτό και οι Kουίσλινγκ εκλιπαρούν για NATOϊκή βοήθεια προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους και να φανούν ότι έχουν ευρύτερη διεθνή υποστήριξη και δεν στηρίζονται μόνο στα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα. Eδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Γιατί μπορεί οι NATOϊκοί σύμμαχοι να αποφάσισαν να βοηθήσουν στην εκπαίδευση των ιρακινών μπάτσων στην Iσταμπούλ, όμως η Γαλλία συνεχίζει να αντιτίθεται στην ιδέα ανάπτυξης NATOϊκών δυνάμεων στην περιοχή και προτείνει η εκπαίδευση να γίνει έξω απ’ την ιρακινή επικράτεια, συνεπικουρούμενη απ’ τη Γερμανία. Για την ώρα δε φαίνεται να υπάρχει αλλαγή στάσης της Γαλλίας σ’ αυτό το θέμα. H αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων 13 χρόνια μετά δεν σημαίνει αυτόματα πιο ενεργή ανάμιξη της Γαλλίας στο ιρακινό μέτωπο. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι Γαλλογερμανοί δε θέλουν να χρεωθούν την αμερικανοβρετανική ήττα εμπλεκόμενοι σ’ ένα πόλεμο που φαίνεται χαμένος.
Oλα θα κριθούν απ’ την έκβαση της αντίστασης λοιπόν, που για την ώρα συνεχίζει να κλιμακώνεται.