«Σε μια χώρα όπου επικρατεί το μαύρο σκοτάδι του φασισμού, το να έχεις επαναστατικά οράματα και το να παλέψεις για αυτά είναι μεγάλη τιμή. Η υπεράσπιση της τιμής αυτής θέλει αρετή και τόλμη. Θέλει θυσίες. Το να αποφεύγεις να πληρώσεις το κόστος αυτής της τιμής και το να αποκαλείσαι αγωνιστής είναι δύο πράγματα αντίθετα από τη φύση τους. Παρουσιάζομαι μπροστά σας σαν απεργός πείνας αντιστεκόμενος. Αφού μας επιβάλλουν δύο επιλογές, ή την αλλαγή των οραμάτων μας ή τον θάνατο».
Ο 42χρονος Σερντάρ Ντεμιρέλ ήταν ένας κλασικός «τρομοκράτης». Μέλος του DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα -Μέτωπο), της πρώην Ντεβσόλ δηλαδή (οργάνωσης με πλούσια ένοπλη δράση στην Τουρκία), έκανε απεργία πείνας από τον περασμένο Μάη. Δυστυχώς, χωρίς τη συμπαράσταση της τουρκικής κοινωνίας, ο Ντεμιρέλ πέθανε μέσα στα λευκά κελιά αφήνοντας παρακαταθήκη τα παραπάνω λόγια του, πριν αυτοπυρποληθεί αντιστεκόμενος στην επιχείρηση υποχρεωτικής σίτισής του με τη βίαιη μεταγωγή του σε νοσοκομείο στις 18 Δεκέμβρη.
Ηταν ο 121ος δολοφονημένος αγωνιστής απ’ το ξεκίνημα της μαζικής απεργίας πείνας στις τούρκικες φυλακές. Μιας απεργίας πείνας που δυστυχώς δεν κατόρθωσε να πλαισιωθεί και να στηριχτεί από πλατιές λαϊκές μάζες. Στοιχείο εκφασισμού της κοινωνίας, που δεν αφορά μόνο την Τουρκία. Ας αναλογιστούμε ποια ήταν και συνεχίζει να είναι η στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε όσους καταδικάζονται σαν τρομοκράτες απ’ το καθεστώς για ένοπλη δράση ή ακόμα και στις παρυφές της ένοπλης δράσης κι ας σκεφτούμε που οδηγεί αυτή: Οσοι αντιστέκονται, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις που βγαίνουν έξω απ’ τα όρια ανοχής του πολιτεύματος, εξοντώνονται. Με τη σιωπηρή συνενοχή ακόμα κι αυτών που αποτελούν τα θύματα (όχι των «τρομοκρατών») αλλά της ταξικής καταπίεσης αυτών που κατέχουν τον πλούτο και τη δύναμη.
Δε χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με όλες τις τακτικές των καταδικασμένων για ένοπλη δράση για να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματά τους που πηγάζουν ακόμα κι απ’ αυτό το ισχύον αστικό δίκαιο. Οχι από ουμανισμό και φιλανθρωπία αλλά γιατί βρίσκεται στην ίδια όχθη μ’ αυτούς κι όχι στον αντίποδα, γιατί θα βρεθεί στην ίδια θέση όταν αποφασίσει (και να είστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή η ίδια η ζωή θα τον κάνει να αποφασίσει και μάλιστα σε μαζική κλίμακα) να αντισταθεί στον αργό θάνατο που τον καταδικάζει η μισθωτή σκλαβιά που γίνεται όλο και πιο αβάστακτη, όλο και πιο αδίστακτη. Η μισθωτή σκλαβιά που απαιτεί να είσαι αποδέκτης της καθημερινής βίας και καταπίεσης στο μεροκάματο, στο γήπεδο, ακόμα και στη διασκέδαση. Αν όμως αποφασίσεις να ασκήσεις τη δική σου αντιβία, είσαι «τρομοκράτης», «αντικοινωνικός» και επικίνδυνος. Τα δικαιώματα κι οι κατακτήσεις όμως ποτέ δεν κερδήθηκαν από αυτούς που δεν ήταν επικίνδυνοι.
