«Δεν είναι το ίδιο με τη Λιβύη και δεν θα έπρεπε να προσποιούμαστε ότι είναι… Πιστεύω ότι θα έπρεπε να σφίξουμε την καστάνια με όσους τρόπους μπορούμε, χτίζοντας σχέσεις και δουλεύοντας με τη συριακή αντιπολίτευση, ναι, φυσικά, δουλεύοντας με τον Αραβικό Σύνδεσμο, ναι, φυσικά, αλλά δεν νομίζω ότι μιλάει κανείς για στρατιωτική δράση». Μ’ αυτά τα λόγια ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο στρατιωτικής δράσης κατά του καθεστώτος Ασαντ, «κόβοντας» τον αέρα της αντιπολίτευσης που εδώ και πολλούς μήνες τη ζητά επίμονα.
Ο Κάμερον έχει δίκιο να ισχυρίζεται ότι η Συρία δεν είναι Λιβύη. Ο Ασαντ διαθέτει περισσότερα κοινωνικά ερείσματα από τον Καντάφι και ο κίνδυνος του εμφύλιου πολέμου είναι πιο έντονος από τη Λιβύη (στην οποία δεν έχει ακόμα επιτευχθεί σταθερότητα καθώς οι διάφορες κάστες εξακολουθούν να συγκρούονται μεταξύ τους). Ο εμφύλιος πόλεμος όμως δε θ’ αποφευχθεί τελικά, καθώς οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών που έχουν συγκροτήσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό έχουν ενισχυθεί από τους πολλούς λιποτάκτες που αυτομόλησαν από τον κυβερνητικό στρατό, με αποτέλεσμα να κατορθώσουν να ελέγξουν περιοχές των ανατολικών προαστίων της Δαμασκού. Η αντεπίθεση του κυβερνητικού στρατού την περασμένη Κυριακή, με 2.000 στρατιώτες υποστηριζόμενους από τανκς και θωρακισμένα οχήματα, πέτυχε μια Πύρρειο νίκη, γεμίζοντας πτώματα τους δρόμους των προαστίων της Δαμασκού (πάνω από 20 νεκροί μέσα σε μία μέρα), χωρίς όμως να πετύχει ένα συντριπτικό χτύπημα του στρατού των αντικαθεστωτικών, ο οποίος διαθέτει ελαφρύ οπλισμό και η ακριβής δύναμη πυρός του παραμένει άγνωστη (οι ίδιοι αναφέρουν ότι διαθέτουν 40 χιλιάδες άνδρες).
Την ίδια στιγμή, οι καθημερινές διαδηλώσεις συνεχίζονται, υπό την προστασία ενόπλων λιποτακτών σε ορισμένες περιπτώσεις, καθώς η κατάσταση σε διάφορες πόλεις έχει γίνει πλέον ανυπόφορη. Οπως στην Χομς, την κατάσταση στην οποία περιέγραψε με τον παρακάτω τρόπο ο πρώην βουλευτής της πόλης Ιμάντ Γκαλιούν, που δραπέτευσε στα μέσα Γενάρη στο Κάιρο, από την τηλεόραση του Αλ Αραμπίγια: «Οι άνθρωποι στη Χομς είναι αποκλεισμένοι και η πόλη καταστροφικά χτυπημένη… Δεν υπάρχει ηλεκτρικό, σωροί σκουπιδιών γεμίζουν τους δρόμους… Οι ήχοι των πυροβολισμών κάθε βράδυ τρομοκρατούν τα παιδιά».
Η πρόταση του Αραβικού Συνδέσμου –ο οποίος απομάκρυνε τους παρατηρητές του το περασμένο Σάββατο– για άμεση παραίτηση του προέδρου Ασαντ και σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» υπό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του (πρόταση που έγινε από το Μαρόκο και υποστηρίχτηκε από τις ΗΠΑ) αντιμετωπίστηκε αρνητικά από την Ρωσία και την Κίνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με τον υπουργό Εξωτερικών της πρώτης να επισημαίνει ότι μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να γίνει δεχτή μόνο υπό τον όρο της ρητής δέσμευσης για αποκλεισμό της στρατιωτικής επέμβασης, ενώ στη χώρα έγιναν διαδηλώσεις κατά της ανάμιξης του Αραβικού Συνδέσμου στα εσωτερικά της Συρίας. Η Ρωσία απείλησε με βέτο σε κάθε απόφαση που θα άνοιγε δρόμο ή ρήγμα έστω στην κατεύθυνση μιας επέμβασης όπως στη Λιβύη και η κατάσταση εξακολουθεί να δείχνει αδιέξοδη.
Ομως, όσο περνάει ο καιρός το καθεστώς Ασαντ τρεκλίζει και ο ίδιος κάποια στιγμή θ’ αναγκαστεί να φύγει μη μπορώντας να ελέγξει πια την κατάσταση. Η πρόσκληση της Ρωσίας, που τον στηρίζει, σε διάλογο του καθεστώτος με την αντιπολίτευση, πρόταση που η αντιπολίτευση απέρριψε, δείχνει ότι η Ρωσία ψάχνει εναλλακτική λύση για να μη χάσει τα ερείσματά της στην περιοχή και για ομαλή αποχώρηση του Ασαντ που έχει γίνει πλέον «κόκκινο πανί» για μεγάλο μέρος του λαού του. Το πόσο θα αντέξει ακόμα κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, όμως αυτό που ετοιμάζεται είναι μία ακόμα καθεστωτική αλλαγή, είτε φύγει ομαλά είτε όχι ο Ασαντ από την εξουσία…
