Μία πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση αναδημοσιεύτηκε στον ισλαμικό διαδικτυακό τόπο Jihad Unspun την περασμένη Δευτέρα 29/11 (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την αναζητήσει στη διεύθυνση https://www. jihadunspun. net/intheatre_external.php?article=100724&list=/home.php&). Πρόκειται για μια έκθεση καταπέλτη, ενός δημοσιογράφου στο Ιράκ (τα στοιχεία και η εθνικότητα του οποίου δε δημοσιεύονται για ευνόητους λόγους), που αποκαλύπτει πως οι Αμερικάνοι κρύβουν τους νεκρούς φαντάρους τους για να εμφανίσουν μειωμένες τις απώλειές τους.
Η έκθεση αποκαλύπτει ότι τα πτώματα άγνωστου αριθμού Αμερικανών στρατιωτών, αφού τοποθετηθούν μέσα σε σακούλες πετιούνται σε ποτάμια ή στην έρημο, από αεροπλάνα του αμερικάνικου στρατού τη νύχτα, ενώ στις οικογένειές τους αναφέρονται ως αγνοούμενοι. Οπως αποκαλύπτει η έκθεση, πολλές φορές οι Αμερικάνοι αξιωματικοί εκπλήσσονται όταν Ιρακινοί αγρότες και ψαράδες τους παραδίδουν τα πτώματα των Αμερικάνων φαντάρων που βρήκαν στα χωράφια τους ή που έπιασαν στα δίχτυα τους κι αντί να τους επιβραβεύσουν τους κατηγορούν ότι αυτοί τους σκότωσαν. Γι αυτό οι Ιρακινοί χωρικοί και ψαράδες προτιμούν να τα θάψουν οι ίδιοι σε μαζικούς τάφους (υπάρχει και σχετικό βίντεο στη διεύθυνση https://www. jihadunspun.net/intheatre_external.php?article=100725&list=/home.php&) παρά να τα παραδώσουν στους κατακτητές. Πρόκειται για φαντάρους «δεύτερης κατηγορίας», που οι «συνάδελφοί» τους αποκαλούν «μισθοφόρους», πολλοί από τους οποίους προέρχονται από παράνομους μετανάστες που κατατάχτηκαν στο στρατό για να νομιμοποιηθούν οι οικογένειές τους στην Αμερική, όπως αποκάλυψαν στον δημοσιογράφο Αμερικάνοι φαντάροι στο Ιράκ.
Ας δώσουμε όμως το λόγο στο δημοσιογράφο:
«Ενας άντρας που θα τον αποκαλούμε Α.Υ. είναι από το Τιγκρίτ και κατοικεί στη Σαμάρα. Μου είπε ότι ο αδελφός του εργάζεται σε ένα σώμα πολιτικής άμυνας με τις αμερικάνικες κατακτητικές δυνάμεις. Ο αδελφός του και άλλοι σ’ αυτό το σώμα έχουν καθήκον να απομακρύνουν τους νεκρούς και τραυματισμένους Αμερικανούς φαντάρους που απέμειναν από τις επιθέσεις των ανταρτών. Ο αδελφός του του είπε ότι ο αριθμός των απωλειών που αποκαλύπτουν οι Αμερικάνοι είναι πάντα πολύ μικρότερος του πραγματικού. Το τελευταίο περιστατικό που περιέγραψε ήταν η κατάρριψη ενός αμερικάνικου ελικοπτέρου στη Φαλούτζα στην αρχή του Ραμαζανιού. Η αμερικάνικη κεντρική διοίκηση στο Ιράκ ανέφερε ότι σκοτώθηκαν 13 σ’ εκείνη την επιχείρηση, ωστόσο, ο αδελφός του και οι συνάδελφοί του μετέφεραν πάνω από 30 πτώματα Αμερικανών που ήταν άσκημα καμένα, τα πρόσωπά τους χωρίς κανένα αναγνωρίσιμο σημάδι και τα σώματά τους εντελώς απανθρακωμένα.
Ο Α.Υ. με ενημέρωσε ότι νομάδες Βεδουίνων, που ζουν σε απομονωμένες περιοχές στο Θαρθάρ, στις ερήμους του Σαμάρ και του Χιράν, ανακάλυψαν τυχαία πολλά πτώματα Αμερικανών μέσα σε πλαστικές σακούλες. Παρατήρησαν την ξαφνική αύξηση του αριθμού των λύκων που περιπλανιούνται σ’ αυτές τις περιοχές. Σύντομα ανακάλυψαν υπολείμματα πτωμάτων που οδήγησαν αυτό το μεγάλο αριθμό λύκων να αναζητήσει διαμονή σ’ αυτές τις περιοχές».
Ο δημοσιογράφος αναφέρει παρόμοιες καταγγελίες από ψαράδες που παρατηρούν αυτό το φαινόμενο απ’ τον περασμένο Αύγουστο και ανησυχούν για τη μόλυνση των ποταμιών από την αποσύνθεση των πτωμάτων των Αμερικανών στρατιωτών. Ο δημοσιογράφος αποφάσισε να αναζητήσει απαντήσεις πηγαίνοντας στη Βαγδάτη. Εκεί διαπίστωσε ότι Αμερικάνοι στρατιώτες γνώριζαν γι’ αυτές τις επιχειρήσεις που οι Αμερικάνοι διοικητές απέδιδαν σε φημολογία καθώς και για τους λιποτάκτες που αυξάνονται όσο εντείνεται το αντάρτικο. Ιδού ένας αποκαλυπτικός διάλογος με μία Αμερικανίδα στρατιώτη (που την αποκαλεί Bird) απ’ το Τέξας:
«Την ρώτησα γι αυτούς τους στρατιώτες που λέγεται ότι λιποτακτούν απ’ τις μονάδες τους και κοιμούνται κατά μήκος των συνόρων. Αυτή είπε (με απροθυμία) ότι αυτοί οι στρατιώτες δεν ανήκουν στον αμερικάνικο στρατό αλλά αποτελούν μάλλον μισθοφόρους που στρατολογήθηκαν από διάφορα μέρη του κόσμου, αφού ανταποκρίθηκαν στις αγγελίες της αμερικάνικης κυβέρνησης πριν την έναρξη του πολέμου. Τους υποσχέθηκαν υψηλές αμοιβές και άλλα κίνητρα και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και αμερικάνικη υπηκοότητα μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή τους στις ΗΠΑ. Δυστυχώς, αφότου ο Μπους ανακοίνωσε το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων, αυτοί οι στρατιώτες είχαν το δικαίωμα να τελειώσουν την υπηρεσία τους και να φύγουν χωρίς να κατηγορηθούν ότι το σκάνε απ’ το πεδίο της μάχης, είπε η Bird. Τα περιστατικά λιποταξίας αυξήθηκαν με την αύξηση των επιχειρήσεων αντίστασης στους Αμερικάνους. Μερικοί απ’ αυτούς πιάστηκαν, αλλά επικαλέστηκαν το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων σαν αιτία της φυγής τους, λέγοντας ότι δεν το έσκασαν απ’ το πεδίο της μάχης γιατί δεν υπήρχε τέτοιο, σύμφωνα με τον Μπους. “Μερικούς τους βάλαμε στις φυλακές, άλλους τους στείλαμε στο αρχηγείο στο Κατάρ για παραπέρα ενέργειες”, είπε.
Η Bird είπε ακόμη ότι η στρατιωτική αστυνομία συγκεντρώνει τη δουλειά της στους δρόμους της Βαγδάτης επειδή οι στρατιώτες εργάζονται κάτω από τρομακτική πίεση. Πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα αυτού του πολέμου. Μετά συγκέντρωσα όλο το κουράγιο μου για να υποβάλω στη Bird την κρίσιμη ερώτηση: Τί γίνεται με αυτά τα πτώματα που πετάγονται απ’ τα ελικόπτερα σε απομακρυσμένες και ακατοίκητες περιοχές του Ιράκ; Γιατί αυτά τα πτώματα δεν επιστρέφουν στην Αμερική; Η Bird μου απάντησε με πρόδηλο δισταγμό και απροθυμία. Είπε ότι αυτές οι ιστορίες κυκλοφορούν μέσα στα στρατόπεδα μεταξύ των στρατιωτών, “όμως σε διαβεβαιώνω, αυτές οι ιστορίες δεν είναι παρά φήμες, αυτό μας λένε οι διοικητές μας”. Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της η Bird, ακούστηκε μια δυνατή κραυγή από μια άλλη στρατιωτίνα που θα τη λέμε Μάρθα: “Είσαι ψεύτρα, ξέρεις ότι αυτοί οι στρατιώτες που έχουν καεί μέχρι σημείου να μη μπορούν να αναγνωριστούν πετιούνται στις ζούγκλες του Ιράκ. Οι διοικητές μας φοβούνται τη δημόσια κατακραυγή όταν οι οικογένειες πάρουν τα πτώματα των αγαπημένων τους χωρίς να μπορούν να τα αποχαιρετήσουν, αφού δεν είναι αναγνωρίσιμα”. Η Bird γρήγορα τη διέκοψε και είπε ότι η Μάρθα ήταν συγκινησιακά φορτισμένη, επειδή έχασε έναν αγαπημένο φίλο της. Ο φίλος της Μάρθας σκοτώθηκε σε επιχείρηση της αντίστασης και το σώμα του απανθρακώθηκε εντελώς. Το πτώμα δεν επιστράφηκε στην οικογένειά του στις ΗΠΑ και μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει τι έγινε με το πτώμα του φίλου της Μάρθας.
Η Bird πήγε να πει ότι η Μάρθα είναι μόλις 20 ετών και “όλες μας εδώ νιώθουμε λύπη γι’ αυτή. Εμείς (οι Αμερικάνοι στρατιώτες) είμαστε μπερδεμένοι, ιδιαίτερα οι γυναίκες. Αγαπάμε τη ζωή και σα μαχητές ανήκουμε στον πιο ισχυρό στρατό του κόσμου, υπακούμε και εκτελούμε εντολές με τον πιο πειθαρχημένο τρόπο και μπορούμε να νικήσουμε οποιαδήποτε στρατιωτική μηχανή στον κόσμο. Ομως εδώ στο Ιράκ δεν ξέρουμε τι ακριβώς υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε. Εχουμε ολοκληρώσει την απελευθέρωση του Ιράκ και έχουμε απαλλάξει τον κόσμο απ’ την βαρβαρότητα του Σαντάμ κι επομένως θα έπρεπε να ανταμειφθούμε γι’ αυτό που επιτελέσαμε και να γυρίσουμε σπίτι μας να απολαύσουμε τη ζωή μας ξανά. Εδώ είμαστε μεταξύ πολιτών, παλεύουμε φαντάσματα που δε μπορούμε να δούμε, δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί, δεν μας αποκαλύπτονται και σκοτώνουμε πολλούς αθώους ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Προσπαθούμε συνεχώς να παραμείνουμε ζωντανοί και αυτό είναι που βασικά κάνουμε εδωπέρα”.
Η Μάρθα πετάχτηκε και είπε υστερικά: “Δεν ξέρουμε τι θέλουν ο Μπους και ο Ράμσφλεντ να κάνουμε εδώ στο Ιράκ. Δεν κάνουμε τίποτ’ άλλο παρά χάνουμε φίλους κάθε μέρα. Οι φίλοι μας που πολέμησαν και κάηκαν και παραμορφώθηκαν τόσο ώστε να μην αναγνωρίζονται, στη γραμμή του καθήκοντος, επιβραβεύονται με το να πετάνε τα πτώματά τους στα ποτάμια τη νύχτα”.
Ο δημοσιογράφος συνέχισε την έρευνά του πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης. Ο Αμερικάνος στρατιώτης που το φυλούσε δήλωσε στην ερώτηση που του υποβλήθηκε σχετικά με τα πτώματα: “Αυτοί δεν είναι σύντροφοί μας. Είναι μισθοφόροι που προσλήφθηκαν να κάνουν μια δουλειά. Προσλήφθηκαν με ένα συγκεκριμένο συμβόλαιο, με ένα ειδικό σκοπό, να γίνουν Αμερικάνοι πολίτες. Οταν τελείωσε ο πόλεμος, επικαλέστηκαν το δικαίωμα των οικογενειών τους που ζουν παράνομα στις ΗΠΑ να παραδοθούν τα πτώματά τους αν πεθάνουν στις μάχες. Ομως σ’ αυτή την περίπτωση οι οικογένειές τους θα δικαιούνται την υπηκοότητα, πράγμα για το οποίο πέθαναν οι γιοι και οι κόρες τους”.
Στη συνέχεια, ο δημοσιογράφος απευθύνθηκε στο Αμερικάνικο Κέντρο Τύπου και Επικοινωνίας, που βρίσκεται στο συνεδριακό μέγαρο στη Βαγδάτη. Διαβάστε τι του απάντησε ένας απ’ τους υπεύθυνους αξιωματικούς: “Η απόφαση να ξεφορτωθούμε τα παραμορφωμένα πτώματα των νεκρών Αμερικάνων και μισθοφόρων στρατιωτών μ’ αυτό τον τρόπο είναι μια εσωτερική απόφαση που πάρθηκε απ’ την κεντρική διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων στο Κατάρ, με τη στήριξη ολόκληρης της αμερικάνικης κυβέρνησης. Αυτοί που πήραν την απόφαση δεν ήθελαν να πέσει η δημοτικότητα του Μπους σε μια κρίσιμη στιγμή της εκλογικής του εκστρατείας. Εάν το αμερικάνικο κοινό μάθαινε για τις απώλειες αυτού του πολέμου, αυτό θα επηρέαζε τις πιθανότητες επανεκλογής του Μπους”! Ο Αμερικάνος αξιωματικός είπε ότι το πέταμα των πτωμάτων σε ποτάμια και ερημικές τοποθεσίες για να τους ξεφορτωθούν είναι ένα τρομερό έγκλημα. Και πρόσθεσε: “Οι Αμερικάνοι διοικητές προσπαθούν να πείσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους ότι το να στείλουν τα παραμορφωμένα πτώματα στις οικογένειές τους είναι άχρηστο για την ταφή, είναι άχρηστο αν οι οικογένειές τους δε μπορούν να αναγνωρίσουν τους αγαπημένους τους”.
Ο αξιωματικός επικοινωνίας είπε τελικά προς έκπληξή μου: “Αν νομίζουν ότι μπορούν να κρύψουν τα γεγονότα πετώντας τα πτώματα σε ποτάμια και ερήμους, η καθημερινή μεταφορά πάνω από 50 τραυματισμένων στρατιωτών εκθέτει τα ψέματά τους. Εμείς στέλνουμε πάνω από 50 τραυματίες καθημερινά σε διάφορα νοσοκομεία στη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Πολλοί απ’ αυτούς που τραυματίστηκαν έχουν ακρωτηριαστεί, έχουν γίνει ζωντανά πτώματα. Είναι η πρώτη φορά που μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ ο αμερικάνικος στρατός υποφέρει τέτοιο μεγάλο αριθμό τραυματιών σε καθημερινή βάση”. Κι ο αξιωματικός καταλήγει: “Είμαστε απογοητευμένοι, ειδικά επειδή ο πόλεμος υποτίθεται ότι έχει τελειώσει μετά την απομάκρυνση του Σαντάμ. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτή τη συνεχιζόμενη εχθροπραξία που συνεπάγεται καθημερινές απώλειες ανθρώπινων ζωών σε σημείο που να αναγκάζει τους διοικητές μας να προσφύγουν στο βάρβαρο και πλέον απάνθρωπο τρόπο να ξεφορτωθούν τα νεκρά πτώματα για να κρύψουν το πραγματικό κόστος του πολέμου. Το τμήμα των αμερικάνικων ιατρικών υπηρεσιών που αποτελεί παρακλάδι του αμερικάνικου στρατού, που βρίσκεται στο διοικητικό κέντρο των συμμαχικών δυνάμεων στη Βαγδάτη, έχει γίνει το πιο μυστικό κέντρο, με στόχο να εμποδίσει να φανούν οι πραγματικοί αριθμοί των νεκρών και τραυματισμένων Αμερικάνων στρατιωτών στους υπόλοιπους στρατιώτες και αξιωματικούς στο Ιράκ”».