«Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι γελοίο, πολύ γελοίο». «Ειστε γελοίοι». «Το Κοινοβούλιο είναι εντελώς γελοίο». Τα έχωσε στα γαλλικά, τα έχωσε και στα αγγλικά, για να τον καταλάβουν όλοι, ο Γιούνκερ, όταν είδε ένα άδειο αμφιθέατρο (μόλις 30 από τους 751 ευρωβουλευτές) να τον υποδέχεται, μαζί με τον πρωθυπουργό της Μάλτας, Μουσκάτ, στην τελετή παράδοσης της προεδρίας από τη Μάλτα. «Σας παρακαλώ να χρησιμοποιείτε διαφορετική φρασεολογία, δεν είμαστε γελοίοι», προσπάθησε να τον συνεφέρει ο πρόεδρος Ταγιάνι, θυμίζοντας ότι «δεν ελέγχει η Κομισιόν το Κοινοβούλιο, το Κοινοβούλιο ελέγχει την Κομισιόν», αλλά ο Γιούνκερ δεν μάσησε και του αντιγύρισε στο ίδιο ύφος: «Υπάρχουν πολλοί λίγοι βουλευτές στην Ολομέλεια για να ελέγξουν την Κομισιόν. Είστε γελοίοι».
Να ήταν βράδυ, θα λέγαμε ότι ο πολύπειρος Λουξεμβούργιος βρισκόταν υπό την επίδραση του… Γιάννη που Περπατάει. Ομως ήταν πρωί και το «χανγκόβερ» φέρει απλώς δυσθυμία, όχι τέτοια «τσίτα». Ούτε τον έπιασε ο πόνος για τον Μουσκάτ, που παρακολουθούσε μ' ένα αμήχανο χαμόγελο, τον Γιούνκερ να χώνει τα μπινελίκια και να λέει πως, αν δεν ήταν ο Μουσκάτ, αλλά η Μέρκελ ή ο Μακρόν, το Ευρωκοινοβούλιο θα ήταν «full house». Τον εαυτό της θεώρησε προσβεβλημένο η γριά αλεπού. Και βρήκε την ευκαιρία να βγει από πάνω.
Τα παιχνίδια εξουσίας είναι συνεχή στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Γιούνκερ θέλει να αναβαθμιστεί ο ρόλος της Κομισιόν και όχι να εξαρτάται απόλυτα από τις αποφάσεις του γερμανογαλλικού άξονα. Κι ενώ θα ήθελε μια δεύτερη θητεία στο πόστο του προέδρου της Κομισιόν (πού θα βρει καλύτερα;), βλέπει τον Μοσκοβισί να υποβάλει δημόσια την υποψηφιότητά του ως προέδρου κοινής επιλογής του γερμανογαλλικού άξονα, και μάλιστα από γερμανική εφημερίδα. Είναι να μην «απασφαλίσει» μετά; Τα άδεια έδρανα του Ευρωκοινοβούλιου ήταν απλά μια καλή αφορμή.
