Οσο εύκολο ήταν το ξεκίνημα των αεροπορικών βομβαρδισμών στη Λιβύη από τις συμμαχικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τόσο δύσκολη θα είναι η συνέχεια. Κι αυτό γιατί οι «χειρουργικές» επιθέσεις έχουν αποδείξει και στο παρελθόν (σε Ιράκ και Αφγανιστάν) ότι δεν είναι και τόσο… χειρουργικές. Γι’ αυτό και λίγες ώρες μετά την επίθεση, ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου (που ήταν στην εμπροσθοφυλακή των υπερασπιστών της ιμπεριαλιστικής επίθεσης), Αμρ Μούσα, φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις λέγοντας ότι «αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη διαφέρει από την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» και ζητώντας «την προστασία των πολιτών και όχι τον βομβαρδισμό περισσότερων αμάχων».
Την ίδια στιγμή, όμως, ο εκπρόσωπος του Αραβικού Συνδέσμου, Χισάμ Γιούσεφ, εξήγησε ότι οι δηλώσεις Μούσα δεν συνιστούν αλλαγή θέσης, αφού ο Σύνδεσμος εξακολουθεί να υποστηρίζει την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη! Παρόμοιες αντιφατικές δηλώσεις παρουσιάστηκαν και στους κόλπους της ρωσικής ηγεσίας, με τον Πούτιν να καταγγέλλει το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σαν «μεσαιωνικό κάλεσμα για σταυροφορίες» και τον Μεντβέντεφ να καταγγέλλει τον… Πού-τιν, λέγοντας ότι «τέτοιες δηλώσεις είναι απαράδεκτες» κι ότι «οδηγούν σε σύγκρουση των πολιτισμών»! Το δε υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επικαλέστηκε αναφορές ότι χτυπήθηκαν μη στρατιωτικοί στόχοι, συμπεριλαμβανομένου ενός καρδιολογικού κέντρου. Αφού δεν τήρησε την απειλή της για άσκηση βέτο (πιθανόν για να μην χάσει άλλα πράγματα στο ευρύτερο παζάρι της με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) η Ρωσία σπεύδει υποκριτικά να σπεκουλάρει κρατώντας αποστάσεις από την ιμπεριαλιστική επίθεση.
Από την άλλη μεριά, δύσκολα είναι τα πράγματα και εντός ΝΑΤΟ, με τη Γερμανία να κρατά την ουρά της απ’ έξω (απείχε από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας και αρνείται να πάρει μέρος στην επιχείρηση) και την Τουρκία να θέτει όρους για ΝΑΤΟϊκή συμμετοχή στην επίθεση, με τον Ερντογάν (ο οποίος πέρσι το Νοέμβριο είχε δεχτεί το βραβείο «Μουαμάρ Καντάφι για τα ανθρώπινα δικαιώματα») να ζητά γρήγορο τερματισμό των επιχειρήσεων. Ο δε Αμερικάνος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Μάικ Μιούλεν, προειδοποιούσε ότι οι επιθέσεις μπορεί να οδηγήσουν και σε αδιέξοδο, διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα ότι στόχος δεν είναι η πτώση του Καντάφι αλλά η επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Κανείς όμως δε γνωρίζει τι θα γίνει όταν ο στόχος αυτός επιτευχθεί. Ούτε ποιες θα είναι οι συνέπειες όταν αποκαλυφθεί ο πραγματικός αριθμός των νεκρών αμάχων από τους βομβαρδισμούς (προς στιγμή η κρατική τηλεόραση της Λιβύης αναφέρει μερικές δεκάδες…).
Ο Καντάφι φυσικά δεν είναι κανένας μεγάλος «αντιιμπεριαλιστής» (το έχει δείξει ξεκάθαρα η στάση του τα τελευταία χρόνια) κι ούτε μπορεί να κρατηθεί για πολύ καιρό στην εξουσία έχοντας όλους τους ιμπεριαλιστές εναντίον του (ή να νίπτουν τας χείρας τους σαν «Πόντιοι Πιλάτοι»). Ομως, όσο έχει δυνάμεις να πολεμήσει αυτούς που μάχονται εναντίον του θα το κάνει προκειμένου να σώσει το τομάρι του. Κι αυτό είναι που μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο την μεγαλεπίβολη ιμπεριαλιστική επίθεση. Εκτος κι αν χάσει ακόμα περισσότερα ερείσματα στο εσωτερικό του και τον τελειώσουν οι «δικοί του», γιατί πάνω απ’ όλα σε τέτοιους είδους κλίκες είναι η διατήρηση όχι μόνο της εξουσίας αλλά και της ροής του χρήματος…
