Στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», είχαμε επισημάνει ότι η διέξοδος σ’ αυτό το ατέλειωτο αδιέξοδο που φαίνεται να υπάρχει στη χώρα, με τον εμφύλιο και την αντίσταση να συνεχίζονται παράλληλα, ίσως να μπορεί να «δοθεί» με το διαμελισμό του Ιράκ. Αυτή φυσικά δεν θα είναι μία διέξοδος προς όφελος της Αντίστασης, αλλά προς όφελος των κατακτητών, αλλά ίσως δυστυχώς η μόνη βιώσιμη λύση αν οι εμφυλιοπολεμικές επιθέσεις οξυνθούν ακόμα περισσότερο.
Ο διαμελισμός σε πρώτη φάση περνάει μέσα απ’ τη μετατροπή του Ιράκ σε ομοσπονδιακό κράτος. Αυτό προβλέπεται από το Σύνταγμα που ενέκρινε η νέα βουλή που προέκυψε απ’ τις τελευταίες εκλογές. Ομως, οι εξελίξεις δείχνουν ότι μάλλον για αρκετό χρονικό διάστημα αυτή η διακήρυξη θα μείνει στα χαρτιά. Αυτό το λέμε όχι μόνο εξαιτίας του μποϊκοτάζ των σουνιτικών κομμάτων, που δεν πήραν μέρος στη συζήτηση που προβλεπόταν να γίνει την περασμένη Κυριακή σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα, και την επ’ αόριστο αναβολή αυτής της συζήτησης στην ιρακινή βουλή. Αλλά και από τη στάση του Σαντρ, που εμφανίστηκε κάθετα αντίθετος σε μια τέτοια προοπτική, παρά το γεγονός ότι η σιιτική πλευρά (και πρώτα απ’ όλα ο Αλ-Χακίμ και το κυβερνόν κόμμα του) είχε θέσει επί τάπητος το ζήτημα αυτό. Πράγμα που έκανε τον εκπρόσωπο του ιρακινού κοινοβουλίου (που είναι και τρίτος στην ιεραρχία της ιρακινής κυβέρνησης) Μαχμούντ Αλ-Μασαντάνι να δηλώσει ότι το σχέδιο μετατροπής του Ιράκ σε ομοσπονδιακό κράτος (με τρεις ομόσπονδες «δημοκρατίες», μία Κουρδική, μία Σιιτική και μία Σουνιτική) έχει πλέον πεθάνει πολιτικά, συμπληρώνοντας ότι «εάν εφαρμοστεί ομοσπονδοποίηση τώρα, θα οδηγήσει σε μία απόσχιση του νότου και μία εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού εξτρεμιστικού κράτους στο κέντρο της χώρας». Η Αντίσταση τους έχει χαλάσει τα σχέδια και σ’ αυτό τον τομέα.
