Ο Μπολσονάρου τιμά τη βραζιλιάνικη χούντα!

Θα έπρεπε να το περιμένει κανείς. Λίγο καιρό μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο φασίστας Ζαΐρ Μπολσονάρου έδωσε εντολή στο υπουργείο Αμυνας της Βραζιλίας να οργανώσει σε όλα τα στρατόπεδα της χώρας τις «προσήκουσες εκδηλώσεις μνήμης» για την 55η επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 31ης Μάρτη του 1964. «Ο πρόεδρος δε θεωρεί ότι η 31 Μάρτη του 1964 ήταν στρατιωτικό πραξικόπημα», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. «Θεωρεί πως η κοινωνία ενωμένη και αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο που διέτρεχε η χώρα», κατόρθωσε «ενώνοντας στρατιωτικούς και πολίτες, να επαναφέρει τη χώρα στον ορθό δρόμο».
 
Μιλάμε, φυσικά, για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο Ζοάου Γκουλάρτ και επέβαλε αιματηρή τρομοκρατία πάνω στα φτωχά λαϊκά στρώματα που κινητοποιούνταν και προέβαλαν διεκδικήσεις (όπως το αγροτικό κίνημα που ζητούσε μοίρασμα της γης των μεγάλων λατιφουντίων, αρκετά από τα οποία κατείχαν ανώτατοι στρατιωτικοί). Βασανιστήρια, φυλακίσεις, ακόμα και εκτελέσεις αριστερών (τουλάχιστον 434 έχουν καταγραφεί επισήμως από την Εθνική Επιτροπή Αλήθειας) βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη. Κι αυτό κράτησε 21 χρόνια.
 
Η ίδια η χούντα είχε φροντίσει για την αμνήστευση των στελεχών της με νόμο που ψήφισε το 1979. Και οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, όμως, δεν είχαν καμιά όρεξη να προχωρήσουν σε διώξεις στρατιωτικών. Ελάχιστοι κατηγορήθηκαν. Οπως έγινε και στη χώρα μας μετά την πτώση της χούντας. Ο Μπολσονάρου έρχεται να κλείσει τον κύκλο. Αυτός ο πρώην λοχαγός και ανοιχτός θιασώτης της χούντας φροντίζει να της αποδώσει τις «προσήκουσες τιμές», έχοντας αναδειχτεί με εκλογές πρόεδρος της Βραζιλίας, μετά από μια εικοσαετία περίπου κατά την οποία κυβέρνησε η «Αριστερά», με προέδρους τον Λούλα και τον Ρούσεφ. Η εκτίμηση ότι αυτή η «Αριστερά», που έχασε την εξουσία βουτηγμένη σ' ένα βόρβορο σκανδάλων χρηματισμού, έστρωσε το δρόμο σ' ένα φασίστα οπαδό της χούντας, έρχεται να επιβεβαιωθεί. Στο βραζιλιάνικο λαό εναπόκειται να βάλει «τάξη» στη χώρα. Και βέβαια, οι ιντερνετικές καμπάνιες ενάντια στον Μπολσονάρου δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη του «δρόμου».