Το τέλος των μαχών στο παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο του Ναχρ Αλ Μπαρέντ εξήγγειλε ο Φουάντ Σινιόρα την περασμένη Κυριακή, μετά από τρεις μήνες σφοδρών συγκρούσεων. Στη μεγαλύτερη ένοπλη αναμέτρηση στο εσωτερικό του Λιβάνου μετά τον εμφύλιο σκοτώθηκαν 222 μαχητές της Φατάχ Αλ Ισλάμ και 163 Λιβανέζοι στρατιώτες, ενώ άλλοι 202 μαχητές της Φατάχ Αλ Ισλάμ φυλακίστηκαν. Την πύρρειο νίκη του λιβανέζικου στρατού ο Σινιόρα την αποκάλεσε «εθνική νίκη», ενώ ο υπουργός Πολέμου δήλωσε με βεβαιότητα ότι η Φατάχ Αλ Ισλάμ σχετιζόταν με την Αλ Κάιντα και όχι με τη Συρία και έσπευσε να ζητήσει την ενίσχυση του στρατού για να υπερασπιστεί την ενότητα και την ασφάλεια του Λιβάνου.
Αυτά λέγονται χωρίς ντροπή, όταν οι πάντες γνωρίζουν που είχε γραμμένη ο στρατός την ασφάλεια του Λιβάνου όταν οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν τον ολοκληρωτικό πόλεμο του περσινού καλοκαιριού. Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο στρατός δεν έριξε ούτε μια σφαίρα ενάντια στους εισβολείς που ισοπέδωσαν τα χωριά του νοτίου Λιβάνου και τα νότια προάστια της Βηρυτού, αφήνοντας τη Χεζμπολά να διεξάγει μόνη της την αντίσταση! Τότε όμως περίμεναν να ηττηθεί η Χεζμπολά που είναι καταχωρημένη κι αυτή στις «τρομοκρατικές οργανώσεις», γνωρίζοντας ότι τη βρόμικη δουλειά δεν θα μπορούσε να την κάνει ποτέ ο στρατός, μια και η Χεζμπολά έχει καλές σχέσεις με πολλά στελέχη του στρατού. Τώρα, όμως, που το πεδίο ήταν ελεύθερο, με τους Παλαιστίνιους μαχητές να είναι απομονωμένοι από τη λιβανέζικη κοινωνία και τη Χεζμπολά να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή ενός από τους μεγαλύτερους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς (γαργάρα έγιναν οι δηλώσεις του Νασράλα περί «περάσματος της κόκκινης γραμμής» που θα σήμαινε μια στρατιωτική επίθεση στο προσφυγικό στρατόπεδο), ο λιβανέζικος στρατός, έχοντας άφθονη αμερικάνικη υποστήριξη σε χρήματα και πολεμοφόδια, το έπαιξε «τζάμπα μάγκας» χτυπώντας με λύσσα τη Φατάχ Αλ Ισλάμ που έβλεπε ότι συγκέντρωνε ολοένα και περισσότερη δύναμη λόγω της άθλιας ζωής που επικρατεί στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς.
Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται η όλη ιστορία να στήθηκε από την ίδια την αμερικανόδουλη πολιτική ηγεσία του Λιβάνου, όπως στις αρχές του πολέμου είχε υπαινιχθεί Λιβανέζος στρατιωτικός. Περίμεναν μια γρήγορη νίκη (δύο με τρεις μέρες, έλεγαν), αλλά αυτό δεν τους βγήκε. Το κυριότερο είναι ότι αυτή η βρόμικη επιχείρηση άφησε ανεπανόρθωτες πληγές στον παλαιστινιακό πληθυσμό που είδε ένα από τα μεγαλύτερα προσφυγικά του στρατόπεδα να έχει μετατραπεί σε σωρό από ερείπια.
