Στις 5 το απόγευμα της περασμένης Τρίτης, η ισπανική κυβέρνηση ανήρτησε στην ιστοσελίδα της την είδηση, ότι η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία με κοινή τους παρέμβαση απαιτούν την άμεση εφαρμογή της συμφωνίας που πάρθηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Λίγες ώρες αργότερα, η Ρώμη εξέφρασε την «πολύ μεγάλη της έκπληξη» για την ανακοίνωση, ενώ το Παρίσι, διά στόματος του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μπερνάρ Καζενέβ, δήλωσε: «Πρόκειται για καθαρή επινόηση, έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό»! Η είδηση κατέβηκε άρον-άρον από την ιστοσελίδα της ισπανικής κυβέρνησης, ενώ τα spreads των δεκαετών ομολόγων της Ισπανίας και της Ιταλίας συνέχισαν να τραβούν την ανηφόρα.
Δεν πέρασε ούτε μήνας από τον «θρίαμβο» των Μόντι-Ραχόι επί της Μέρκελ, που θα πρέπει να διδάσκεται ως «παράδειγμα του “διαπραγματεύεσθαι”», όπως είχε δηλώσει κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Η Γερμανία νικήτρια επί της ουσίας» έγραφε αυτή εδώ η εφημερίδα, σε ανάλυση των όσων έγιναν στη σύνοδο κορυφής της 28ης-29ης Ιούλη, υπό τον τίτλο «Νίκησαν αυτοί και χάσαμε όλοι οι άλλοι».
Ας γίνουν οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας ένα καλό μάθημα για το πώς πρέπει να «διαβάζουμε» την πραγματικότητα. Δεν είναι η διαπραγματευτική ικανότητα ή οι στενές ιδεολογικές απόψεις των αστών πολιτικών που καθορίζουν την πορεία των πραγμάτων, αλλά οι ιδιαίτερες επιδιώξεις των κρατικά οργανωμένων μερίδων του κεφάλαιου, που αυτοί οι ηγέτες εκπροσωπούν. Αυτές οι ιδιαίτερες επιδιώξεις πότε κερδίζονται και πότε χάνονται κι αυτό καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων, από τη δύναμη του κεφάλαιου που κάθε πλευρά ακουμπά, εν είδει όπλου, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
