Η «ενθρόνιση» του νέου προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί δεν είχε μόνο την απαραίτητη επισημότητα (ή γκλαμουριά αν προτιμάτε), αλλά έφερε «ακατανόητες» εκπλήξεις σε όλους αυτούς που πίστεψαν στη ριζική αλλαγή πορείας της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Ο Σαρκοζί έσπευσε να ζητήσει χείρα βοηθείας από την… Αριστερά για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης η οποία θα μείνει μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, ενώ φάνηκε «συναινετικός» στις συναντήσεις του με τα συνδικάτα. Ζήτησε λοιπόν τη συνδρομή του «σοσιαλιστή» Ιμπέρ Βεντρίν για το υπουργείο των Εξωτερικών καθώς και του πρώην υπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση Ζοσπέν, Κλοντ Αλέγκρ, ο οποίος δε θέλησε να συμμετάσχει αλλά συμφώνησε να αναλάβει ειδική αποστολή για τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης! Ακόμα πιο «αριστερά» ο Σαρκοζί εντόπισε και τον γνωστό Μπερνάρ Κουσνέρ, ο οποίος ίσως τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει εγκατασταθεί στο Κε ντ’ Ορσέ (υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας). Ο Κουσνέρ είναι ο ιδρυτής των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» και διετέλεσε υπουργός Υγείας και Ανθρωπιστικής Δράσης στα χρόνια του Μιτεράν. Είχε πάρει τόσο σοβαρά το ρόλο του και έχει τέτοια… σοσιαλιστική συνείδηση, που στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχε χειροκροτήσει με χέρια και πόδια τους βομβαρδισμούς, ενώ ήταν απ’ τους λίγους που είχαν τηρήσει αποστάσεις απ’ την επίσημη γαλλική πολιτική στον πόλεμο του Ιράκ. Προφανώς τα… σοσιαλιστικά του ιδεώδη συνέπλεαν με την πολιτική Μπους – Μπλερ (άλλος… σοσιαλιστής αυτός).
Οπως βλέπετε, ο Σαρκοζί δεν θέτει διαχωριστικές γραμμές με τους «σοσιαλιστές» αντιπάλους του. Αυτές τις διαχωριστικές γραμμές έσπευσαν να θέσουν οι «αριστεροί» (εντός και εκτός Γαλλίας) μη μπορώντας να καταλάβουν ότι Σαρκοζί και Ρουαγιάλ αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του γαλλικού «εθνικοσοσιαλισμού» (τη μετάφραση της τελευταίας λέξης την αφήνουμε στους αναγνώστες).
