«Δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι ή να πεθάνω ή να με σέβονται. Πολύς κόσμος σίγουρα θα πεθάνει. Ο Μπόμπυ Σαντς έκανε έκκληση στην βρετανική κυβέρνηση να σταματήσει τους παράνομους εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ιρλανδών χωρίς δίκη. Είχε το θάρρος της γνώμης του και έκανε απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Κανείς δεν πρέπει να νομίσει ούτε για μια στιγμή ότι τ’ αδέρφια μου εδώ έχουν λιγότερο κουράγιο».
Μπίνιαμ Μοχάμεντ, πρώην κάτοικος Λονδίνου και τώρα κρατούμενος στο Γκουαντανάμο)
Η παραπάνω δήλωση, που αποκάλυψε η εφημερίδα Γκάρντιαν σε εκτενές άρθρο της προηγούμενης Παρασκευής (9/9/05) έγινε ένα μήνα πριν. Στις 11 Αυγούστου. Τρεις μέρες δηλαδή μετά από το ξεκίνημα μιας ακόμα απεργίας πείνας, που άρχισε στις 8 Αυγούστου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η αμερικάνικη κυβέρνηση έκανε το παν ώστε η απεργία να πνιγεί στη σιωπή. Οπως και η προηγούμενη τον περασμένο Ιούνη με Ιούλη, που σταμάτησε μετά από ένα περίπου μήνα, μετά από διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση του στρατοπέδου και υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρήθηκαν.
Τί σόι υποσχέσεις ήταν αυτές; Στοιχειώδη δικαιώματα, όπως πόσιμο νερό σε μπουκάλια και επικοινωνία με τις οικογένειές τους (βλ. παρακάτω). Προπαντός, όμως, σεβασμός των δικαιωμάτων τους ως κρατουμένων. Οπως καταγγέλλει ο Μοχάμεντ, «η διοίκηση υποσχέθηκε ότι αν τους δίναμε 10 μέρες, θα προσάρμοζαν τη φυλακή σύμφωνα με τις συνθήκες της Γενεύης. Είπαν ότι αυτό είχε εγκριθεί από τον ίδιο τον Ντόναλντ Ράμσφελντ στην Ουάσινγκτον. Υστερα απ’ αυτές τις υποσχέσεις, συμφωνήσαμε να σταματήσουμε την απεργία πείνας στις 28 Ιούλη». Η σφοδρότητα και η σοβαρότητα της προηγούμενης απεργίας πείνας έφερε και την πρώτη υποχώρηση των αμερικάνικων Αρχών. Αναγκάστηκαν να επιτρέψουν τη δημιουργία επιτροπής κρατουμένων, που θα διαπραγματευτεί τα αιτήματά τους. Η πρώτη απεργία πείνας, μετά από τρία σχεδόν χρόνια, άρχισε και ολοκληρώθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ορισμένοι κρατούμενοι είχαν ήδη εξαναγκαστεί σε υποχρεωτική σίτιση μετά από 20 μέρες απεργίας πείνας.
Ομως, οι αμερικάνικες Αρχές δεν τήρησαν τίποτα. Κι όχι μόνο αυτό. Συνέχισαν τους ξυλοδαρμούς και τους εξευτελισμούς. Αλλά, οι κρατούμενοι δεν υποτάχτηκαν. Με τη λήξη της περιόδου «προσαρμογής» των 10 ημερών, ξεκίνησαν νέα απεργία πείνας στις 8 Αυγούστου με τα ίδια αιτήματα. Και συνεχίζουν αποφασισμένοι να το τραβήξουν μέχρι το τέλος, όπως υποστηρίζει ο Κλιφ Στάφορντ Σμιθ, δικηγόρος που εκπροσωπεί 40 κρατουμένους (8 απ’ τους οποίους είναι κάτοικοι Βρετανίας).
Οι αμερικάνικες Αρχές έριξαν ξανά ένα πέπλο σιωπής. Εμπόδισαν επί δεκαήμερο τον Σμιθ να επισκεφτεί τον κρατούμενο Χισάμ Σλίτι, του οποίου ο ξυλοδαρμός αποτέλεσε την αφορμή να ξεκινήσει η νέα απεργία πείνας. Χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας σχεδόν από την έναρξη της απεργίας πείνας για να παραδεχτεί το Πεντάγωνο την ύπαρξή της! Μειώνοντας φυσικά τον αριθμό των απεργών, που είναι πάνω από 210 (δηλαδή λίγο λιγότεροι από τους μισούς κρατουμένους που εκτιμώνται σε 500 με 550), σύμφωνα με την 20σέλιδη έκθεση του αμερικάνικου «Κέντρου Συνταγματικών Δικαιωμάτων». Στις 2 Σεπτέμβρη, ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου παραδέχτηκε ότι απεργούν 76 κρατούμενοι από τους οποίους 9 νοσηλεύονται με υποχρεωτική σίτιση. Για να τους αυξήσει σε 89 λίγες μέρες αργότερα (την προηγούμενη Παρασκευή 9/9) και σε 128 την Τρίτη 13/9. Γεγονός που αποδεικνύει ότι οι αμερικάνικες Αρχές αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με την απεργία πείνας να φουντώνει επικίνδυνα.
Με όπλο τη σάρκα τους οι κρατούμενοι στο Γκουαντανάμο, αυτό το σύγχρονο Νταχάου, δίνουν μια μάχη παγκόσμιας σημασίας. Καταδεικνύοντας ότι ακόμα και στην κόλαση υπάρχει αντίσταση. Μια αντίσταση που είναι ντροπή να μην συναντήσει για πολλοστή φορά την έμπρακτη αλληλεγγύη των λαών της Δύσης. Εδώ δεν φτάνουν τα λόγια και το κούνημα της κεφαλής. Χρειάζονται πολύ περισσότερα. Γιατί ο αμερικάνικος «αντιτρομοκρατικός» φασισμός μας αγγίζει όλους. Αν και τώρα αδιαφορήσουμε για το κολαστήριο, ας μην παραπονιόμαστε αύριο, αν αποτελέσουμε στόχο κάποιων «τρελαμένων» ή δούμε να ξεφυτρώνουν «Γκουαντανάμο» στη γειτονιά μας.