Με ψήφους 346 υπέρ, 148 κατά και 4 αποχές, το… δημοκρατικό γαλλικό κοινοβούλιο υπερψήφισε την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και των μέτρων που προβλέπονται σύμφωνα με το νόμο 55-385 της 3ης Απρίλη 1955, που πρωτοψηφίστηκε την εποχή της γαλλικής κατοχής στην Αλγερία. Απόφαση που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αναμένεται να επικυρώσει η Γερουσία.
Μ’ αυτό τον τρόπο, την αστυνομοκρατία και την άγρια καταστολή (τις 3.000 άτομα έχουν φτάσει οι συλλήψεις) καταστέλλεται η μεγαλύτερη εξέγερση των τελευταίων τριών δεκαετιών στη Γαλλία. Παρολαυτά, συνεχίζονται οι σποραδικές συγκρούσεις και τα καψίματα αυτοκινήτων σε σαφώς μικρότερη έκταση, γεγονός που ανάγκασε τον πρωθυπουργό Ντε Βιλπέν να δηλώσει, ότι «δε μπορούμε να δεχτούμε ότι κάθε βράδυ καίγονται πάνω από 200 αυτοκίνητα». Από δίπλα ο υπουργός Εσωτερικών Σαρκοζί δίνει την «ταυτότητα» των εξεγερμένων: «το 75%-80% είναι σεσημασμένοι για διάφορα αδικήματα».
Οι… εγκληματίες λοιπόν έκαψαν τη Γαλλία. Ολα κι όλα όμως. Η Δημοκρατία δεν έχει μόνο το μαστίγιο αλλά και το καρότο. Αυτό που πρόσφερε ο πρόεδρος Σιράκ στο πανεθνικό του διάγγελμα την 18η μέρα της εξέγερσης, υποσχόμενος τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στις φτωχογειτονιές. Υπενθυμίζοντας σε ένα κρεσέντο υποκρισίας «πόσα βιογραφικά δεν έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων μόνο και μόνο εξαιτίας του ονόματος ή της διεύθυνσης του αποστολέα;».
Από δίπλα ο Ντε Βιλπέν περιδιαβαίνει τα προάστια συνομιλώντας για τα προβλήματά τους! Η εξέγερση… ταρακούνησε ακόμα και το πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο που πρότεινε να δοθούν πάνω από 1 δισ. δολάρια για την ανάπτυξη των γαλλικών προαστίων.
Από δίπλα ο Ντε Βιλπέν περιδιαβαίνει τα προάστια συνομιλώντας για τα προβλήματά τους! Η εξέγερση… ταρακούνησε ακόμα και το πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο που πρότεινε να δοθούν πάνω από 1 δισ. δολάρια για την ανάπτυξη των γαλλικών προαστίων.
Οι προσφορές πέφτουν σαν το χαλάζι. Είναι, όμως, της ίδιας αξίας μ’ αυτές των δυτικών κυβερνήσεων μετά το καταστροφικό τσουνάμι. Οταν κοπάσει η εξέγερση κι επιστρέψει η… ομαλότητα, το ίδιο σκηνικό. Τα ψίχουλα που θα πάρουν τα προάστια δεν θα είναι ποτέ αρκετά. Γιατί αποτελούν «αναγκαίο κακό» κι όχι αναγκαιότητα για τους αστούς.
Κι η υπόλοιπη εργατική τάξη; Αυτή που δεν αγκάλιασε την εξέγερση; Αυτή που σιωπά ένοχα ή στηρίζει μέσα στο φόβο της τον Σαρκοζί (που σημειωτέον σε όλες τις δημοσκοπήσεις… ρεφάρει); Πάντοτε σιωπηρά (ευτυχώς ο Λε Πεν μόλις που κατόρθωσε να συγκεντρώσει μερικές εκατοντάδες) χωρίς να βγαίνει στους δρόμους; Σημεία των καιρών θα πείτε. Και της έλλειψης επαναστατικής οργάνωσης των καταπιεσμένων, θα προσθέσουμε, που δεν θα αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού τα ταξικά τσουνάμια των οργισμένων προλετάριων, αλλά θα απελευθερώνει όλη την τάξη με τη γνώση της αναγκαιότητας. Της αναγκαιότητας της ανατροπής του καπιταλισμού, μαζί μ’ όλους αυτούς που δεν τους απέμεινε τίποτ’ άλλο παρά να καίνε και τα δικά τους αυτοκίνητα, σε έναν αγώνα που δεν έχει τελειώσει ακόμα.
