Τελικά, ο Ματέο Ρέντσι έριξε την τρικομματική κυβέρνηση Κόντε, αλλά λίγο προτού αυτή πέσει άπλωσε το χέρι του και τη σήκωσε. Τυχοδιώκτης είναι, βλάκας όχι. Αν χρεωνόταν την πτώση της κυβέρνησης Κόντε και η Ιταλία βάδιζε σε εκλογές, το μικρό κόμμα του ενδεχομένως να μην κατάφερνε να μπει στη Βουλή. Αν ο πρόεδρος Ματαρέλα δεν προκήρυσσε εκλογές, αλλά έδινε την εντολή σε κάποιον τεχνοκράτη για να σχηματίσει μια «μη πολιτική» κυβέρνηση, ο Ρέντσι θα έχανε κάθε έρεισμα στη διαχείριση της εξουσίας. Ενώ τώρα, στηρίζοντας «ατύπως» την κυβέρνηση Κόντε, χωρίς τις δύο υπουργούς που διέθετε σ’ αυτή, μπορεί να βρίσκεται κοντά στα κέντρα της εξουσίας και να ξαναδοκιμάσει να «εισέλθει» σ’ αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ρέντσι, προχωρώντας σε μια ακόμα τυχοδιωκτική κίνηση, με στόχο να εκβιάσει τον Κόντε και τα δυο μεγάλα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού (Δημοκρατικό Κόμμα και Κίνημα 5 Αστέρων) ώστε να του αναγνωρίσουν μεγαλύτερο ρόλο στη διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, ηττήθηκε και πάλι (όπως και τότε που –παρά τις προειδοποιήσεις- προχώρησε σε δημοψήφισμα, το έχασε και ύστερα ακολούθησε χιονοστιβάδα: απώλεια πρωθυπουργίας, απώλεια προεδρίας Δημοκρατικού Κόμματος).
Ο Κόντε (που είναι απλά ένας πρώην καθηγητάκος επαρχιακού πανεπιστήμιου, χωρίς δικό του κόμμα), με τη βοήθεια των δύο κομμάτων που τον στηρίζουν, αποφάσισε να αναζητήσει νέα πλειοψηφία στήριξης της κυβέρνησής του, χωρίς τις ψήφους του Ρέντσι. Στη Βουλή κέρδισε άνετα, με 321 ψήφους έναντι 259 αρνητικών. Στη Γερουσία τα πράγματα ήταν εξαρχής πιο δύσκολα. Ηθελε 161 ψήφους για να έχει οριακή απόλυτη πλειοψηφία. Πήρε 156. Ομως οι 25 αποχές περιόρισαν σε 140 τις αρνητικές ψήφους και έτσι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του συνεχίζουν, με σχετική πλειοψηφία. Ανάμεσα σε αυτούς που απείχαν ήταν και οι γερουσιαστές του Ρέντσι, ο οποίος έσωσε την κυβέρνηση που είχε ρίξει!
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για πολιτικό μπάχαλο. Ετσι είναι, μόνο που για την Ιταλία αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο εδώ και δεκαετίες. Λίγες είναι οι περίοδοι που είχε μια σχετικά σταθερή κυβέρνηση. Ομως, αυτή η διαρκής πολιτική αστάθεια δε γκρέμισε την Ιταλία από τη θέση που κατέχει στη χορεία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε όλο τον κόσμο. Η μόνιμη κυβερνητική αστάθεια έχει εξισορροπιστεί από έναν ισχυρό γραφειοκρατικό κρατικό μηχανισμό, ο οποίος δουλεύει με… αυτόματο πιλότο.
Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια κυβέρνηση, αλλά ένα σύστημα εξουσίας, το οποίο περιλαμβάνει και την κυβέρνηση. Ενα σύστημα εξουσίας που το κατευθύνουν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι άνθρωποι των οποίων βρίσκονται και στους κρατικούς μηχανισμούς και στις κυβερνήσεις. Οι Ρέντσι και οι Κόντε έρχονται και παρέρχονται, ο ιταλικός ιμπεριαλισμός μένει.
