Μπορεί ένα γκάλοπ από κάποιο «ανεξάρτητο οργανισμό» που εδρεύει στη Ραμάλ, που είδε τα φώτα της δημοσιότητας από το πρακτορείο Ρόιτερς, να κατέγραψε προβάδισμα της Φατάχ στην περίπτωση που θα γινόταν αυτή τη στιγμή εκλογές στην Παλαιστίνη, όμως ο Αμπάς δε φαίνεται και τόσο σίγουρος για τη νίκη του. Δεν εξηγείται αλλιώς η υπαναχώρηση απ’ την πρόσφατη απόφασή του για πρόωρες εκλογές. Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με την Κοντολίζα Ράις την περασμένη Κυριακή, δήλωσε: «Ελπίζουμε να το πετύχουμε αυτό (σ.σ. την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας») το δυνατό συντομότερα και αυτό να οδηγήσει σε ένα happy end, με το οποίο η ζητούμενη κυβέρνηση θα σχηματιστεί, διαφορετικά θα πάμε πίσω στο λαό και θα κάνουμε Προεδρικές και Βουλευτικές εκλογές».
Αν ο Αμπάς είναι σίγουρος ότι θα κερδίσει τις εκλογές, τότε γιατί δεν τις κάνει άμεσα, αλλά συνεχίζει να πιέζει τη Χαμάς να υποχωρήσει; Αν στο παραπάνω συνυπολογίσουμε και τις ανησυχίες του αρχηγού της ισραηλινής Σιν Μπετ, που δήλωσε στη Χααρέτζ (25/12/06) ότι οι πιθανότητες να κερδίσει η Φατάχ τις εκλογές είναι σχεδόν μηδενικές, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Αμπάς διστάζει να προχωρήσει σε εκλογές πριν εξασφαλίσει ότι θα έχει σοβαρή πιθανότητα να νικήσει.
Γι’ αυτό και στη συνάντηση με τη Ράις (βλ. διπλανή στήλη) ο Αμπάς απέρριψε οποιαδήποτε πρόταση για Παλαιστινιακό Κράτος με προσωρινά σύνορα και ζήτησε το άμεσο σταμάτημα των ισραηλινών επιθέσεων, την απελευθέρωση των κρατουμένων, το σταμάτημα της κατασκευής του τείχους του αίσχους και των αποκλεισμών, προκειμένου να κριθεί αξιόπιστη απ’ το λαό η οποιαδήποτε ειρηνευτική διαδικασία. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο τη στιγμή που οι Σιωνιστές εξακολουθούν την πολιτική της συλλογικής τιμωρίας του Παλαιστινιακού λαού, εισβάλλοντας σε πόλεις της Δυτικής Οχθης, συλλαμβάνοντας «υπόπτους» και δολοφονώντας αμάχους (όπως έκαναν πρόσφατα στη Ραμάλα σκοτώνοντας τέσσερις και τραυματίζοντας δεκάδες), ενώ ταυτόχρονα επεκτείνουν τους ισραηλινούς εποικισμούς στη Δυτική Οχθη δίνοντας την άδεια για την ανέγερση άλλων 44 κατοικιών στο μεγαλύτερο εβραϊκό εποικισμό της (Μάαλε Αντουμίμ).
Ο Αμπάς γνωρίζει ότι ο Παλαιστινιακός λαός δε βλέπει με τόσο καλό μάτι τα νταραβέρια του με τους Αμερικάνους, εκτός κι αν πιστέψουμε ότι οι Παλαιστίνιοι είναι… φιλοαμερικανοί. Από την άλλη, οι Σιωνιστές έχουν παγιδευτεί στα αδιέξοδα της πολιτικής τους, μη μπορώντας να κάνουν πίσω και να αποδεχτούν τη Χαμάς στο πολιτικό παιχνίδι (αν αυτή δεν τους δώσει «γην και ύδωρ»). Δεν θέλουν τη δημιουργία ενός πραγματικού Παλαιστινιακού κράτους, φοβούμενοι ότι θα δημιουργηθεί ένα ακόμα κράτος «τρομοκράτης» στην περιοχή με απρόβλεπτες συνέπειες για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους, γι’ αυτό και οι «υποχωρήσεις» που μπορούν να κάνουν δεν ξεπερνούν τα όρια του σχηματισμού ενός ψευδοκράτους, χωρίς ισχύ και υπό τον δικό τους έλεγχο. Από την άλλη, όμως, όσες συλλήψεις και στοχευμένες δολοφονίες και να κάνουν (κι έχουν κάνει ήδη πάρα πολλές) δε μπορούν να σταματήσουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση να μάχεται.
