Μπορεί να γινόταν χαμός για βδομάδες στην Ισπανία με την απεργία των ναυτεργατών, αλλά τα διεθνή μίντια δεν εδέησαν να γράψουν το παραμικρό. Την απεργία όμως στo εργοστάσιο της Opel στο Μπόχουμ της Γερμανίας την κατέγραψαν. Γιατί επρόκειτο για στάσεις εργασίας που κράτησαν μόλις μια βδομάδα και σταμάτησαν απ’ τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές «ηγέτες» που έσπειραν την ηττοπάθεια στους εργαζόμενους «πείθοντάς» τους να γυρίζουν στη δουλειά. Αποδεχόμενοι έτσι το μικρότερο κακό, τη μείωση δηλαδή του αριθμού των απολύσεων που ανακοίνωσε η General Motors (που ελέγχει την Opel) έτσι ώστε να είναι «κοινωνικά ανεκτές», όπως δήλωσε η διοίκηση της εταιρίας.
Ομως οι απολύσεις θα γίνουν κι αυτό είναι που έχει σημασία. Ισως όχι όλες μαζί μια και η αρχική πρόταση της General Motors αναφερόταν στην περικοπή του 1/5 του εργατικού της δυναμικού στην Ευρώπη, αλλά θα γίνουν. Κι αυτό θεωρείται εντελώς φυσιολογικό μια και οι πωλήσεις αυτοκινήτων έχουν πέσει κατακόρυφα και η General Motors εμφανίζει ζημιές τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και για να πάψει να λειτουργεί έτσι θα πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του. Το ζήτημα είναι αν οι μόνοι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου θα αποδεχτούν τη λογική του εξιλαστήριου θύματος ή θα σηκώσουν το ανάστημά τους, απαιτώντας το ελάχιστο δικαίωμα που έχουν μέσα σ’ αυτό το σύστημα, το δικαίωμα στη δουλειά. Πράγμα που θα γίνει μόνο με σκληρό αγώνα κι όχι υπό τη σκέπη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αγώνα σαν κι αυτό των Ισπανών ναυτεργατών που τόσο πρόστυχα προσπάθησαν να αποσιωπήσουν τα διεθνή ΜΜΕ.