Μπαρούτι μυρίζει η κατάσταση στην Αϊτή, μετά την εξάπλωση της επιδημίας χολέρας, που έχει κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 1.000 άτομα μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με την ανταποκρίτρια του Al Jazeera (17/11), οι βίαιες διαδηλώσεις της περασμένης Δευτέρας, που συνεχίστηκαν και την Τρίτη, θεωρούνται «μόνο η αρχή» αυτών που οι ντόπιοι αποκαλούν «πολύ ισχυρή λαϊκή εξέγερση ενάντια στον ΟΗΕ στην Αϊτή».
Οι συγκρούσεις έλαβαν χώρα στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αϊτής Cap Haitien, με τους κατοίκους να πετάνε πέτρες στα «ειρηνευτικά» στρατεύματα του ΟΗΕ και τα τελευταία να δολοφονούν δύο διαδηλωτές. Εντεκα μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό, η Αϊτή έχει χορτάσει περισσότερο με υποσχέσεις παρά με την περιβόητη «οικονομική βοήθεια». Το ενδιαφέρον των «δωρητών» φαίνεται και από το ρυθμό των συνεδριάσεων της «επιτροπής ανοικοδόμησης», που από τότε που συγκροτήθηκε (21/4/2010), δηλαδή εδώ και επτά μήνες, έχει συνεδριάσει μόλις τρεις φορές, με την τελευταία να γίνεται με την παρουσία της Χίλαρι που ζήτησε «συγνώμη» για τις καθυστερήσεις!
Και τι καθυστερήσεις! Μέχρι τον περασμένο Αύγουστο (οχτώ μήνες μετά το σεισμό), το 80% των αστέγων ζούσε σε σκηνές που όταν βρέχει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους γίνεται λάσπη, ενώ λιγότερο από το 3% των χρημάτων της «οικονομικής βοήθειας» είχε δοθεί στην κυβέρνηση της Αϊτής για την ανοικοδόμηση. Αυτά αναφέρονταν σε άρθρο του διευθυντή του αμερικάνικου Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών με έδρα την Ουάσιγκτον, Mark Weisbrot, που διανεμήθηκε στις 12 του περασμένου Αυγούστου από το πρακτορείο McClatchy. Σύμφωνα δε με το Associated Press (15/9/10), μόλις το 2% από τα χαλάσματα είχαν απομακρυνθεί από το Πορτ Ο Πρενς το οποίο παραμένει διάσπαρτο από μπάζα και μισοκατεστραμμένα κτίρια! Η μοναδική «βοήθεια» στη ρημαγμένη Αϊτή ήταν η ακύρωση των χρεών (ύψους 700 εκατομμυρίων δολαρίων) προς τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, που αποφασίστηκε τον περασμένο Ιούνη, αφού «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Από κει και πέρα τίποτα. Πάνε κι οι «τηλεμαραθώνιοι», πάνε και τα ωραία λογάκια συμπόνιας και αγάπης.
Ο λαός της Αϊτής είναι μόνος του πλέον και βυθίζεται στην πιο έσχατη εξαθλίωση. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση έχει δύο επιλογές: ή να αποδεχτεί τον αργό και βασανιστικό θάνατο ή να εξεγερθεί. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει…
