Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές περισσότεροι από 200 κρατούμενοι συμπληρώνουν δύο μήνες απεργίας πείνας και δηλώνουν ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να αργοσβήνουν χωρίς καμιά ελπίδα στο σύγχρονο Νταχάου. Παρόλο που καθημερινά σχεδόν πλέον εκφράζεται με διάφορους τρόπους η ανησυχία διάφορων οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η διοίκηση του στρατοπέδου εξακολουθεί να υποβαθμίζει το γεγονός και να αποκρύβει τον πραγματικό αριθμό των απεργών πείνας και όσων μεταφέρονται σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, όπου καθηλώνονται δεμένοι χειροπόδαρα στο κρεβάτι και υποβάλλονται σε υποχρεωτική σίτιση με σωλήνα από τη μύτη. Βασικό αίτημα των απεργών είναι η εφαρμογή των όρων της συνθήκης της Γενεύης για τους κρατούμενους και η κατάργηση του κολαστηρίου που λέγεται Camp V, όπου κρατούνται οι νεοεισερχόμενοι και οι θεωρούμενοι πιο σκληροί και αδιάλλακτοι κρατούμενοι.
Ενας απεργός πείνας, ο Binyam Mohammed, σε έκθεσή του που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, εκτός των άλλων, δίνει μια αμυδρή εικόνα της κόλασης που βιώνουν οι κρατούμενοι στο Camp V, αποσπάσματα της οποίας αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα www.cageprisoners.com.
«Είμαι ο Binyam Mohammed. Είμαι 27 χρόνων. Συνελήφθηκα από τους Αμερικάνους στις 10 Απριλίου του 2002 και κρατούμαι από τότε. Με οδήγησαν βίαια στο Μαρόκο, όπου υποβλήθηκα σε βασανιστήρια για 18 μήνες, από τις 21 Ιουλίου του 2002 μέχρι τις 21 Ιανουαρίου του 2004. Από κει μεταφέρθηκα από τους Αμερικάνους στο Αφγανιστάν και έπειτα, στις 19 Σεπτεμβρίου του 2004, στο Γκουαντανάμο».
Στη συνέχεια, αφού αναφέρεται στη μεγάλη απεργία πείνας του περασμένου Ιούλη, που έληξε όταν η αμερικάνικη διοίκηση υποσχέθηκε ότι θα εφαρμοστεί η συνθήκη της Γενεύης, και στη νέα απεργία που ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου, επειδή η διοίκηση αθέτησε τις δεσμεύσεις της και διέλυσε την επιτροπή που εκπροσωπούσε τους κρατούμενους, μιλάει για τις συνθήκες κράτησης στο σύγχρονο Νταχάου και ιδιαίτερα για τον εφιάλτη που βιώνουν οι κρατούμενοι στο Camp V.
«Τα κελιά στο Camp V είναι τσιμεντένια κελιά απομόνωσης. Είναι πολύ δύσκολο να ακούσεις ή να δεις κάποιον. Οι φρουροί προσπαθούν να εμποδίσουν την επικοινωνία. Επιχειρήσαμε να φωνάζουμε ο ένας στον άλλο, έτσι τοποθέτησαν φρουρούς στους διαδρόμους. Αν κάποιος φρουρός ακούσει κάποιον να προσπαθεί να μιλήσει, έρχεται και χτυπά δυνατά τις πόρτες για να σταματήσει τη συνομιλία. Ομως είμαστε πάρα πολλοί και αρχίσαμε να μιλάμε όλοι ταυτόχρονα για να ματαιώσουμε τα σχέδια τους. Τότε έφεραν και άρχισαν να χρησιμοποιούν ανεμιστήρες που κάνουν πολύ θόρυβο για να καλύπτουν κάθε συνομιλία».
«Για ένα χρόνο, βγαίνω στην αυλή μόνο μια φορά τη βδομάδα, κι αυτό όταν είμαι τυχερός, γιατί μερικές φορές περνούν και δύο βδομάδες χωρίς να βγούμε από τα κελιά μας. Μερικές φορές η δικαιολογία είναι ότι κάποιος άλλος βρίσκεται στην αυλή. Μπορεί να είναι ο Ερυθρός Σταυρός ή οποιοσδήποτε άλλος και τότε κανείς δεν μπορεί να βγει έξω. Μερικές φορές ο Ερυθρός Σταυρός βρίσκεται εδώ πολλές μέρες, γεγονός που κάνει τις συνθήκες ακόμη χειρότερες για μας, παρά τις υποσχέσεις ότι θα βελτιωθούν. Η «αυλή» έχει έκταση διπλάσια από το κελί μας. Ποτέ δε βλέπουμε ήλιο, γιατί η «αυλή» είναι καλυμμένη. Μερικές φορές μας βγάζουν στην «αυλή» νύχτα. Κάποιες φορές βγάζουν δύο κρατούμενους σε δύο χωριστές «αυλές» την ίδια ώρα και τότε μπορούν να μιλήσουν. Ομως υπάρχουν κάποιοι κρατούμενοι που βγαίνουν πάντα έξω μόνοι και έτσι δεν συναντούν ποτέ κάποιον να μιλήσουν. Μας λένε ότι αυτό γίνεται με βάση τις οδηγίες που δίνονται από τους ανακριτές. Μπάνιο μπορούμε να κάνουμε μόνο όταν βγαίνουμε στην «αυλή», που σημαίνει ότι αν δεν βγούμε έξω, δεν μπορούμε να πλυθούμε».
«Τα φώτα είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται εναντίον μας. Αυτά είναι σωλήνες νέον, μήκους δυόμισι μέτρων, που φωτίζουν εκτυφλωτικά όλο το 24ωρο. Είναι τοποθετημένα ακριβώς πάνω από τον τσιμεντένιο τάφο που υποτίθεται ότι είναι το κρεβάτι μας. Δεν χαμηλώνουν ποτέ. Εχετε ζήσει ποτέ με εκτυφλωτικά φώτα 24 ώρες το 24ωρο κάθε μέρα; Γίνεται ένας συνεχής αγώνας για λίγο ύπνο. Πολλοί στο στρατόπεδο υποφέρουν ψυχικά από στέρηση ύπνου».
«Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη Δύναμη Εκτακτης Αντίδρασης (ERF) για την κακομεταχείριση των κρατούμενων στο Camp V. Ενας κρατούμενος, που ονομάζεται Farid ξυλοκοπήθηκε από την ERF και αφέθηκε γυμνός για τρεις βδομάδες. Ο Farid ήταν ήδη κουτσός, γιατί οι φρουροί στην Κανταχάρ έσπασαν το πόδι του. Ο Saud Jihani, ο Issa Murbati και ο Hisham Sliti είναι επίσης θύματα της ERF. Και οι τρεις ξυλοκοπήθηκαν και αφέθηκαν γυμνοί. Οταν ο Sliti επέστρεψε από μια συνάντηση με το δικηγόρο του στo Camp Echo το Μάιο, τέσσερα μουλάρια της ERF όρμησαν στο κελί του, τον ξυλοκόπησαν, τον καθήλωσαν στο πάτωμα και έπειτα πυροβόλησαν το Κοράνι μόνο για να τον προσβάλλουν».
«Στο τέλος του 2004, ο Ο (δεν αναφέρεται το όνομα του κρατούμενου) ήταν στο δικό μου μπλοκ και αρνήθηκε να επιστρέψει το χάρτινο πιάτο του ως διαμαρτυρία για κάτι. Πέντε μέλη της ERF όρμησαν πάνω του και τρία άρχισαν να του δίνουν γονατιές στο στομάχι μέχρι που έμεινε αναίσθητος στο πάτωμα. Τα χτυπήματα του προκάλεσαν ρήξη στο στομάχι και υπέφερε από συνεχή και αυξανόμενο πόνο. Για αρκετούς μήνες ζητούσε ιατρική βοήθεια. Τελικά, τον είδε ένας γιατρός στις 7 Μαΐου του 2005, που είπε ότι η κατάστασή του είναι πολύ σοβαρή και έπρεπε να κάνει εγχείρηση. Τον κράτησαν στο νοσοκομείο μόνο για δύο μέρες και έπειτα επέστρεψε στο Camp V. Εμείς ακούμε τις κραυγές πόνου όταν χρησιμοποιεί την τουαλέτα. Μια μέρα κατέρρευσε στο κελί του και εμείς νιώσαμε υποχρεωμένοι να διαμαρτυρηθούμε από κοινού εκ μέρους του. Μέρος του προβλήματός του είναι ότι δε μιλά αγγλικά, έτσι όταν χρειάζεται βοήθεια και όταν τελικά οι φρουροί ανταποκριθούν στις κραυγές του τού λένε ότι δεν υπάρχει μεταφραστής. Είναι απάνθρωπο. Τελικά, καταφέραμε να πιέσουμε το στρατό να τον μεταφέρουν ξανά στην κλινική. Καθώς τον έπαιρναν από το κελί του, αυτός ούρλιαζε από τον πόνο και οι φρουροί γελούσαν μαζί του. Οταν επέστρεψε τον έβαλαν σε ένα κελί απέναντι από μένα και έτσι μπορούσα να τον ακούω κάθε φορά που ζητούσε βοήθεια από τους φρουρούς. Συχνά οι φρουροί αρνούνταν να του απαντήσουν και απομακρύνονταν από το κελί του. Την περασμένη βδομάδα κατέρρευσε πάλι στο κελί του και τον μετέφεραν ξανά στην κλινική. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει ακόμη επιστρέψει».
«Ο MC (ένας ανήλικος) υποφέρει συνεχώς από δερματικά εξανθήματα λόγω της έλλειψης ηλιακού φωτός. Οι γιατροί είπαν ότι αυτά οφείλονται στο ότι ο ανήλικος δεν εκτίθεται σε καθαρό αέρα και ηλιακό φως και γιατί τα κλινοσκεπάσματά αλλάζονται σπάνια. Ομως και μετά τη διάγνωση των γιατρών, του επιτράπηκε να βγαίνει έξω μόνο μια φορά στις δύο βδομάδες, παρά την υπόσχεση που μας δόθηκε ότι θα βγαίναμε τρεις ώρες τη βδομάδα. Οταν βγήκε έξω αρνήθηκε να μπει μέσα μέχρι να αντιμετωπιστεί το ζήτημα. Τότε οι φρουροί κάλεσαν τους χούλιγκαν της ERF και αφού τον ξυλοκόπησαν μαζί με ένα άλλο κρατούμενο, τους πέταξαν στα κελιά τους. Και τους δύο τους άφησαν γυμνούς για τρεις βδομάδες, τους πήραν τα κλινοσκεπάσματα και έτσι αναγκάστηκαν να κοιμούνται πάνω σε γυμνό τσιμέντο. Δεν έγινε τίποτα για τη θεραπεία των δερματικών εξανθημάτων του MC.
Μια μέρα ήρθαν στο κελί του MC και του είπαν ότι πρέπει να κάνει μια ένεση. Αυτός αρνήθηκε γιατί δεν ήξερε τι ήταν. Τότε ένας φρουρός τον κτύπησε και τον έριξε κάτω και οι άλλοι τον κρατούσαν και του έκαναν την ένεση, ενώ το αίμα του έτρεχε στο πάτωμα. Οι υπόλοιποι από μας χτυπούσαμε δυνατά τις πόρτες και φωνάζαμε ότι είναι αίσχος να συμπεριφέρονται σε ένα παιδί μ’ αυτό τον τρόπο. Η ένεση ήταν ηρεμιστική και ο MC ήταν σε κωματώδη κατάσταση για τρεις ολόκληρες μέρες. Εμείς ανησυχήσαμε πολύ γι αυτόν, γιατί δεν μπορούσαμε να τον ξυπνήσουμε. Οταν ξύπνησε δεν ήξερε τίποτα ούτε μπορούσε να θυμηθεί τι του είχε συμβεί».
« Η δύσκολη θέση των ανθρώπων που έχουν ακρωτηριασμένα μέλη είναι από τις πιο οικτρές συνθήκες αυτού του φοβερού στρατοπέδου. Δύο φορές έτυχε να είναι το κελί μου δίπλα σε κρατούμενους με τεχνητά μέλη. Ηταν μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες που έχω βιώσει. Οι κρατούμενοι ουσιαστικά εκβιάζονταν από τους ανακριτές τους, που τους έλεγαν ότι πρέπει να συνεργαστούν για να πάρουν πίσω τα τεχνητά μέλη. Αρνούνταν να τους δώσουν πίσω τα ειδικά καθίσματα για την τουαλέτα, τα μπαστούνια που χρησιμοποιούν για να περπατούν, ακόμη και την κρέμα που χρησιμοποιούν για να αποφύγουν τη μόλυνση και τις φλεγμονές στις πληγές. Αρνούνταν να τους δώσουν τις απαραίτητες κάλτσες για τα πρόσθετα μέλη, με αποτέλεσμα οι πληγές να εκτίθενται στο υπερβολικό κρύο των κελιών και ο πόνος να γίνεται πιο δυνατός».
«Οι σκορπιοί κάνουν βόλτα σ’ όλο το Camp V. Τον Ιούνιο του 2004 ένας σκορπιός δάγκωσε τον Juma στο κελί μπροστά από το δικό μου. Το περιστατικό πρέπει να έχει καταγραφεί από το ιατρικό προσωπικό που τον φρόντισε. Ο Hisham Sliti βρήκε ένα σκορπιό στο φαγητό του».
«Το δυνατό κλιματιστικό είναι τοποθετημένο ακριβώς πάνω από το τσιμεντένιο κρεβάτι. Αν είσαι ξαπλωμένος, το ρεύμα χτυπά ακριβώς πάνω στο πρόσωπό σου, εκτός αν γυρίσεις ανάποδα οπότε το πρόσωπό σου πέφτει ακριβώς στην ατσάλινη τουαλέτα. Πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στην ασθένεια και τη βρώμα. Το κλιματιστικό είναι ιδιαίτερα δυνατό στη θέση D και χρησιμοποιείται ως μέσο βασανισμού. Ευτυχώς, τελευταία δεν χρειάστηκε να υποστώ αυτό το μαρτύριο, γιατί αυτό γενικά προορίζεται για τις νέες αφίξεις από τη βάση Μπαγκράμ. Ομως αν θυμώσεις τους ανακριτές, μπορεί να καταλήξεις εκεί. Πρόσφατα στάλθηκαν εκεί τρεις άνθρωποι. Το τελευταίο διάστημα έχει μπει σε εφαρμογή ένα νέο εργαλείο βασανισμού. Τοποθετούν μεγάλους θορυβώδεις ανεμιστήρες σε κάθε διάδρομο, ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανείς στους διαδρόμους, χωρίς να είναι χρήσιμοι σε κανένα. Οι ανεμιστήρες αυτοί κάνουν πολύ ενοχλητικό θόρυβο και λειτουργούν μέρα-νύχτα, ακόμη και την ώρα της προσευχής. Χρησιμοποιούνται μόνο για να κάνουν θόρυβο και να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την επικοινωνία μεταξύ των κρατουμένων. Αν η κεντρική διοίκηση είναι δυσαρεστημένη με μας στο Camp V, ανεβάζουν την ένταση των ανεμιστήρων για να κάνουν τη ζωή μας πιο ανυπόφορη. Αν ένας ανακριτής είναι θυμωμένος με ένα κρατούμενο βάζουν τον ανεμιστήρα μπροστά στην πόρτα του κελιού του. Μόνο όταν έρχεται κάποιος σημαντικός επισκέπτης κλείνουν τους ανεμιστήρες. Πιστεύει πραγμαικά κανείς ότι οι ΗΠΑ, που έχουν ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια για το Camp V, δεν μπορούν να βάλουν ανεμιστήρες που να μην κάνουν αυτό το φοβερό θόρυβο; Ομουν σε μια φυλακή του Πακιστάν και κει είχαν ανεμιστήρες που δεν έκαναν θόρυβο. Το Πακιστάν έχει καλύτερη τεχνολογία από τις ΗΠΑ; Όμως οι ανεμιστήρες είναι κάτι ασήμαντο στο Πάνθεον των μαρτυρίων που υποφέρουμε στο Camp V».
Γροθιά κυριολεκτικά στο στομάχι για όλους μας τα περιορισμένα αυτά αποσπάσματα της καταγγελλίας του απεργού πείνας. Για όσους περιορίζονται σε ουμανιστικού τύπου καταγγελλίες από τον καναπέ τους. Για όσους βάζουν τον αγώνα των κολασμένων και εξαθλιωμένων μαζών της Ανατολής στο μικροσκόπιο και ψάχνουν να βρουν πόσο ταιριάζει με τα δικά τους «επαναστατικά» και «αντιιμπεριαλιστικά» μέτρα και σταθμά για να καθορίσουν ανάλογα τη στάση τους. Για όσους αγνοούν ή υποτιμούν αυτό τον αγώνα γιατί επικεφαλής βρίσκονται οι Ισλαμιστές. Για όλους εμάς που δεν κάνουμε όσα πρέπει να κάνουμε για να καταργηθεί αυτό το σύγχρονο Νταχάου. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποκλιθούμε στον ηρωικό αγώνα των ανθρώπων αυτών που παλεύουν σε συνθήκες πραγματικής κόλασης, ανεξάρτητα από τα προσωπικά τους πιστεύω, για την αξιοπρέπεια και την τιμή όχι μόνο τη δικιά τους αλλά και κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται ενάντια στους δυνάστες των λαών.