Ενώ τα παζάρια για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης συνεχίζονται μεταξύ των «νικητών» των πρόσφατων ιρακινών εκλογών, οι συγκρούσεις και οι επιθέσεις του αντάρτικου δεν έχουν υποχωρήσει ούτε στο ελάχιστο. Στις καθημερινές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, πετρελαιαγωγούς, δημαρχεία και στρατιωτικές βάσεις του «ιρακινού» στρατού, ήρθε να προστεθεί η φονικότερη επίθεση από τότε που έπεσε ο Σαντάμ, στη σιιτική πόλη Χίλα, 100 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης όταν παγιδευμένο αυτοκίνητο ανατινάχτηκε τη Δευτέρα μπροστά σε κυβερνητικό κτίριο. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν τουλάχιστον 125 και να τραυματιστούν πάνω από 150 Ιρακινοί, που περίμεναν στην ουρά για να παραλάβουν τα πιστοποιητικά υγείας που απαιτούνται για να καταταχτούν στις υπηρεσίες ασφαλείας.
Η επίθεση αυτή καθώς και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν (διπλή βομβιστική επίθεση με παγιδευμένα αυτοκίνητα στη Βαγδάτη την Τετάρτη, με αποτέλεσμα 10 νεκρούς Ιρακινούς στρατιώτες και πάνω από 25 τραυματίες, σφοδρές συγκρούσεις σε Ραμάντι, Φαλούτζα και Σαμάρα) καθώς και οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Αμερικάνων στην εξεγερμένη σουνιτική επαρχία Ανμπάρ ανέτρεψαν το «αισιόδοξο» κλίμα που καλλιεργήθηκε με τις ιρακινές εκλογές και υπενθύμισαν σε όλους ότι στην ουσία δεν άλλαξε τίποτα.
Το αντάρτικο παραμένει το μεγάλο αγκάθι των κατακτητών που τώρα βλέπουν ότι και η νέα κυβέρνηση δεν θα σχηματιστεί εύκολα στο Ιράκ. Κι αυτό γιατί απ’ τη μια οι Κούρδοι, που κατέχουν 75 θέσεις στην νέα ιρακινή «Βουλή», θέτουν ως προϋπόθεση όχι μόνο την προεδρία αλλά την ομοσπονδοποίηση του Ιράκ και τον έλεγχο του Κιρκούκ, προκειμένου να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του προτεινόμενου απ’ την Εθνική Ιρακινή Συμμαχία (Ε.Ι.Σ), Ιμπραήμ Αλ-Τζαφάρι, ενώ το Σιιτικό Πολιτικό Συμβούλιο του πάλαι ποτέ εκλεκτού των Αμερικάνων Τσαλάμπι απείλησε να βγει απ’ την Ε.Ι.Σ. διαμαρτυρόμενο για τον αποκλεισμό του Τσαλάμπι απ’ την πρωθυπουργική υποψηφιότητα.
Το χάος που επικρατεί στη χώρα ανάγκασε το κόμμα του τελευταίου να αναζητήσει διόδους επικοινωνίας με τους αντάρτες. Αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον ίδιο τον Τσαλάμπι επεδίωξε συνάντηση με το Σύνδεσμο των Μουσουλμάνων Κληρικών, τη σουνιτική οργάνωση που έχει διασυνδέσεις με τους αντάρτες και αντιτίθεται στην κατοχή. Μια συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα μια και ο Σύνδεσμος των Μουσουλμάνων Κληρικών απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο να παίξει οποιονδήποτε ρόλο στη νέα κυβέρνηση και τη σύνταξη του νέου ιρακινού Συντάγματος.
Σπαρμένος με αγκάθια, λοιπόν, είναι ο δρόμος της «δημοκρατίας» στο Ιράκ. Μιας «δημοκρατίας» υπό στυγνή αμερικανοβρετανική κατοχή που συνεχίζεται το ίδιο βάρβαρη παρά την εκλογική φιέστα. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι ακόμα κι αν σχηματιστεί νέα κυβέρνηση, αυτή θα πρέπει να στηριχτεί σ’ αυτήν ακριβώς την κατοχή για να μπορέσει να επιβιώσει. Θα έχει χάσει όμως κάθε λαϊκή υποστήριξη.
