Το ιρλανδικό μοντέλο ήταν επί σειρά ετών πρότυπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης όμως που δεν ωφέλησε την εργατική τάξη της χώρας, αλλά το ξένο κεφάλαιο, που έκανε «χρυσές δουλειές» στον φορολογικό παράδεισο της Ιρλανδίας. Ενδιαφέροντα στοιχεία για τον «ιρλανδικό παράδεισο» αναφέρει άρθρο του οικονομολόγου Β.Βιλιάρδου που δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα στην εφημερίδα «Οικονομία» (https://www.sofo10.eu/link.php?M=1233510&N=279&L= 813&F=H).
Σύμφωνα με το άρθρο, οι μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού είχαν τεράστια επενδυτικά κέρδη, από επιδοτήσεις επενδύσεων, μεγάλες αποσβέσεις παγίων, μέχρι και δεκαετή απαλλαγή φορολόγησης, που τερματίστηκε μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη και τις πιέσεις Γαλλίας και Γερμανίας. Το 50% των εργαζομένων της χώρας εργάζονταν για τις ξένες επιχειρήσεις το 2005, παρά το γεγονός ότι αυτές αποτελούσαν μόλις το 12.48% των συνολικών επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις αυτές πουλούσαν το 70% των προϊόντων τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πράγμα που αποτελούσε τεράστιο πλεονέκτημα για τις αμερικάνικες πολυεθνικές, αφού παράγοντας τα προϊόντα τους εντός της ΕΕ γλίτωναν τους δασμούς.
Ετσι εξηγείται η πρεμούρα της Γερμανίας και της Γαλλίας για αύξηση του ποσοστού φορολόγησης των κερδών των εταιριών που από μηδενικό έγινε 10%, για να ανέβει στο 12.5% που βρίσκεται και σήμερα (μένοντας ανέπαφο από το τετραετές πρόγραμμα λιτότητας που παρουσίασε η κυβέρνηση, παρά τις αντιρρήσεις του Σαρκοζί που ζητούσε περεταίρω αύξησή του).
Η χώρα μετατράπηκε σε εισαγωγική, οι εξαγωγές κατρακύλησαν και ο πληθυσμός χρεώθηκε υπέρμετρα στις τράπεζες που κονόμησαν χοντρά με την οικιστική φούσκα, που οδήγησε στον υπερδιπλασιασμό της τιμής των κατοικιών μέσα σε μία δεκαετία. Οπως αναφέραμε και στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», ο πλούτος που συγκεντρώνονταν στα χέρια των τραπεζών αυξάνονταν κατά 25% το χρόνο, την πρώτη πενταετία της νέας χιλιετίας, σημειώνοντας ρυθμό διπλάσιο από το μέσο όρο των τραπεζών της ζώνης του ευρώ. Τώρα που οι τράπεζες φαλίρισαν, σπεύδει να τις στηρίξει η κυβέρνηση και η τρόικα. Δεν έφταναν τα 130 δισ. που είχαν ήδη πάρει από την ΕΚΤ (από τα οποία το 75% πήγε στις έξι μεγαλύτερες), αλλά το κράτος πήρε και άλλα 85 δισ. για να τις στηρίξει! Οι δε πολυεθνικές ψάχνουν γι’ άλλους φορολογικούς παράδεισους, αφού η στυμμένη λεμονόκουπα που λέγεται Ιρλανδία δεν έχει πολλά περιθώρια στυψίματος…