Προτού ακόμα ησυχάσουμε από την Κασσελακιάδα, έχουμε τη Σαμαριάδα. Ο Μητσοτάκης διέγραψε τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ, παλαιό εχθρό της «οικογένειας», αλλά προσωπικό του σύμμαχο στην αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Ο Καραμανλής (ο δάμαλος) είχε τη Ντόρα υπουργό Εξωτερικών, αλλά τον Κούλη δεν τον έκανε ούτε υφυπουργό, παρά τις πιέσεις του «Δρακουμέλ». Ο Σαμαράς, αφού -με τη βοήθεια του Καραμανλή- νίκησε τη Ντόρα και πήρε την αρχηγία της ΝΔ, διέγραψε τη Ντόρα και έκανε τον Κούλη υπουργό, βάζοντας μπουρλότο στις σχέσεις μέσα στην «οικογένεια» (Ντόρα και Κούλης, ως γνωστόν, είναι στα μαχαίρια έκτοτε και δεν καλούν η μία τον άλλο ούτε στους γάμους των παιδιών τους).
Ο Σαμαράς βοήθησε τον Κούλη να εκλεγεί και αρχηγός της ΝΔ (μέσω των Αδωνοβορίδηδων και λοιπών στελεχών της επιρροής του). Τώρα, όμως, κανένας δε φαίνεται διατεθειμένος να τον ακολουθήσει (τον Σαμαρά). Ο Κούλης κρατάει στα χέρια του το μαχαίρι και το πεπόνι κι έτσι και κουνηθούν καναδυό σαμαρικοί μπορεί να πάει άμεσα σε εκλογές και να τους αφήσει εκτός κοινοβουλευτικού νυμφώνος, καθώς οι εκλογές θα γίνουν με λίστα.
Είναι πρωτοφανές ένας εν ενεργεία αρχηγός να διαγράφει τον προκάτοχό του, μην αντέχοντας άλλο την υπονόμευση; Οχι βέβαια. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου είχε διαγράψει τον Σημίτη και στη συνέχεια τον άφησε εκτός Βουλής (το 2009). Παλαιότερα, ο Καραμανλής (ο δάμαλος) είχε διαγράψει τον βασικό εσωκομματικό αντίπαλό του, Γιώργο Σουφλιά, και μετά τον ξαναπήρε στη ΝΔ, με εκείνο το βροντώδες «Γιώργο, καλωσόρισες στο σπίτι σου», για να τον κάνει στη συνέχεια υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, στο υπουργείο από το οποίο περνούσαν όλα τα μεγάλα έργα.
Ο ίδιος ο Σαμαράς είχε ρίξει την κυβέρνηση του «Δρακουμέλ» και αφού η περιβόητη ΠΟΛΑ πήγε κατά διαόλου, τον επανέφερε στη ΝΔ ο Καραμανλής (ο δάμαλος), μετά από δέκα «πέτρινα χρόνια» (ο… ποιητικός όρος ανήκει στον ίδιο τον Σαμαρά), κλείνοντας συμφωνία με τον «Δρακουμέλ». Πρώτα τον έκανε ευρωβουλευτή και μετά τον επανέφερε στην εσωτερική πολιτική σκηνή ως υπουργό… Πολιτισμού (γέλασαν και τα κλεμμένα γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο, όταν έμαθαν πως υπουργός Πολιτισμού έγινε ο Σαμαράς). Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν υπήρχε τότε το Διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια και τη γλίτωσε μόνο με μερικές γελοιογραφίες και κάποια επιθεωρησιακά σκετς.
Το μοναδικό πραγματικό ερώτημα είναι: πότε ένας ηγέτης αστικού κόμματος και πρωθυπουργός διαγράφει τον προκάτοχό του; Η απάντηση είναι απλή: όταν βρίσκεται σε πτώση και ο προκάτοχός του του κάνει μεγάλη ζημιά. Το ίδιο που συνέβη με τον ΓΑΠ και τον Σημίτη, συμβαίνει τώρα με τον Κούλη και τον Σαμαρά. Κανένας προκάτοχος δεν μπορεί να κλονίσει έναν ισχυρό και γεμάτο αυτοπεποίθηση αρχηγό. Γι’ αυτό και δεν το αποπειράται. Οταν, όμως, τον βλέπει να πέφτει και να χάνει την αυτοπεποίθησή του, του την πέφτει κι αυτός. Τότε ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να τον διαγράψει, για να μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση στο κόμμα του και να κερδίσει χρόνο.
Ο Σαμαράς είχε γίνει κακός μπελάς για τον Κούλη. Η συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» του Βαγγέλη Μαρινάκη, φίλου της Ντόρας αλλά άσπονδου εχθρού -πλέον- του Κούλη, χτύπησε σειρήνα, όχι καμπανάκι, στο Μαξίμου. Χωρίς να λέει τίποτα καινούργιο, ο Σαμαράς σκλήρυνε τη ρητορική του, κατηγορώντας τον Κούλη για «εθνική μειοδοσία». Το ότι το είπε για τον Γεραπετρίτη ήταν απλά τμήμα της τακτικής «χτυπάω το σαμάρι αντί για τον γάιδαρο». Αν ο Κούλης δεν τον διέγραφε τώρα, θα είχε ν’ αντιμετωπίσει χειρότερα στο μέλλον.
Μήπως τώρα δε θ’ αντιμετωπίσει χειρότερα; Φυσικά θ’ αντιμετωπίσει, γιατί ο Σαμαράς δεν πρόκειται να βάλει γλώσσα μέσα, αλλά πλέον ο Κούλης θα μπορεί να τον κατηγορεί σαν «υπονομευτή της παράταξης» (ακόμα και σαν «διαπλεκόμενο», φωτογραφίζοντας τον Μαρινάκη), να θυμίζει το 1993 και την ανατροπή της κυβέρνησης του πατέρα Μητσοτάκη από τον Σαμαρά κτλ, και όχι να κάνει την πάπια με εκείνο το γελοίο «δεν σχολιάζουμε απόψεις πρώην πρωθυπουργών», που επαναλάμβανε μονότονα μέχρι τώρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Αυτά που έσουρε ο Σαμαράς στον Μητσοτάκη δεν ήταν και λίγα. Σταχυολογούμε βασικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη-ποταμό στην έντυπη ναυαρχίδα του Συγκροτήματος Μαρινάκη:
«Ομολογώ πως δεν κατανοώ τη “στρατηγική” της κυβέρνησης! (…) Ποια στρατηγική εξυπηρετείται όταν ξεκινάς “διάλογο” με την Τουρκία λέγοντας εξαρχής ότι θα κάνεις υποχωρήσεις από τις αρχικές θέσεις; (…) η ακολουθούμενη ελληνική “στρατηγική” φοβάμαι πως έχει καταστήσει την άλλη πλευρά περισσότερο αδιάλλακτη και ακόμη πιο προκλητική… (…) Μας ζητάει δηλαδή [η Τουρκία] να μοιράσουμε τα… “δικά μας” ή, έστω, να τα συνεκμεταλλευθούμε! Οπότε τι ακριβώς “συζητάμε”;. (…) Η Τουρκία διατηρεί το casus belli και διδάσκει πλέον ανοικτά στα σχολεία της τη θεωρία της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Κι εμείς – χωρίς να απαιτούμε καν να αρθούν αυτές οι ανοικτές προκλήσεις σε βάρος μας – διακηρύσσουμε τη “φιλία” μας με την Τουρκία! (…)
Και δεν είναι μόνο αυτό. Μέχρι και ο Ράμα μάς προκαλεί! Μέσα στην Ελλάδα. Ανοιχτά… Ενώ συνεχίζει να υφαρπάζει ελληνικές περιουσίες στη Χειμάρρα. Εχει καταργήσει από τον δήμαρχο μέχρι και την ονομασία της Βορείου Ηπείρου! Κι εμείς εγκρίνουμε αγόγγυστα την πρόοδο της αλβανικής ένταξης στην Ευρώπη! Παραμένουμε δηλαδή το ίδιο χαλαροί στις προκλήσεις και της “ισχυρής” Τουρκίας και της “ανίσχυρης” Αλβανίας. (…)
Εχω ξαναπεί ότι το καράβι μας χρειάζεται πυξίδα. Εννοώ ότι λείπει το όραμα, το αφήγημα προς την κοινωνία: πού είμαστε, πού πάμε και πού θέλουμε να πάμε. Πρέπει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και οι μικρές επιχειρήσεις. Ιδιαίτερα με το ρεύμα που πάει στα ύψη, λόγω και του εσφαλμένου μείγματος ενεργειακής πολιτικής. Ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα! Ο Πρωθυπουργός οφείλει να αφουγκραστεί τη βάση του κόμματος, και την ίδια την κοινωνία, η οποία ζητάει διαφορετικά πράγματα. Και να αντιληφθεί, έστω και τώρα, το πού πάει ο κόσμος διεθνώς. Γιατί πάει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση! Ολες οι κοινωνίες της Δύσης κινούνται δεξιότερα, κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε άνοιγμα σε κάποιο… “Κέντρο”!
Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι κεντρώα πολιτική ο μόνιμος “κατευνασμός” των τουρκικών προκλήσεων… Στην προκειμένη περίπτωση, λ.χ., πρέπει να “στείλει σπίτι τους” όποιους δηλώνουν ότι στο όνομα της “φιλίας και ηρεμίας” με την Τουρκία “ας χαρακτηριστούν και μειοδότες”! (σ.σ. τον Γεραπετρίτη, δηλαδή). (…) Γι’ αυτό ανησυχούμε, κι εγώ και ο Κώστας Καραμανλής και το 50% του ελληνικού λαού, τουλάχιστον. (…)
Δεν πρόκειται να γίνει αυτό [να τον προτείνει ο Μητσοτάκης για πρόεδρο της Δημοκρατίας]. Βέβαια, αν θέλετε την άποψή μου, θεωρώ τον Κώστα Καραμανλή την καλύτερη επιλογή. (…)
Λέτε για τον ίδιο Νίκο Παππά που χάρισε βιβλίο με ιδιόχειρη αφιέρωση στον Πρωθυπουργό στη Βουλή, προχθές; Χαριεντίσματα εννοείτε τα γέλια και την εγκαρδιότητα που είδαμε μεταξύ Ερντογάν, Ράμα, Χριστοδουλίδη, Φιντάν και του έλληνα πρωθυπουργού στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Συνόδου; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
O Koύλης τον έδιωξε με μια δήλωση που κατέβαλε προσπάθεια να έχει αρχηγικό αέρα: «Η κοινωνία έχει αφήσει πίσω λογικές πολιτικής “καμαρίλας” και συμπεριφορές που διαπνέονται από το κομματικό “γινάτι” (…) Η κυβερνητική πλειοψηφία συνεχίζει σταθερά την πορεία της, χωρίς τον κ. Σαμαρά. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με τη σταθερότητα της πατρίδας».
Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν κυβερνητικές πηγές (λέγε με Π. Μαρινάκη), που κατηγορούσαν τον Σαμαρά ότι υιοθέτησε «ψεύδη, μεθόδους κοπτοραπτικής, παρερμηνείες» για τα ελληνοτουρκικά. Και αναρωτιούνταν: «Θεωρεί, άραγε [ο Σαμαράς], “χαριεντισμό” το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ένας τούρκος πρόεδρος συνομίλησε με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας;». Για να καταλήξουν στη μεγάλη… σοφία: «Ο προσωπικός φανατισμός γίνεται, κάποτε, και εθνική μυωπία».
Ο Σαμαράς, που είχε κανονίσει να «πεταχτεί» μέχρι τις ΗΠΑ, ώστε ν’ αφήσει το πράγμα να δουλεύει μόνο του (είτε τον διέγραφε είτε όχι ο Μητσοτάκης), διερωτήθηκε: «Ας μας πει πού κάνω λάθος. Στα ελληνοτουρκικά (…); Στη δυσκολία των πολιτών να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια; Στη woke ατζέντα (…); Μήπως στη σκευωρία Νovartis; Ή μήπως επειδή πρότεινα τον Κώστα Καραμανλή για Πρόεδρο;». Και σε μια έκρηξη σαμαρικού… μεγαλείου συμπλήρωσε: «Κριτής όλων μας θα είναι ο λαός και η ιστορία»!
Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο διευθυντής του πολιτικού του γραφείου, Νίκος Τσιούτσιας, που συνέχισε να δουλεύει στην ίδια γραμμή. Μέχρι να γυρίσει ο Σαμαράς σε καμιά εβδομάδα και να αναλάβει ο ίδιος, αφού πρώτα ξεκαθαριστούν τα «στρατόπεδα». Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν πρόκειται να σταματήσει. Το είπε και ο Τσούτσιας, αλλά δεν είναι και του χαρακτήρα του Σαμαρά (είναι γνωστή η εκδικητικότητά του, που πλέον συνδυάζεται και με γεροντικό πείσμα), ούτε έχει κάτι καλύτερο να κάνει.
Πετάχτηκε, βέβαια, και η Λατινοπούλου που υπερασπίστηκε «τον πρωθυπουργό που κράτησε την Ελλάδα όρθια το 2012-2015». Και ο Νατσιός, που θέλει κι αυτός μερίδιο από τους σαμαρικούς και δήλωσε ότι «η ΝΔ απέδειξε ότι είναι ένα μονολιθικό κόμμα. Αντί να διαγράψει τον προδότη Γεραπετρίτη, διέγραψαν αυτόν που κατήγγειλε την προδοσία».
Δεν νομίζουμε ότι ο Σαμαράς θα πάει να γίνει… υπαρχηγός της Λατινοπούλου (για τον Βελόπουλο δεν το συζητάμε, ο Σαμαράς δεν υπάρχει περίπτωση να τον εμπιστευτεί). Στη βόρεια Ελλάδα, βέβαια, παρατηρείται μια κίνηση μικρομεσαίων στελεχών του σαμαρικού «κλίματος» προς το μόρφωμα της Λατινοπούλου, αλλά αυτό θα γινόταν και χωρίς «γραμμή» από τον αρχηγό. Κάποιοι/ες απ’ αυτά τα στελεχάκια ονειρεύονται να περάσουν «δόξη και τιμή» το περιστύλιο της Βουλής και να μπουν στην αίθουσα της Ολομέλειας και όχι στα θεωρεία των θεατών. Τόσοι και τόσες τυχάρπαστοι/ες έγιναν βουλευτές με μικρά κόμματα, γιατί να μην ονειρεύονται το ίδιο κάποια μικρομεσαία στελέχη της ΝΔ;
Μήπως τι ήταν η Λατινοπούλου πριν από ενάμιση χρόνο; Το απόλυτο τίποτα που πλακωνόταν με τον Μπογδάνο. Και τώρα είναι ευρωβουλευτίνα και τα στημένα γκάλοπ την «πουσάρουν» σε αφάνταστο βαθμό, δίνοντάς της σε κάποιες περιπτώσεις ποσοστά υψηλότερα απ’ αυτά του Βελόπουλου για την εθνική Βουλή. Επομένως, κάθε «τίποτα» ονειρεύεται για τον εαυτό του/της τα ίδια μεγαλεία.
Ο Σαμαράς, απελευθερωμένος πια από κάθε υποχρέωση κομματικού κομιλφό, θα χτυπάει τον Μητσοτάκη από δεξιά, από θέσεις «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», θα συνοδεύει αυτά τα χτυπήματα με κούφια ρητορική κατά της Ακροδεξιάς γενικά και αόριστα (το έκανε και στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής») και θα σπρώχνει κόσμο προς τα ακροδεξιά και εθνικοφασιστικά μορφώματα, με στόχο η ήττα του Μητσοτάκη να είναι πολύ ισχυρή, ώστε να επανακάμψει αυτός σαν «σωτήρας της παράταξης». Οχι διεκδικώντας ο ίδιος την αρχηγία της ΝΔ, αλλά πατρονάροντας κάποιον δικό του και προσφέροντας -ενδεχομένως- ως προίκα τους βουλευτές και τις ψήφους της Λατινοπούλου (που αν είναι έξυπνη θα τρέξει να κλείσει μια συμφωνία επιστροφής στη ΝΔ, προτού το μόρφωμά της εξαερωθεί).
Η καθιερωμένη πολιτική λογική λέει ότι ο Μητσοτάκης θα πάει όσο πιο σύντομα μπορεί σε πρόωρες εκλογές. Προτού ισχυροποιηθεί περαιτέρω το ΠΑΣΟΚ, προτού καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τα μπουνοκλωτσίδια στο χώρο του άλλοτε κραταιού ΣΥΡΙΖΑ, προτού ενισχυθεί περαιτέρω ο δεξιά της ΝΔ χώρος που πλέον θα έχει και την αβάντα του Σαμαρά. Υπάρχουν στελέχη του στενού του επιτελείου που του το εισηγούνται.
Από το Μαξίμου προσπάθησαν σήμερα να «κόψουν μαχαίρι» τα σχετικά σενάρια. Αναμενόμενο από την πλευρά του πρωθυπουργικού επιτελείου. Οπως έλεγε και ο γενάρχης της ΝΔ (που τον έχουν βαφτίσει «εθνάρχη»), υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δε λέγονται και πράγματα που λέγονται και δε γίνονται. Οι πρόωρες εκλογές ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (στην ίδια κατηγορία ανήκε άλλοτε και η υποτίμηση της δραχμής). Οι πρόωρες εκλογές διαψεύδονται μέχρι τη στιγμή που θα γίνουν.
Ο σκληρός νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, όμως, υπάρχει περίπτωση να το πάει μέχρι το τέλος. Οχι ελπίζοντας πως θα διασωθεί, αλλά επειδή έχει αναλάβει υποχρεώσεις. Θέλει να σαρώσει ό,τι έφησαν όρθια ή μισοόρθια τα Μνημόνια, υψώνοντας τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού σε ανώτερο επίπεδο. Η ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας, για παράδειγμα, βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Τα ως τώρα μέτρα (απογευματινά χειρουργεία, δυνατότητα εκχώρησης χειρουργείων στον ιδιωτικό τομέα, δυνατότητα ιδιωτικού ιατρείου στους γιατρούς του ΕΣΥ) δεν μπορούν να αποδώσουν και δεν αποδίδουν. Κομβικό ζήτημα είναι η μετατροπή των Νοσοκομείων του ΕΣΥ σε ΝΠΙΔ. Αν δεν το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης και επιλέξει να πάει σε εκλογές, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας θα βαλτώσει για άγνωστο χρονικό διάστημα.
Ας μην αποκλείουμε, λοιπόν, να πάει κόντρα στην παραδοσιακή λογική της αστικής πολιτικής, προκειμένου να υλοποιήσει όλα τα νεοφιλελεύθερα σχέδια. Ετσι κι αλλιώς χαμένος θα είναι. Το ποσοτικό στοιχείο (πόσο θα χάσει) μπορεί να μην τον ενδιαφέρει. Οπως δεν ενδιέφερε και τον πατέρα του, που αφού χρειάστηκε τρεις εκλογές σε δέκα μήνες για να εξασφαλίσει μια ισχνή πλειοψηφία 151 εδρών («αγοράζοντας» ως 151ο βουλευτή τον περιβόητο Κατσίκη, μοναδικό βουλευτή της ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου), έπεσε σαν μαινόμενος ταύρος πάνω στον ελληνικό λαό, ξεκινώντας από την ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ (αστικά λεωφορεία της Αθήνας), απολύοντας 8.000 εργάτες (οδηγούς, τεχνικούς και διοικητικούς) και χαρίζοντας 1.700 λεωφορεία στους διαβόητους «νοικοκυραίους».
Ορεξη να ‘χουμε να διαβάζουμε σενάρια τις επόμενες μέρες. Μπορεί ο Μητσοτάκης να «πονάει», όμως το σύστημα κερδισμένο βγαίνει απ’ αυτή την αναμπουμπούλα. Μια χαρά κοινωνικό αναισθητικό είναι ο ντόρος γύρω από τα πολιτικάντικα παιχνίδια, κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται, λίγο ή πολύ. Θυμηθείτε την περίοδο των Μνημονίων.
Ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί πολιτικά το πρώτο Μνημόνιο, που πήγε στο Καστελλόριζο για να το ανακοινώσει (τρομάρα του). Τον υποχρέωσαν να παραμερίσει και έβαλαν τον τραπεζίτη Παπαδήμο επικεφαλής τροκομματικής κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). Ο Σαμαράς, που είχε κάνει «γαργάρα» τα δήθεν αντιμνημονιακά «Ζάππεια», φοβούμενος πως η ΝΔ θα βρεθεί εξαϋλωμένη, απαίτησε να γίνουν εκλογές μετά από λίγους μήνες και αφού είχε ψηφιστεί απ’ όλους τους το δεύτερο Μνημόνιο. Εγιναν δύο εκλογές, Μάη και Ιούνη του 2012. Μετά τη δεύτερη εκλογή, σχηματίστηκε νέα τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), από την οποία κάποια στιγμή αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ, χωρίς η κυβέρνηση να κλονιστεί.
Εκλογές ξαναέγιναν τον Γενάρη του 2015, όχι γιατί έπεσε η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, αλλά λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Τσίπρας και ο στενός πυρήνας των συριζαίων είχαν έτοιμη τη νέα συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Καμμένου. Ψήφισαν με τη βοήθεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το τρίτο Μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς νόμους του, έκαναν αιφνιδιαστικές εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015 (ούτε χρόνος δεν είχε περάσει από τις προηγούμενες) και ξανακυβέρνησαν ανενόχλητα μέχρι τον Ιούλη του 2019, όταν νίκησε η ΝΔ του Μητσοτάκη.
Τόσες πιρουέτες, τόσες κωλοτούμπες, τόσοι «αταίριαστοι» συνεταιρισμοί, αλλά μια χαρά εφαρμόστηκε η μνημονιακή πολιτική. Ο,τι και να γίνει από τώρα και μετά, είτε πάει σε πρόωρες εκλογές ο Μητσοτάκης είτε όχι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, όποτε κι αν γίνουν, το σύστημα θα βρει λύση διακυβέρνησης. Καμιά λύση δεν έδωσαν ποτέ οι κάλπες, γιατί να δώσουν τώρα; Οι οπαδοί του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» λένε καμιά κουβέντα για την ακρίβεια («πουλάει» το θέμα, αφού «πονάει» ο λαός), αλλά τα μεγάλα θέματα γι’ αυτούς είναι οι συνομιλίες με την Τουρκία, τα χαμόγελα του Μητσοτάκη με τον Ράμα και ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Κάνουν απλά πολιτική σπέκουλα σε βάρος του Μητσοτάκη, χωρίς να αγγίζουν τα ιερά και τα όσια του συστήματος. Πρώτος και καλύτερος ο Σαμαράς.
Μόνο ο «δρόμος» μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Η ψήφος δεν έχει καμιά αξία, οι ταξικοί αγώνες μπορούν να φέρουν κατακτήσεις, όταν προβάλλουν ταξικές διεκδικήσεις και δεν είναι απλά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, με τις οποίες κερδοσκοπούν πολιτικά δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης.
ΥΓ. Θεωρούμε απίθανο ο Σαμαράς να πρότεινε για ΠτΔ τον Καραμανλή (τον δάμαλο), χωρίς να έχει προηγουμένως μιλήσει μαζί του. «Συνομιλητές» του δάμαλου (οι «συνομιλητές είναι κάτι πιο… λάιτ από το «περιβάλλον») λένε ότι ο τελευταίος δεν ήταν ενήμερος. Αυτό έπρεπε να πουν, αυτό λένε. Οι σεναριολόγοι περιμένουν τώρα την επίσημη τοποθέτηση του Καραμανλή που έχει προγραμματισμένη ομιλία σε παρουσίαση βιβλίου σε λίγες μέρες. Ανάλογα με το αν μιλήσει ή όχι και με το τι ενδεχομένως θα πει, θα κατασκευαστούν τα νέα σενάρια. Ενδιάμεσα θα γίνουν και οι προεδρικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ και (ίσως) θα ανακοινώσει το νέο κόμμα ο σκέτος Στέφανος. Μια χαρά θα πάμε στις γιορτές τέλη Δεκέμβρη.
