Πλύθηκε, σενιαρίστηκε, φόρεσε τα καλά του, άπλωσε στρώμα και καθαρά σεντόνια στα ερείπια του σπιτιού του στη βόρεια Γάζα, άραξε και βιντεοσκόπησε το μήνυμά του προς όλο τον κόσμο. Δεν είναι ποιητής, δεν είναι ρήτορας, όμως στον απλό λόγο του με τις συνεχείς επαναλήψεις κρύβεται η ύψιστη μορφή ποίησης, η αφτιασίδωτη αλήθεια. Οι ποιητές θα μιλήσουν μετά. Τώρα μιλάει ο Γαζάουϊ, ένας ακόμα ανάμεσα στους πολλούς, άγγελος της θέλησης του λαού του:
Τα μαγαζιά καταστράφηκαν, αλλά μην ανησυχείτε, θα ξαναχτιστούν. Θα τα ξαναχτίσουμε ακόμα κι αν έγιναν ερείπια. Δε θα εγκαταλείψουμε τη χώρα μας, θα μείνουμε στη χώρα μας. Θα μείνουμε στη χώρα μας. Δεν πειράζει που τα μαγαζιά έχουν καταστραφεί. Ακόμα κι αν τα πάντα έχουν καταστραφεί, κανένα πρόβλημα. Θα επιστρέψουμε πάλι. Θα τα ξαναχτίσουμε. Θα επιστρέψουμε και πάλι στον τόπο μας. Ο,τι υπήρχε εδώ θα ξαναφτιαχτεί. Ακόμα και το κουρείο. Υπήρχε ένα κουρείο εδώ. Πού ήταν το κουρείο, παιδιά; Εδώ ήταν; Αυτό το κουρείο ξανάνοιξε. Θα επανέλθει. Η χώρα θα γίνει, θεού θέλοντος, καλύτερη απ’ ό,τι ήταν ποτέ. Θεού θέλοντος. Ο θεός να σας ευλογεί [στρατιωτικός χαιρετισμός].
Αντιλαμβάνεστε σε ποιούς απευθύνεται η τελευταία ευχή μετά στρατιωτικού χαιρετισμού. Στους μαχητές και διοικητές της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Αυτοί είναι το σημείο αναφοράς, η εγγύηση ότι όλα θα ξαναφτιαχτούν καλύτερα από πριν.
Τι να σχολιάσεις; Oι λέξεις είναι φτωχές. Με την πιο ψυχρή πολιτική γλώσσα θα ξαναπούμε αυτό που φωνάζουμε από τις 7 Οκτώβρη: οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να χάσουν αυτόν τον πόλεμο, γιατί διαθέτουν τα δυο μεγαλύτερα όπλα. Μια ένοπλη Αντίσταση που στέκεται αποτελεσματικά στα πεδία των μαχών, έχοντας φροντίσει κάθε επιχειρησιακή και επιμελητειακή λεπτομέρεια, κι έναν λαό αποφασισμένο να υποστεί τις μεγαλύτερες θυσίες για να υπηρετήσει το απελευθερωτικό του όραμα.
