Πείσμωσε ο αγάς και έκοψε τ’ αχαμνά του

 
Την τελευταία στιγμή ακύρωσε ο Κούλης τη συμμετοχή του στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, όπου ήταν καλεσμένος. Πέρυσι και πρόπερσι είχε πάει τρέχοντας, βάζοντας κάποιους «κολλητούς» του στη Βαυαρία να τον καλέσουν ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φέτος όμως, που θα είχε την ευκαιρία -ως πρωθυπουργός- να σταθεί δίπλα στη Μέρκελ, τον Μακρόν, τον Πομπέο, τον Λαβρόφ, τον Ουάνγκ Γι και όλη την υπόλοιπη αφρόκρεμα του διεθνούς καπιταλισμού (τριάντα αρχηγοί κυβερνήσεων και κρατών και εκατό υπουργοί είχαν πάει), δεν πήγε.
 
Ο λόγος; Μέρκελ και σία, βρήκαν την ευκαιρία να οργανώσουν στο περιθώριο της Διάσκεψης του Μονάχου και μια δεύτερη διάσκεψη της Διαδικασίας του Βερολίνου για τη Λιβύη, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών και πάντα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στην οποία -φυσικά- δεν κάλεσαν και πάλι την Ελλάδα. Λέμε «φυσικά», γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανακατέψουν την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση σε ένα τρίτο θέμα, στο οποίο προσπαθούν να βρουν μια ιμπεριαλιστική διευθέτηση. Η Τουρκία έχει ενεργή ανάμιξη στη Λιβύη, η Ελλάδα όχι. Επειδή πέρασε ο Χαφτάρ από την Αθήνα και έγινε δεκτός από τον Κούλη με τιμές… αρχηγού κράτους, δε σημαίνει ότι μετατράπηκε η Ελλάδα σε «ενδιαφερόμενη χώρα».
 
Η παρουσία εκπροσώπων της Ελλάδας σ' αυτές τις συνάξεις μόνο προβλήματα θα μπορούσε να τους προκαλέσει, καθώς το μόνο ζήτημα που θα έθετε θα ήταν το τουρκολιβυκό μνημόνιο για τον καθορισμό ΑΟΖ. Πράγμα εντελώς αδιάφορο για τις εσωτερικές εξελίξεις στη Λιβύη, επομένως «αντιπαραγωγικό» γι' αυτό το διαβούλιο, στο οποίο προσπαθούν να φτάσουν σε μια συμφωνία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συμφέροντα στη Λιβύη (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία, ΗΠΑ) και οι περιφερειακές χώρες που έχουν ενεργή πολεμική ανάμιξη (Τουρκία, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Σε τελευταία ανάλυση, η παρουσία της Ελλάδας θα στρεφόταν ενάντια στην Τουρκία, που αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στην ένοπλη σύρραξη, καθώς τροφοδοτεί τον Σάρατζ με όπλα, με στρατιωτικούς συμβούλους, αλλά και με μισθοφόρους που μεταφέρει από τη Συρία (από τους εγκλωβισμένους στην επαρχία Ιντλίμπ).
 
Δεν κάλεσαν, λοιπόν, και πάλι την Ελλάδα, παρά τις διπλωματικές προσπάθειες που είχε καταβάλει στο μεταξύ η κυβέρνηση Μητσοτάκη, και ο Κούλης πείσμωσε και δεν πήγε στο Μόναχο, ενώ έδωσε και στον Δένδια εντολή να φροντίσει να αναχωρήσει από το Μόναχο προτού οι άλλοι μαζευτούν για να συζητήσουν για τη Λιβύη. Και πήραν μια στενοχώρια άλλο πράγμα οι κυβερνήσεις των χωρών που συμμετέχουν στο παζάρι…
 
Εδώ που τα λέμε, δεν είχε και άλλη επιλογή ο Κούλης. Αν πήγαινε στο Μόναχο και δίπλα του εξελισσόταν η διάσκεψη για τη Λιβύη, χωρίς ελληνική συμμετοχή και πάλι, θα τον «γλεντούσε»ο ΣΥΡΙΖΑ: «ανίκανη κυβέρνηση, που κατέστρεψε τα διπλωματικά ερείσματα που είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ» – «έχουν δηλώσει δεδομένοι και γι' αυτό κανένας δεν τους δίνει σημασία» κτλ. κτλ. Η μόνη επιλογή που είχε ήταν να μην πάει, χωρίς να κάνει κανένα ντόρο σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά βάζοντας τα παπαγαλάκια του να σηκώσουν καπνό παραλλαγής με προπαγάνδα περί «ηχηρής διαμαρτυρίας του πρωθυπουργού» και τα παρόμοια.
 
Ολ' αυτά δεν έχουν καμιά πρακτική σημασία. Η θέση της εξαρτημένης μπανανίας που λέγεται Ελλάδα, στο παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού, είναι γνωστή. Την καλούν όταν ζητούν κάτι απ' αυτή, όταν πρέπει να τους δώσει κάτι. Αν δεν υπάρχει αυτό, δε θα την καλέσουν για να της ζητήσουν τη γνώμη της.