Με λιγότερη ένταση συνεχίστηκαν και αυτήν την εβδομάδα οι κινητοποιήσεις των φοιτητών. Κατάληψη αποφάσισε περιορισμένος αριθμός σχολών (π.χ. Πολυτεχνείο Κρήτης), ενώ νέο συλλαλητήριο και πορεία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Νοέμβρη.
Οι περισσότερες σχολές και Τμήματα αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.
Παρολαυτά, όποιος βιάζεται να βγάλει το συμπέρασμα ότι οι φοιτητές θα κάτσουν στ’ αυγά τους και θα αφήσουν ανενόχλητη την κυβέρνηση ν’ αλωνίζει είναι βαθιά γελασμένος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τώρα πάνω από 70 σχολές μπήκαν στις κινητοποιήσεις με καταλήψεις και συμμετοχή στις πορείες, γεγονός που δείχνει ότι σημαντικό κομμάτι των φοιτητών έχει κατανοήσει το μέγεθος των πληγμάτων που θα δεχθούν τα Πανεπιστήμια και οι ίδιοι οι φοιτητές με τα νέα μέτρα της Κεραμέως, η οποία διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι θα τα φέρει με συνολικό νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή το επόμενο διάστημα, ενώ τώρα εξαντλεί το χρόνο σε έναν προσχεδιασμένο «διάλογο» με τα κόμματα.
Θέλοντας να αποσπάσει όσο μεγαλύτερη «συναίνεση» στους σχεδιασμούς της, η κυβέρνηση ταυτόχρονα σφυγομετρά αντιδράσεις. Εκείνο που τη φοβίζει πραγματικά είναι το μαζικό, μαχητικό φοιτητικό κίνημα, που έχει δείξει τα δόντια του εδώ και τρεις βδομάδες περίπου.
Είναι λογικό να υπάρχει κάποια ανάσχεση του κινήματος, αφού από τη μια μεριά δεν γίνονται προς το παρόν κινήσεις από το υπουργείο Παιδείας και από την άλλη η βαθιά κατανόηση των αντιδραστικών μέτρων δεν είναι ακόμη κτήμα της πλατιάς μάζας των φοιτητών.
Ετσι βρίσκουν ευκαιρία να εμφανίζονται στις συνελεύσεις τα λεγόμενα «φυτά», που χειρίζονται μια άνευρη απολιτίκ δήθεν γλώσσα και ζητούν «ανοιχτές σχολές». Ουσιαστικά πρόκειται για καθαρή πολιτική τοποθέτηση που ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση και το υπουργείο να προωθήσουν τα αντιδραστικά τους σχέδια, γι’ αυτό και αυτές τις αντιλήψεις τις αγκαλιάζουν με μεγάλη ανακούφιση η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η ΠΑΣΠ.
Οπως σημειώνουν οι φοιτητές που συμμετέχουν στο κίνημα, η αδράνεια ποτέ δεν αποτέλεσε μέσο πίεσης, αντίθετα αποτελεί νεύμα συναίνεσης στις αλλαγές που έρχονται.
Αντίθετα, οι καταλήψεις είναι μέσο πάλης ισχυρό, μέσω του οποίου τα προβλήματα του δημόσιου Πανεπιστήμιου, τα αντιδραστικά σχέδια που εξυφαίνονται από την κυβέρνηση σε βάρος του και τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, μετατρέπονται σε προβληματισμό ευρύτερα της εργαζόμενης κοινωνίας, τα παιδιά της οποίας σπουδάζουν και έχουν όνειρα για μόρφωση και δουλειά.
Η υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών και των πτυχίων, η πρόσφατη ισοτίμηση των πτυχίων των κολλεγίων με αυτά του δημόσιου Πανεπιστήμιου, οι άθλιες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στην αγορά, η υψηλή ανεργία (συμπεριλαμβανομένης αυτής των πτυχιούχων), οι επικείμενες διαγραφές φοιτητών άπαξ και εφαρμοστεί το ν+2, η επιβολή της αξιολόγησης, η επαναφορά των κακόφημων Συμβουλίων ιδρύματος, η κατάργηση του ασύλου, κ.ά. αποτελούν το πλούσιο εύφλεκτο υλικό που κινητοποιεί τους φοιτητές.
Στις μέρες που πλησιάζουν (17 του Νοέμβρη), η κατάργηση του ασύλου γίνεται πυροδότης και εμπνευστής για νέους αγώνες. Γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κομμάτι της ιστορικής μνήμης, είναι δεμένο με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η κατάργησή του, εκτός του ότι θα επιτρέπει στις δυνάμεις καταστολής να μπουκάρουν ανενόχλητες στα Πανεπιστήμια, θα σηματοδοτήσει γενικότερα την κατάπνιξη κάθε συλλογικής διαδικασίας, κάθε απόπειρα πολιτικής και συνδικαλιστικής διεκδίκησης είτε αφορά το φοιτητικό κίνημα, είτε τους εργαζόμενους στο Πανεπιστήμιο, είτε το λαϊκό κίνημα και τις οργανώσεις του, που βρίσκουν φιλόξενο καταφύγιο εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Γιούλα Γκεσούλη
