Οι αλλεπάλληλες επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» από την αστυνομία εγκαταλελειμμένων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας, στα οποία έχουν εγκατασταθεί πρόσφυγες και μετανάστες, δεν γίνονται μόνο στο πλαίσιο της επιχείρησης «νόμος και τάξη», με την οποία προσπαθεί να γεμίσει τα άδεια (ή και γεμάτα) στομάχια των «νοικοκυραίων» η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αποτελεί ταυτόχρονα και τμήμα της νέας, πιο κατασταλτικής πολιτικής που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση της Δεξιάς στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Μια πολιτική που στοχεύει στη δημιουργία στρατοπέδων-φυλακών διάσπαρτων στη χώρα, στα οποία οι έγκλειστοι θα σιτίζονται από τις ΜΚΟ (που παίρνουν το μπαγιόκο από την ΕΕ), χωρίς δικαίωμα μετακίνησης ή και εργασίας, στο όνομα της διατήρησης της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής ειρήνης». Η βίαιη εκκένωση και το σφράγισμα όλων αυτών των κτιρίων είναι ένα βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση.
Γιατί, όμως, βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι στην κατάσταση να μένουν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια; Το επέλεξαν ή οδηγήθηκαν εκεί από ανάγκη; Οι καταλήψεις αυτές, τον ακριβή αριθμό των οποίων δε γνωρίζουμε, ούτε και τον αριθμό των ενοίκων τους, υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό. Πώς «γεννήθηκαν»; Προέκυψαν κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που έφταναν είτε από τα βόρεια σύνορα της χώρας (από τον Εβρο) και προχωρούσαν προς την ενδοχώρα με απώτερο σκοπό να προσεγγίσουν την πρωτεύουσα, είτε από ανθρώπους που έφευγαν όντες σε απόγνωση από τις συνθήκες διαβίωσης στα νησιά. Εννοείται ότι μέσα σ’ αυτούς υπήρχαν και άνθρωποι που ήταν ήδη άστεγοι στην Αθήνα και είχαν φτάσει σε κατάσταση εξαθλίωσης, αναζητώντας ένα ασφαλές (τρόπον τινά) μέρος να μείνουν και να μπορούν να κοιμηθούν.
Επέλεξαν άραγε οι άνθρωποι αυτοί να μένουν, για άλλη μια φορά στη ζωή τους, σ’ ένα επισφαλές περιβάλλον; Προφανώς όχι. Για την ακρίβεια, αν τους ρωτούσαμε, θα μας έλεγαν ότι οδηγήθηκαν εκεί από ανάγκη. Κι αυτό μπορεί να γίνει εύκολα και λογικά αντιληπτό. Διαπιστώνουμε συνεχώς την παντελή έλλειψη βοήθειας και αρωγής από το ελληνικό κράτος και τις πάσης φύσεως ΜΚΟ που λυμαίνονται κονδύλια προσφέροντας σε αρκετές περιπτώσεις μεμονωμένες και πετσοκομμένες παροχές και υπηρεσίες. Ενώ θα έπρεπε να υπάρχει πρόνοια ώστε όλοι να στεγάζονται σε πρόσφορα οικήματα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η αρμόδια υπηρεσία που ασχολείται με την τοποθέτηση προσφύγων σε κατοικίες έχει μια τεράστια λίστα αναμονής (τη στιγμή που πολλά διαμερίσματα στο κέντρο της πόλης είναι άδεια – άραγε πόσο «φταίει» το Airbnb γι’ αυτό;), ενώ είναι γνωστό πως η κατάσταση στα νησιά έχει φτάσει στο απροχώρητο και παράλληλα οι άστεγοι στο κέντρο της Αθήνας πληθαίνουν συνεχώς.
Πώς συντηρήθηκε αυτή η κατάσταση; Ποιος ο ρόλος της προηγούμενης κυβέρνησης; Ενα γρήγορο flash back (αν και τα γεγονότα δεν είναι και τόσο παλιά όσο νομίζουμε) θα μας βοηθήσει να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας και να θυμηθούμε μαζί με τα τωρινά και την περίπτωση του ξενοδοχείου City Plaza. Σ’ αυτή την περίπτωση είχαμε την ίδια την «έμμεση» υπόδειξη της κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ) να διαμείνουν οι πρόσφυγες στο παλιό ξενοδοχείο. Μετά, είχαμε την «ανοχή» της κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ πάλι) να παραμένουν οι πρόσφυγες σε κατειλημμένα κτίρια. Γιατί; Γιατί ήταν άκρως βολικό. Αφενός δεν απαιτούνταν η καταβολή μισθωμάτων γι’ αυτού του είδους την «παροχή», αφετέρου δεν παρέμεναν στο δρόμο, να «χαλάνε τη μόστρα» ή να εντείνεται η πίεση σε μια ήδη εξαθλιωμένη ομάδα, με άγνωστες επιπτώσεις. Παράλληλα, την παραπάνω πολιτική ενίσχυαν και οι κάθε είδους «αλληλέγγυοι» (εγχώριοι και μη) που με τις ιδεοληψίες τους θεωρούσαν ότι έτσι «επιλύεται» το μείζον θέμα της στέγασης, βάζοντας ουσιαστικά τη βρωμιά κάτω απ’ το χαλάκι, να μην τη βλέπουμε. Αντί να αναδεικνύονται οι πραγματικές διαστάσεις, έκλεισαν τα στόματα και το θέμα πήγε στο παρασκήνιο. Για λίγο, όπως φάνηκε.
Ποιο είναι το «μήνυμα» που θέλει να περάσει η κυβέρνηση της ΝΔ; «Νόμος και τάξη». Αυτό δεν το κρύβει. Ετσι, εντείνει όλο και περισσότερο την καταστολή. Οι εκκενώσεις των κατειλημμένων κτιρίων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ηδη από τις πρώτες ημέρες της στην εξουσία η νέα κυβέρνηση φρόντισε να δείξει άμεσα τι έχει στο μυαλό της για τους πρόσφυγες. Γράφαμε και σε προηγούμενο φύλλο μας για τις αποφάσεις του πρώτου ΚΥΣΕΑ, που περιλάμβαναν ένταση των ελέγχων στα σύνορα, στενότερη συνεργασία με τη Frontex, άμεση εφαρμογή απελάσεων, ακόμα και κατάργηση του β’ βαθμού εξέτασης αιτήματος ασύλου (πράγμα που όπως φαίνεται, επειδή κατάλαβαν τις «καμπάνες» που θα έρθουν, δε θα συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο που προωθείται).
Επειδή οι εικόνες από την πρώτη εκκένωση κτιρίου δεν ταίριαζαν και τόσο στο δόγμα «νόμος και τάξη» (γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά και άνδρες που κρατούσαν από το χέρι νήπια και παιδάκια ηλικίας δημοτικού σχολείου, δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δημόσιος κίνδυνος), η κυβερνητική προπαγάνδα έσπευσε ν' αλλάξει τροπάρι. Πήραν την καταστολή, την τύλιξαν σε χρυσόχαρτο ευαισθησίας για τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τη σερβίρισαν σε ασημένο δίσκο: «μεταφέρονται σε δομές φιλοξενίας όπου θα έχουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης».
Αλήθεια, είναι οι συνθήκες στη Μόρια και τη Σάμο καλύτερες; Είναι οι συνθήκες της αστεγίας καλύτερες; Τα παιδάκια που πήγαιναν σε σχολεία της Αθήνας, πώς τα αποκόπτουν βίαια από το σχολικό περιβάλλον που είχαν αρχίσει να συνηθίζουν και τα πετούν στην Κόρινθο ή το Κιλκίς, όπου θ' αρχίσουν πάλι από το μηδέν (αν όντως υπάρχουν κατάλληλες γι' αυτά σχολικές συνθήκες); Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι Χρυσοχοΐδηδες, Πέτσες και σία να σταματήσουν να παριστάνουν τους «ευαίσθητους». Αλλα πράγματα έχουν στο μυαλό τους. Πρώτο τους βήμα θα είναι να φτιάξουν «καμπ» σε διάφορα σημεία, γιατί πρέπει και από τα νησιά να μεταφέρουν κάποιους στην ενδοχώρα, για λόγους ισορροπιών, και το επόμενο βήμα θα είναι να φτιάξουν αυτά τα «καμπ» κλειστά. Κανονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δηλαδή.
Οι πρόσφυγες γίνονται για άλλη μια φορά σάκος του μποξ. Αντί να έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά αναγκάζονται να μηχανεύονται τρόπους επιβίωσης ακόμα και σε «ευρωπαϊκό έδαφος». Ακόμα και στην, κατ’ αυτούς, γη της επαγγελίας. Γι’ αυτό δε θα σταματήσουμε να φωνάζουμε: άμεσα, χαρτιά σε όλους. Αμεσα, στέγαση για όλους. Αμεσα, σχολεία και υγεία για όλους. Σ' αυτό το έδαφος θα κριθεί η ανθρωπιά μας, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αλληλεγγύη.