Το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρουν ακέραιη την ευθύνη. Η ΚΕΔΕ (Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος) και ο Πατούλης έρχονται δεύτεροι και πατούν πάνω σε δεδομένα που τους πρόσφεραν οι πρώτοι.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Πρόκειται για την ομόφωνη απόφαση του ΔΣ της ΚΕΔΕ με την οποία ζητά από το υπουργείο Παιδείας την αναστολή του νόμου για την εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης σε όλους τους Δήμους (τους υπόλοιπους 27 μεταξύ των οποίων η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, κ.λπ. για το σχολικό έτος 2020-2021).
Οι δημαρχαίοι προφασίζονται την ανυπαρξία κατάλληλων κτιριακών υποδομών που «θα μπορούν να φιλοξενηθούν με ασφάλεια τα νήπια». Δεδομένης της σαμποταριστικής τακτικής των δήμων και του βρόμικου ρόλου της ΚΕΔΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα, που αναζητούν ψηφαλάκια για τα εξουσιαστικά τους παιχνίδια και «πελάτες» για τις δομές τους (οι δήμοι υλοποιούν το πρόγραμμα φιλοξενίας παιδιών μέσω ΕΣΠΑ «Εναρμόνιση της Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής» στους παιδικούς σταθμούς, αποκομίζοντας ευρωπαϊκό παραδάκι, χώρια τα «τροφεία» που πληρώνουν οι γονείς), ο ισχυρισμός αυτός, αν και υπαρκτός, είναι κάλπικος και αφορμή για να μην εφαρμοστεί ο νόμος για την επέκταση της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης.
Το δρόμο όμως, τον άνοιξε διάπλατα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το υπουργείο Παιδείας. Ψήφισε το νόμο για το διετές υποχρεωτικό νηπιαγωγείο (άρθρο 33, παράγ. 3γ του νόμου 4521 «Ιδρυση Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής»), κάτω από την πίεση των πολύχρονων αγώνων του εκπαιδευτικού κινήματος, στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων του οποίου το σχετικό αίτημα κατείχε πάντα σπουδαία θέση. Η ρύθμιση, όμως, που έκανε ήταν μια «κολοβή» ρύθμιση, που έβαλε τρικλοποδιά στην επέκταση της υποχρεωτικότητας. Πρώτον γιατί η υποχρεωτικότητα εφαρμόζεται σταδιακά κατά Δήμους και σε βάθος τριετίας, σε ένα ρευστό τοπίο, όπου η ικανοποίηση των «δημοσιονομικών στόχων» είναι το πρωτεύον. Δεύτερον γιατί αναγόρευσε τους Δήμους σε συνδιαμορφωτές της εκπαιδευτικής πολιτικής, ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους για το μέλλον του Νηπιαγωγείου και γενικά της εκπαίδευσης, δεδομένων των νόμων της αποκέντρωσης. Τρίτον, γιατί με την έκδοση της σχετικής ΚΥΑ, η «γνώμη» για την εφαρμογή της υποχρεωτικότητας, που εκφράζουν οι τριμελείς επιτροπές, έγινε «ομόφωνη γνώμη» και μάλιστα απέκτησε και αποφασιστικό χαρακτήρα στο σχεδιασμό του υπουργείου Παιδείας. Τέταρτον, γιατί δεν πρόβλεψε κανένα σχετικό κονδύλι για την ανέγερση κατάλληλων σχολικών κτιρίων, όταν το πρόβλημα της σχολικής στέγης είναι ήδη εκρηκτικό και βεβαίως δεν προέβη και σε μόνιμους διορισμούς νηπιαγωγών.
Ετσι δημιουργείται το επικίνδυνο πλαίσιο για τη μη εφαρμογή του νόμου, που θέτει σε κίνδυνο το Νηπιαγωγείο και ΚΕΔΕ και Πατούλης βρίσκουν και κάνουν.
Γιούλα Γκεσούλη
