Ιμπεριαλιστικός ρεαλισμός

Θα θυμόσαστε, ασφαλώς, τη φιλολογία που είχε αναπτυχθεί μετά από μια οργίλη ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών για τη Συμφωνία των Πρεσπών. «Η Μόσχα θα βάλει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τα Σκόπια», φώναζαν εν χορώ οι έλληνες εθνικισταράδες και θαυμαστές του «ξανθού γένους», με πρωτοψάλτη τον Πάνο Καμμένο. Είχαν μάλιστα έτοιμη και τη νομική εξήγηση: το άρθρο 3 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που παραπέμπει στο άρθρο 110.
 
Την περασμένη Δευτέρα, μια λακωνική -και άκρως υπηρεσιακή- ανακοίνωση του ρωσικού ΥΠΕΞ ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η ανακοίνωση ανέφερε: «Την 19η Φεβρουαρίου 2019 η ρωσική πρεσβεία στα Σκόπια έλαβε ένα σημείωμα από το υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την ειδοποίηση της αλλαγής της επίσημης ονομασίας αυτής της χώρας σε Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. Η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνωρίζει αυτή τη χώρα με τη νέα ονομασία Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».
 
Ετσι οι μακεδονομάχοι έμειναν… «έθνος ανάδελφον» (για να θυμηθούμε τον Σαρτζετάκη). Η εξωτερική πολιτική μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, όπως η Ρωσία, χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό. Σιγά το θέμα για τη Ρωσία, ώστε να επιδιώξει μια σύγκρουση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, χωρίς μάλιστα να έχει νομικές δυνατότητες να μπλοκάρει οτιδήποτε. Οσο για τους έλληνες εθνικισταράδες, που διαχρονικά αναζητούν τις προστατευτικές φτερούγες κάποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης (ο δικός τους ρεαλισμός φτάνει μέχρι το δωσιλογισμό, όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία μας), έμειναν για μια ακόμα φορά με το παράπονο στα χείλη. Θα τους περάσει, όμως, μαθημένοι είναι.