♦ Το πανό σηκώθηκε από τους «Φενταγίν» του Ατρόμητου, μια από τις πιο προοδευτικές «Θύρες» οπαδών στα ελληνικά γήπεδα. Και αντανακλά την πολιτική αφέλεια των εθιμοτυπικών «μπαχάλων». Αρκεί να συγκρίνει κανείς αυτό που γράφει το πανό μ' αυτό που γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες στη Γαλλία. Καμιά Αθήνα δεν παραδόθηκε στα χέρια των παιδιών που κάθε χρόνο στις 6 Δεκέμβρη τιμούν τη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η αστυνομία ξέρει το κόλπο και περιορίζει τα γεγονότα σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα. Την άλλη μέρα κανείς δε θα θυμόταν αυτά τα γεγονότα, αν δε φρόντιζε να τα αναπαράγει η αντιπολίτευση «του νόμου και της τάξης» για να κάνει αντικυβερνητική πολιτική σπέκουλα. Αντίθετα, στη Γαλλία τα γεγονότα αποδίδουν πολιτικά. Πρώτο, επειδή δεν έχουν χαρακτήρα εθιμοτυπικής εκδήλωσης, αλλά εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο το «σημείο βρασμού» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεύτερο, επειδή η αστυνομία, παρά την τεράστια κινητοποίηση, τις προληπτικές συλλήψεις και την άγρια καταστολή, δεν μπορεί να ελέγξει το πλήθος των διαδηλωτών. Τρίτο, επειδή αυτοί που συγκρούονται βίαια έχουν ευρύτερη κοινωνική αποδοχή. Τέταρτο, επειδή ο Μακρόν με τις απανωτές υποχωρήσεις του έδειξε ότι «πόνεσε» πραγματικά από τον αγώνα των «κίτρινων γιλέκων».
♦ Ενας λαός διχασμένος. Οι μεν διαδηλώνουν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, οι δε υπέρ της αποχώρησης (κατηγορώντας μάλιστα τη Μέι για προδοσία και κουνώντας κρεμάλες στις διαδηλώσεις τους). Ενα πολιτικό σύστημα παραζαλισμένο. Διχασμένο κι αυτό. Χωρίς καμιά πλευρά να έχει ξεκάθαρη στρατηγική. Με τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες να κυριαρχούν πάνω στην «εθνική στρατηγική». Μόνο οι βρετανοί καπιταλιστές φαίνεται να διαθέτουν καθαρές θέσεις και εμμονή σ' αυτές: είτε φύγετε από την ΕΕ είτε παραμείνετε, εμάς πρέπει να μας εξασφαλίσετε καθεστώς τελωνειακής ένωσης με την ηπειρωτική Ευρώπη ίδιο μ' αυτό που έχουμε σήμερα.
♦ Τι άλλο θ' ακούσουμε και θα διαβάσουμε ακόμα; Οι άλλοι έχουν κάψει δυο-τρεις φορές το κέντρο του Παρισιού, έχουν αναγκάσει τον Μακρόν σε αποσύρσεις νόμων και πολιτικούς ελιγμούς, έχουν γίνει «πρώτη είδηση» σε όλη την Ευρώπη και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας λέει πως… εμπνέεται από το παράδειγμά τους για να ξεκινήσει δυνατά τη μάχη των δημοτικών εκλογών, με επικεφαλής και υποψήφιο τον Πέτρο Κωνσταντίνου! Ούτε ντροπή ούτε τσίπα. Από τη μια έχουμε ένα βίαιο αυθόρμητο κίνημα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων, χωρίς αναφορά σε κάποιο πολιτικό κόμμα, ανοργάνωτο πολιτικά (οργανώνεται μόνο σε επιχειρησιακό επίπεδο, σε μικροκλίμακα κυρίως) και από την άλλη μια πολιτική ομάδα που οργανώνει μια συγκέντρωση σε καθωσπρέπει αίθουσα για να ανακοινώσει την κάθοδό της στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. Με γεια τους με χαρά τους να θέλουν να ξαναβγάλουν τον Κωνσταντίνου δημοτικό σύμβουλο (δε θα το σχολιάσουμε εδώ αυτό), όμως η πλήρης απουσία μέτρου, η κοινωνική αυθάδεια, ο μικρομεγαλισμός, ο αχαλίνωτος βερμπαλισμός, η χρησιμοθηρία, αποκαλύπτουν αστική σκέψη που δεν έχει σχέση με κάθε γνήσιο λαϊκό κίνημα.