Την Τρίτη 29 Νοέμβρη συνεχίζεται η τρομοδίκη για τον Επαναστατικό Αγώνα (δεύτερος βαθμός) και έχει κληθεί να καταθέσει ο πρώην υπουργός Γ. Βουλγαράκης.
Στην προηγούμενη συνεδρίαση (Τρίτη,15 Νοέμβρη) εξετάστηκαν τρεις μάρτυρες, δύο πολίτες και ένας αστυνομικός.
Η πρώτη μάρτυρας ήταν διευθύντρια ενός από τα συστεγαζόμενα δημοτικά σχολεία, που βρίσκονται κοντά στο σπίτι του Βουλγαράκη. Την ώρα της έκρηξης (7:40’) δεν ήταν παρούσα και η είσοδος του σχολικού συγκροτήματος, που βρίσκεται από την πλευρά του Λυκαβητού και σε απόσταση 25 μέτρων από το σημείο της έκρηξης, ήταν κλειστή. Το συγκρότημα είναι κοντά στην περιοχή από την οποία περνούσε ο Γ. Βουλγαράκης που ήταν ο στόχος. Η έκρηξη θα γινόταν με τηλεχειριστήριο, όπως δήλωσε ο διοικητής του ΤΕΕΜ (Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών) Παπαδάκης, που εξετάστηκε σε προηγούμενη συνεδρίαση. Αλλος αστυνομικός του ΤΕΕΜ κατέθεσε ότι άμα ήθελαν να τον σκοτώσουν θα τον σκότωναν, όμως φρόντισαν να πυροδοτήσουν τη βόμβα πριν αυτός φτάσει στο σημείο που ήταν τοποθετημένη. Σύμφωνα με την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα, που ανέλαβε την ευθύνη για την έκρηξη, μια φορά αναβλήθηκε γιατί περνούσε πολίτης που δεν ήταν στόχος και τη δεύτερη φορά πυροδοτήθηκε ο μηχανισμός επειδή πλησίαζε ο αστυνομικός Ανανίας με το σκύλο, που έλεγχε την περιοχή πριν περάσει ο Γ. Βουλγαράκης. Ο ΕΑ δεν ήθελε να πέσει στα χέρια της Αντιτρομοκρατικής ο εκρηκτικός μηχανισμός, και τον πυροδότησε. Ο αστυνομικός με το σκύλο δεν έπαθε τίποτα, απλά έπεσε κάτω.
Η διευθύντρια του σχολείου κατέθεσε ότι ειδοποιήθηκε από την αστυνομία και πήγε στο σχολείο μετά την έκρηξη, την ώρα της οποίας το σχολείο ήταν κλειστό. Ανέφερε, ότι εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο σχολείο, άτυπα, δύο παιδιά που τα έπαιρναν στο σχολείο για να βοηθήσουν τους γονείς τους, και η καθαρίστρια, που όπως αποδείχτηκε δεν έπαθαν τίποτα. Το αναφέρουμε, γιατί διαφορετικά θα ειδοποιούνταν οι γονείς τους, πράγμα που δεν έγινε. Ανέφερε ακόμη ότι στο σχολικό συγκρότημα υπήρχαν δύο προαύλια, ένα προς την πλευρά του Λυκαβητού και ένα προς την πλευρά της οδού Σίνα, καθώς και δύο είσοδοι. Η ελεγχόμενη έκρηξη έγινε από τη μεριά του Λυκαβητού και σε απόσταση 25 μέτρων από την κλειστή είσοδο του σχολικού συγκροτήματος.
Οι απαντήσεις της διευθύντριας σχετικά με την είσοδο από την οποία μπήκαν τα παιδιά, την ώρα που μπήκαν στο σχολείο, πού βρίσκονταν την ώρα της έκρηξης και το αν κινδύνεψαν, ήταν ασαφείς, γεγονός που έδωσε τη δυνατότητα στον εισαγγελέα της έδρας Π. Πούλιο να κάνει επίμονες ερωτήσεις για το αν κινδύνεψαν τα παιδιά. Αυτό το επισήμανε ο Ν. Μαζιώτης με ερωτήσεις που υπέβαλε στη μάρτυρα και με σχολιασμό που έκανε μετά την αποχώρησή της. Η μάρτυρας ρωτήθηκε από τον συνήγορο υπεράσπισης αν οι γονείς πήγαν στο σχολείο και απάντησε ότι δεν πήγαν, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα παιδιά δεν έπαθαν τίποτα, ούτε κινδύνεψαν.
Στη συνέχεια ο Ν. Μαζιώτης δήλωσε:
Η έκρηξη έγινε με τηλεχειριστήριο και οι άνθρωποι που την έκαναν ήταν εκεί και έβλεπαν. Σύμφωνα με την προκήρυξη του ΕΑ, που ανέλαβε την ευθύνη, έγινε απόπειρα για δεύτερη φορά, γιατί την πρώτη διέρχονταν άνθρωποι, που δεν ήταν στόχος, και έτσι ακυρώθηκε η έκρηξη. Αρα, δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ανοικτή η πόρτα, όπως ρώτησε ένας από τους συναδέλφους σας (σ.σ. αναφερόταν στον εισαγγελέα που ρώτησε αν υπήρχε ενδεχόμενο να είναι η πόρτα ανοιχτή και να μπαίνουν παιδάκια).
Ηρθε εδώ ο αστυνομικός Ανανίας και κατέθεσε ότι ήταν δέκα μέτρα από το σημείο της έκρηξης και ότι αν ήθελαν να τον σκοτώσουν θα μπορούσαν να το κάνουν. Δεν το έκαναν, γιατί δεν ήθελαν να βληθεί ένας απλός αστυνομικός, αλλά ο Βουλγαράκης. Αν μαζί με τον Βουλγαράκη ήταν και ο αστυνομικός, τότε παίρνει το ρίσκο φυλάγοντας ένα κάθαρμα σαν τον Βουλγαράκη. Ούτε πολίτης ούτε παιδάκια υπήρχε περίπτωση να βληθούν. Η μάρτυρας κατέθεσε, ότι το σχολείο ήταν κλειστό.
Στην πραγματικότητα, απόπειρα δεν έγινε, γιατί ο Βουλγαράκης δεν πέρασε και γιατί δεν καταδικαστήκαμε για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του Βουλγαράκη. Η απόπειρα ακυρώθηκε από την ίδια την οργάνωση, γιατί όπως είπε ο Παπαδάκης, που ήταν πυροτεχνουργός, μετά από ερώτηση, η βόμβα εξερράγη από την ίδια την οργάνωση για να μην πέσει στα χέρια της αστυνομίας. Και θα έπεφτε στα χέρια της αστυνομίας, γιατί ο αστυνομικός Ανανίας θα την ανακάλυπτε με τον σκύλο του. Αρα η έκρηξη έγινε για να μην βληθεί κανένας και για να μην πέσει η βόμβα στα χέρια της αστυνομίας. Εφόσον η έκρηξη ήταν ελεγχόμενη από την ίδια την οργάνωση, δεν υπήρχε περίπτωση να βληθεί κανένας, όχι «ενδεχόμενο» και «εάν» που ρωτάτε. Δεν υπήρχε περίπτωση να βληθεί κανένας.
Εκλεισε τη δήλωσή του αναφέροντας τι κατέθεσε ο αστυνομικός του ΤΕΕΜ (ότι, αν ήθελαν να τον σκοτώσουν, θα τον άφηναν να πλησιάσει, και ότι απλά έπεσε κάτω και δεν έπαθε τίποτα).
Στη συνέχεια κατέθεσε μια γυναίκα για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της Ν. Ιωνίας, στις 30 Σεπτέμβρη του 2007. Οπως είπε, ένας δρόμος χωρίζει το σπίτι της από το αστυνομικό τμήμα. Μετά τις 12 το βράδυ, άκουσε ριπές όπλων, είδε τη λάμψη από την έκρηξη της χειροβομβίδας, αλλά δεν είδε κανέναν από τους επιτιθέμενους. Δεν τραυματίστηκε κανένας, αλλά δύο αυτοκίνητα έγιναν κόσκινο και έσπασαν όλες οι τζαμαρίες από τα καταστήματα. Ερωτήσεις δεν υπέβαλαν ούτε ο εισαγγελέας ούτε ο Ν. Μαζιώτης.
Τελευταίος κατέθεσε αστυνομικός για την έκρηξη δύο βομβών στα δικαστήρια της Ευελπίδων, στις 5 Σεπτέμβρη του 2003. Ανέφερε ότι έγιναν διαδοχικά δύο εκρήξεις, ότι είδε σπασμένα τζάμια και ζημιές σε εξωτερικές πόρτες, ότι είχε άγχος και στρες, ότι τραυματίστηκε στα χέρια και στα πόδια. Σε ερώτηση του Ν. Μαζιώτη, ότι αν τραυματιζόταν κάποιος θα ήταν μόνον αυτός και ένας συνάδελφός του, απάντησε καταφατικά.
Ο Ν. Μαζιώτης έκανε μια ακόμα δήλωση. Οπως είπε, η ενέργεια αυτή ήταν η πρώτη του ΕΑ. Τα δικαστήρια και οι αστυνομικοί ήταν οι πρώτες ενέργειες της οργάνωσης. Αν υπήρχε απώλεια αστυνομικού, δε θα άλλαζα κάτι, τόνισε. Αλλο πολίτης και άλλο αστυνομικός. Οι αστυνομικοί είναι στόχος γενικότερα. Ο συγκεκριμένος, όμως, δεν έπαθε σοβαρό τραυματισμό.
Η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε με μια γενικότερη δήλωση του Ν. Μαζιώτη, την οποία παραθέτουμε:
Toποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη για τις πρώτες ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα
Ο Επαναστατικός Αγώνας άρχισε την δράση του σε μια εποχή που το σύστημα που υπηρετείτε βρισκόταν σε μια κατάσταση φαινομενικής ευημερίας και ευφορίας. Το 2003 ήταν μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού ήταν σε έξαρση, οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις επιβάλλονταν παντού, ο πόλεμος κατά της “τρομοκρατίας” είχε ήδη ξεκινήσει από το 2001, ο καπιταλισμός προπαγανδιζόταν από τους απολογητές του συστήματος ότι ήταν το “τέλος της ιστορίας”.
Την ίδια περίοδο, η Ελλάδα είχε ενσωματωθεί στις διεθνείς αγορές, είχε μπει στην ευρωζώνη, δάνεια δίνονταν από τις τράπεζες, οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή προωθούσαν τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις ενώ γίνονταν και οι προετοιμασίες για τη μεγάλη φιέστα των πολυεθνικών, τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004.
Παράλληλα, σε κατασταλτικό επίπεδο, ενώ η χώρα συμμετείχε στη διεθνή “αντιτρομοκρατική” συμμαχία και είχε ψηφιστεί ο α΄ αντιτρομοκρατικός νόμος, το κράτος θριαμβολογούσε για τις συλλήψεις για τη 17Ν και τον ΕΛΑ, για το τέλος του εγχώριου αντάρτικου πόλης. Μέσα από αυτές τις συλλήψεις το καθεστώς επαιρόταν με αλαζονεία για το μάταιο της ένοπλης αντίστασης στο κεφάλαιο και το κράτος, για το μάταιο της ανατροπής και της επανάστασης, για το ότι ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία είναι το “τέλος της ιστορίας” και άρα πρέπει να υποταχτούμε.
Ο Επαναστατικός Αγώνας, 15 μήνες σχεδόν μετά τις συλλήψεις για τη 17Ν, με την πρώτη του ενέργεια, τη διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2003, διέψευσε στην πράξη τη θριαμβολογία του κράτους για το τέλος του εγχώριου αντάρτικου πόλης και έδινε το πολιτικό μήνυμα ότι η ένοπλη αντίσταση στο κεφάλαιο και το κράτος θα συνεχιστεί και ότι ο διαχρονικός αγώνας για ανατροπή του καθεστώτος και για επανάσταση θα συνεχιστεί μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν.
Ηταν τόσο επίκαιρη η επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, στην έδρα αυτών που από το θεσμικό τους ρόλο υπηρετούν το κεφάλαιο, τα αφεντικά, τις πολυεθνικές, τις μεγάλες δυνάμεις, και εφαρμόζουν τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”, αφού την ίδια περίοδο γίνονταν στις φυλακές Κορυδαλλού η α΄ δίκη για τη 17Ν.
Οι πρώτες ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, η διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, η απόπειρα εναντίον υποκαταστήματος της αμερικάνικης τράπεζας Citibank στο Ψυχικό, η τριπλή βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας, 100 μέρες πριν τους ολυμπιακούς αγώνες, και η ενέργεια κατά της αυτοκινητοπομπής των ΜΑΤ στην Πέτρου Ράλλη, έδιναν ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα, ότι η ένοπλη αντίσταση ενάντια στο καθεστώς θα συνεχιστεί όσα ασφυκτικά μέτρα ασφαλείας κι αν παίρνει το κράτος και όσους αντιτρομοκρατικούς νόμους κι αν ψηφίσει.
Οτι θα υπάρξει αντίσταση στον ολοκληρωτισμό του συστήματος και στη δικτατορία των αγορών που όλες οι κυβερνήσεις αποδέχονται και προωθούν.
Οτι το καθεστώς και οι μηχανισμοί δε θα είναι ποτέ ασφαλείς.
Οι πρώτες ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, το 2003-2004, εντάσσονταν σε μια στρατηγική που είχε ως αιχμή τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας” και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, γιατί και ο πόλεμος κατά της “τρομοκρατίας” και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ο στρατιωτικός και ο οικονομικός χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης που ωφελεί τους ισχυρούς, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, τους μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου.
Ο Επαναστατικός Αγώνας στράφηκε εναντίον της συμμετοχής και της υποστήριξης του ελληνικού κράτους στον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”.
Οι ενέργειες στα δικαστήρια, στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας και στην αυτοκινητοπομπή των ΜΑΤ στρέφονταν κατά μηχανισμών που από το θεσμικό τους ρόλο είναι εντεταλμένοι να εφαρμόσουν ό,τι διατάξουν τα αφεντικά, οι μεγάλες δυνάμεις, οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Αυτές οι ενέργειες ήταν η απάντηση στην ψήφιση των δύο αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και 2004, που ψηφίστηκαν με την εντολή των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας για την αντιμετώπιση του εγχώριου αντάρτικου και που οι έλληνες δικαστές ως υπάκουοι υπάλληλοι εφάρμοσαν κατά αγωνιστών.
Ηταν η απάντηση στη διεθνή συνεργασία σε αστυνομικό και δικαστικό επίπεδο για ανταλλαγή πληροφοριών σε θέματα “τρομοκρατίας”.
Ηταν η απάντηση στις συλλήψεις του 2002 και 2003 για τη 17Ν και τον ΕΛΑ, για τα ειδικά δικαστήρια και τις ειδικές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης.
Ηταν η απάντηση στην ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνή αντιτρομοκρατική συμμαχία, στην αύξηση των μέτρων ασφαλείας στο εσωτερικό, στην αστυνομοκρατία, στις 500 κάμερες που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα για την ασφάλεια των ολυμπιακών αγώνων.
Διαχρονικά το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του έδιναν “γην και ύδωρ” σε ό,τι ζητούσαν οι μεγάλες δυνάμεις.
Το ελληνικό κράτος στήριξε πολιτικά, ηθικά και υλικά τους πολέμους της Νέας Τάξης, τον α΄ πόλεμο του Ιράκ το 1991, τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999, καθώς και τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”, την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003.
Παραχώρησε βάσεις και αεροδρόμια για τους βομβαρδισμούς από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, έδωσε την άδεια να χρησιμοποιηθεί το έδαφος της χώρας για τη διέλευση νατοϊκών στρατευμάτων το 1999, έδωσε την άδεια να χρησιμοποιηθεί ο εναέριος χώρος της χώρας για τη διέλευση και τον ανεφοδιασμό βομβαρδιστικών αεροπλάνων το 1991, το 1999, το 2001 και το 2003.
Πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού χρησιμοποιήθηκαν για περιπολίες και νηοψίες στη Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στην Αδριατική, ενώ στάλθηκαν έστω και συμβολικά μικρές στρατιωτικές δυνάμεις να στηρίξουν την κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ.
Σε αυτή τη χώρα, από τότε που δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, οι κυβερνήσεις, τα σώματα ασφαλείας, οι δικαστές υπηρετούν τα αφεντικά, ξένα και ντόπια. Εχετε αποδείξει πολλές φορές με τις αποφάσεις σας πόσο ανεξάρτητοι είστε από την πολιτική και οικονομική εξουσία, εθνική ή διεθνή.
Ο Επαναστατικός Αγώνας στην αυγή του 21ου αιώνα αναδείχτηκε ως μια πολιτική δύναμη που αντιστέκεται με τις μικρές του δυνάμεις απέναντι στον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό της διεθνούς τάξης πραγμάτων και εξουσίας.
Είναι από εκείνες τις δυνάμεις που – όταν ο τότε πλανητάρχης πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο νεότερος είχε δηλώσει, μετά τις επιθέσεις της 11/9, ότι “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας” – είχε απαντήσει είτε χτυπώντας τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”, είτε τις ίδιες τις ΗΠΑ με την επίθεση στην πρεσβεία τους το 2007, ότι “εμείς δεν είμαστε μαζί σας, είμαστε εναντίον σας”.
Η αντιαρματική ρουκέτα της 12ης Ιανουαρίου 2007 ήταν η έμπρακτη απόδειξη-απάντηση του Επαναστατικού Αγώνα, αφού χτύπησε έδαφος των ΗΠΑ.
Γι’ αυτό ο Επαναστατικός Αγώνας βρίσκεται στη λίστα των οργανώσεων αντάρτικου του State Department, γι’ αυτό οι ΗΠΑ μας επικήρυξαν με 1 εκατομμύριο δολάρια το 2007, γι’ αυτό ακολούθως το ελληνικό κράτος δουλικά μας επικήρυξε με 800.000 ευρώ, για τον ίδιο λόγο το ελληνικό κράτος μας επικήρυξε δεύτερη φορά το 2014 με 2 εκατομμύρια ευρώ, λίγο πριν την επίθεση της οργάνωσης στο παράρτημα της ΕΚΤ, στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος, στην οδό Αμερικής 3, σε κτίριο όπου στεγαζόταν και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στη χώρα Ουές Μακ Γκρόου. Για τον ίδιο λόγο, παρά τη δεύτερη σύλληψη μου το 2014, οι ΗΠΑ με ενέταξαν στον κατάλογο των “διεθνών τρομοκρατών”.
Ο Επαναστατικός Αγώνας, ως μία οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας, με τις πρώτες του ενέργειες το 2003-04 έδινε το πολιτικό μήνυμα: “Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες”.
Εύχομαι σήμερα, 15 Νοεμβρίου 2016, που τυγχάνει να επισκέπτεται την υπόδουλη στο χρέος Ελλάδα ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, προσκεκλημένος της “πρώτη φορά αριστερά” μνημονιακής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, να τύχει θερμής υποδοχής από όλους όσους σε αυτόν τον τόπο έχουν μνήμη και γνώση για το ρόλο των ΗΠΑ ως ηγέτιδας δύναμης του παγκόσμιου καπιταλισμού, που εκτός των άλλων ελέγχει και το ΔΝΤ, έναν από τους πιο μισητούς στον ελληνικό λαό οργανισμούς.
