Τι διαφορά έχουν η γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων Κατερίνα Σαββαΐδου και ο προπονητής Τραϊανός Δέλλας; Ο Δέλλας δέχτηκε να μην κάνει παρέλαση στις 28 Οκτώβρη, ενώ η Σαββαΐδου το ψιλοπάλεψε. Ο Δέλλας ήξερε εξαρχής την τύχη του. Κάποια στιγμή θα έπαιρνε πόδι, για να φορτωθούν σ' αυτόν οι αποτυχίες της ομάδας και όχι στον καπιταλιστή ιδιοκτήτη της που «έχει καβούρια στην τσέπη» και δεν του αγόρασε τους παίχτες που ήταν απαραίτητοι. Για τη Σαββαΐδου, κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει αν θεωρείται αποτυχημένη ή επιτυχημένη στη θέση της, η ίδια όμως όφειλε να ξέρει (και είμαστε βέβαιοι ότι ξέρει) πως κάποια στιγμή θα δεχόταν πίεση για παραίτηση.
Η Σαββαΐδου υπήρξε επιλογή του Σαμαρά. Διαδέχτηκε τον Θεοχάρη, που υπήρξε άνθρωπος του Κουβέλη, αλλά κάπου τα χάλασε με τον Στουρνάρα και τον Σαμαρά (στην πραγματικότητα τον κατηγόρησαν σαν ρουφιάνο της τρόικας) και πήρε τον πούλο. Ως επιλογή του Σαμαρά (και επομένως ως άτομο της εμπιστοσύνης του) η Σαββαΐδου δε θα έπρεπε να ελπίζει σε μακροημέρευση. Η Βαλαβάνη δεν της έλεγε ούτε καλημέρα, μολονότι στεγάζονταν και οι δύο στο ίδιο κτίριο. Και η δεύτερη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ξεκίνησε νωρίς-νωρίς την αποδόμησή της. Η «Αυγή» έχει κάνει σημαία της το «σκάνδαλο Σαββαΐδου», μολονότι από δικαστική άποψη αυτό βρίσκεται σε εντελώς πρώιμο στάδιο. Κι ο Τσίπρας ζήτησε από τον Τσακαλώτο να της ζητήσει να παραιτηθεί.
Οταν εκδιώχτηκε ο Θεοχάρης, η τρόικα τα πήρε στο κρανίο. Τώρα που ξεκίνησε προσπάθεια να διωχτεί η Σαββαΐδου (και τελικά διώχτηκε), μούγκα στην τροϊκανή στρούγκα. Φαίνεται πως υπάρχει συμφωνία ακόμα και για το πρόσωπο που θα τη διαδεχτεί. Η Σαββαΐδου, όμως, διαμήνυσε ότι δεν παραιτείται. Λογικό από τη μεριά της. Ως μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής (από εκεί την πήραν και την έβαλαν στη ΓΓΔΕ) ήξερε πολύ καλά πως έπρεπε να διαπραγματευθεί την αποζημίωσή της και τους υπόλοιπους όρους της παραίτησής της (κυρίως το «καθάρισμα» στο ποινικό σκέλος). Οταν θα έκλεινε το «ντιλ», θα έπαιρνε τα μπογαλάκια της και θ' αποχωρούσε μετά πολλών επαίνων. Δεν την άφησαν, αλλά της έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι.
Η καθιέρωση θέσης «ανεξάρτητου» γενικού γραμματέα Εσόδων υπήρξε μνημονιακή απαίτηση. Υποτίθεται ότι θα έφτιαχναν έναν εισπρακτικό μηχανισμό που δε θα υπακούει στην εκάστοτε κυβέρνηση, δε θα κάνει παιχνιδάκια με «ημετέρους», αλλά θα συμπεριφέρεται με «στυγνή» τεχνοκρατική αντίληψη. Εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε πως ούτε επί Θεοχάρη ούτε επί Σαββαΐδου μπορούσε ο μηχανισμός να λειτουργήσει έτσι. Αλλωστε, δεν είναι η ΓΓΔΕ που θεσπίζει τους νομικούς κανόνες, αλλά η κυβέρνηση, μέσω της Βουλής. Η ΓΓΔΕ καλείται απλώς να εισπράξει αυτά που προβλέπουν οι νόμοι. Γι' αυτό και είναι υποκριτικό να υποστηρίζουν τώρα οι συριζαίοι πως η έλλειψη πνεύματος συνεργασίας εκ μέρους της Σαββαΐδου τους εμποδίζει να βρουν τα διάφορα «ισοδύναμα» που αναζητούν, όπως π.χ. αντί του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Από την άλλη, σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο, το Μνημόνιο του Τσίπρα, η ΓΓΔΕ ως εισπρακτικός μηχανισμός ισχυροποιείται, αφού αυτή θα πάρει και τις υποθέσεις του ΣΔΟΕ. Είναι λοιπόν λογικό για την κυβέρνηση Τσίπρα να θέλει δικό της άνθρωπο επικεφαλής αυτού του μηχανισμού. Και η τρόικα δεν έχει κανένα λόγο να αρνηθεί στην κυβέρνηση αυτό το δικαίωμα, όταν ειδικά αυτή η κυβέρνηση έχει δώσει ήδη σπουδαία δείγματα γραφής στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων.
