Ούτε το «μέτωπο του Νότου» είδαμε, ούτε το «αντιμερκελικό μέτωπο» (με μπροστάρη μάλιστα τον Ντράγκι!) είδαμε, ούτε τον «πολιτικό σεισμό» και τις «μεγάλες ανακατατάξεις» στην Ευρώπη είδαμε, ούτε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη είδαμε.
Εκείνο που είδαμε είναι την απελπισμένη προσπάθεια μιας κυβέρνησης να προστατεύσει το πολιτικό της μέλλον. Να παζαρέψει μια συμφωνία μίνιμουμ, η οποία θα συνεχίζει μεν τη μνημονιακή πολιτική, όμως θα αφήνει τα σημαντικότερα για τις επόμενες φάσεις.
Οι ιμπεριαλιστές δείχνουν για μια ακόμη φορά το γκανγκστερικό τους πρόσωπο. Θέλουν να περάσουν ένα τρομοκρατικό μήνυμα στον ελληνικό λαό και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Στην πρώτη γραμμή αυτού του μηνύματος γράφει: αδιαφορούμε τι ψηφίσατε ή νομίσατε ότι ψηφίσατε στις τελευταίες εκλογές. Εμείς βάζουμε τους όρους κι αν σας αρέσει.
Κάποιος ρομαντικός θα περίμενε ενδεχομένως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καλούσε το λαό να βγει στο δρόμο, όχι σε «διαδηλώσεις αξιοπρέπειας» πλέον, αλλά σε αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις. Ομως, τέτοια καλέσματα δεν ακούγονται πλέον ούτε από τη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ήταν για την πρώτη φάση, μέχρι τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη. Από τότε και μετά ο λαός πρέπει να μένει στο σπίτι και να παρακολουθεί από τον καναπέ τα γκάλοπ που δημιουργούν κλίμα και τις επεξηγήσεις των «πολιτικών αναλυτών», που όλες καταλήγουν στην ίδια επωδό: «μια κακή συμφωνία, με επώδυνα μέτρα, είναι προτιμότερη από τη ρήξη».
Σύντομα θα έχουμε και τα πρακτικά αποτελέσματα της πλήρους κατάρρευσης των ηρωικών προεκλογικών ιδεολογημάτων. Θα έχουμε συμφωνία που θα περιλαμβάνει μέτρα. Μέτρα αντιλαϊκά, φυσικά. Μόνο τη δοσολογία μένει να πληροφορηθούμε. Ξέρουμε, όμως, από την πείρα της πενταετίας που προηγήθηκε, πως ακόμη και η ελαφρύτερη δοσολογία ακολουθείται σύντομα από νέες δόσεις αντιλαϊκών μέτρων. Οι τελικοί στόχοι παραμένουν σταθεροί και κάθε φορά αποφασίζεται ένα πακέτο μέτρων που καλείται να υπηρετήσει αυτούς τους στόχους.
Σύντομα, λοιπόν, ακόμη και εκείνοι που σήμερα θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά προσέκρουσε στον ιμπεριαλιστικό τοίχο, θα ξεχάσουν αυτή τη συγκαταβατική εκτίμηση και θα ασχοληθούν με την… άδεια τσέπη τους. Με τα χαράτσια και τη σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, με την εφιαλτική ανεργία και τις εργασιακές σχέσεις δουλείας για όσους εργάζονται.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν αρκεί να εξηγηθούν απλά οι λόγοι που οδήγησαν σε νέα διάψευση των ελπίδων τους. Πρέπει και να υποδεικνύεται ο δρόμος της ταξικής ανασυγκρότησης. Αρκετά πια με τις κάθε είδους επαναστατικές και ριζοσπαστίζουσες ονειροφαντασίες (που μέχρι τώρα άλειφαν τα γρανάζια στη μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ). Η εργατική τάξη πρέπει να «δει» ποια είναι εκείνα που μπορεί να διεκδικήσει, για να υπάρξει πραγματικά ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η οποία θα οδηγήσει σε ρήξη με την ακολουθούμενη πολιτική. Δεν μπορεί να είναι σημείο αναφοράς οι επόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν). Σημείο αναφοράς πρέπει να γίνει η ταξική πάλη.
