Αυτό που ζητούν οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και ο ντόπιος εσμός των ακροδεξιών, δεξιών, σοσιαλδημοκρατών και λοιπών δωσιλόγων για τον Σάββα Ξηρό είναι η μετατροπή της ποινής του σε θανατική. Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία γι’ αυτό.
Ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό δεν το ζητούν γενικά για τους ισοβίτες, αλλά ειδικά για τον Σ. Ξηρό «ή οποιονδήποτε άλλο έχει στα χέρια του αίμα αμερικανών διπλωματών και μελών της αμερικανικής πρεσβείας», όπως είπε ο αμερικανός πρέσβης, οι Αμερικανοί μίλησαν ευθέως πολιτικά και όχι νομικά.
Οταν έβγαιναν ο ένας μετά τον άλλο οι χουντικοί (νομίζουμε ότι ο Παττακός δεν έχει ψοφήσει ακόμη), οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο και η ποινή τους είχε μετατραπεί σε ισόβια από τον Καραμανλή, άνθρωποι που ευθύνονταν για δεκάδες δολοφονίες αγωνιστών (ή και άσχετων πολιτών), για βασανιστήρια, για οικονομικά σκάνδαλα και για εσχάτη προδοσία (το βαρύτερο αδίκημα σε ένα αστικό καθεστώς), ουδείς Αμερικανός διαμαρτυρήθηκε. Κανένας πολιτικός ντόρος δεν έγινε στην Ελλάδα. Κι ας μην είχε κανείς τους τη βαριά αναπηρία του Σ. Ξηρού. Το «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια», με το οποίο ο Καραμανλής είχε δικαιολογήσει τη μετατροπή της θανατικής ποινής, ξεχάστηκε αμέσως.
Πολιτικό είναι το ζήτημα και όχι νομικό. Ο αστικός νομικός πολιτισμός περιέχει την επιείκεια και τον ανθρωπισμό μόνο όταν πρόκειται για δικούς του ανθρώπους. Αντίθετα, όταν πρόκειται για αντιπάλους του συστήματος, για ανθρώπους που σήκωσαν τα όπλα εναντίον του, ο ανθρωπισμός πετιέται στα σκουπίδια και στη θέση του προβάλλει το φρικτό πρόσωπο του ταξικού μίσους και της εκδίκησης.
Αυτό επιβεβαιώνεται ξανά το τελευταίο δίμηνο και πρέπει να μας διδάξει. Να μας επαναφέρει στις ρίζες, στην πολιτική-ταξική τοποθέτηση των πραγμάτων. Να μας κάνει να αναλογιστούμε τη ντροπή ενός μεγάλο κομματιού του αντικαπιταλιστικού χώρου, που ακόμη και τώρα κάνει πως δεν βλέπει, πως δεν ακούει, πως δεν καταλαβαίνει.
Οι Αμερικανοί και οι ντόπιοι αντιδραστικοί συμπεριφέρονται με απόλυτη συνέπεια ως προς την ταξική τους φύση. Διαχωρίζουν τους κρατούμενους όχι ανάλογα με τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, αλλά ανάλογα με το αδίκημα για το οποίο κατηγορούνται. Είσαι χουντικός, αποφυλακίζεσαι. Είσαι αντάρτης πόλης, να σαπίσεις στη φυλακή, ακόμη και με 98% αναπηρία.
Η καθεστωτική Αριστερά συνεχίζει να δίνει εξετάσεις νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Ο Περισσός, που είχε βαφτίσει τα μέλη της 17Ν «πράκτορες μυστικών υπηρεσιών», σφυρίζει αδιάφορα όταν τα πραγματικά αφεντικά των μυστικών υπηρεσιών ζητούν την εξόντωσή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε δείξει στο παρελθόν κάποια ευαισθησία στα ανθρωπιστικά ζητήματα, απολογείται στο ιερατείο της διεθνούς αντίδρασης και χειροτερεύει όσο γίνεται τη νομική διάταξη, την οποία είναι σίγουρο ότι δε θα ψήφιζε αν δεν αναγκαζόταν από την απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων.
Οι υπόλοιποι, όμως; Αυτοί που υποτίθεται ότι οραματίζονται την κοινωνική επανάσταση, γιατί σιωπούν; Απουσίασαν και εξακολουθούν να απουσιάζουν από τις μεγάλες πολιτικές δίκες για το αντάρτικο πόλης. Κάποιοι πήραν μέρος ακόμη και στη βρόμικη προβοκατορολογία. Απουσίασαν από την αλληλεγγύη προς τους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους. Απουσιάζουν και τώρα που οι Αμερικανοί και οι ντόπιοι αντιδραστικοί ζητούν να εξαιρούνται οι πολιτικοί κρατούμενοι από τις γενικές ρυθμίσεις για τους κρατούμενους.
Οταν κρατάς τέτοια ντροπιαστική συμπεριφορά, όταν αποπολιτικοποιείς τα πολιτικά φαινόμενα, όταν δεν είσαι ικανός να υπερασπιστείς ούτε τις αρχές του αστικού ανθρωπισμού, όταν πετάς στα σκυλιά ανθρώπους του δικού σου στρατοπέδου, είναι δυνατόν να θεωρείσαι δύναμη επαναστατικής ανατροπής;