♦ Το πανό ανοίχτηκε έξω από το μέγαρο Μαξίμου. Ολα τα άτομα που συμμετείχαν σ’ αυτή την τόσο εύστοχη παρέμβαση στριμώχτηκαν από τους μπάτσους και προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ. Για να υποδηλωθεί πως τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε στον τομέα της κρατικής καταστολής. Αλίμονο αν ο «πάσα ένας» ανοίγει ένα πανό έξω από την έδρα του Τσίπρα. Εκεί είναι χώρος όπου το δικαίωμα των Ελλήνων «να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα» (άρθρο 11, παρ. 1 του αστικού Συντάγματος) δεν ισχύει.
♦ Οι εργοδοτικές οργανώσεις –η Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ), ο Εμπορικός Σύλλογος Αθήνας, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ), ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων & Λιανικών Πωλήσεων Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ), ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ)- απαιτούν να καταργηθεί η κυριακάτικη αργία. Η κυβέρνηση τους κάνει τις πλάτες και εξυπηρετεί τα εργοδοτικά συμφέροντα, όσο δεν κατοχυρώνει νομοθετικά την κυριακάτικη αργία – Τους απαντάμε: τα εργατικά συμφέροντα μπροστά – καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά – Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με οργάνωση και αγώνα των εργαζομένων – Να μην δεχτούμε την καταπίεση και την εξαθλίωση ως όρο ζωής – … – Διαδήλωση Πέμπτη 19 Μαρτίου πλ. Κοραή 6μμ – Κανένα μαγαζί ανοιχτό την Κυριακή 5 Απρίλη – Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια (αφίσα)
Ενα ακόμη εργατικό αίτημα στο άκουσμα του οποίου η κυβέρνηση των τσιπροκαμμένων κάνει το κορόιδο. Φωτιά έχει πάρει το παρασκήνιο, όπου παζαρεύουν με τα συνδικάτα των καπιταλιστών εργοδοτών μια λύση που θα νομιμοποιεί μια «ενδιάμεση» κατάσταση, την οποία θα τη σερβίρουν ως δώρο στους εργαζόμενους στο εμπόριο.
♦ Στο μέιλ της «Κόντρας» έφτασε μια πρόσκληση να πάρει μέρος σε μια συνέλευση, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων. Η πρόσκληση περιλάμβανε ως βάση τα αιτήματα των ίδιων των πολιτικών κρατούμενων. Στη συνέλευση, όμως, βρεθήκαμε μπροστά σε μια άλλη πραγματικότητα. Μια πολιτική κατεύθυνση (η αναρχική) ήθελε να επιβάλει ως βάση τις δικές της αντιλήψεις, οι οποίες ξεπερνούσαν και το πλαίσιο των ίδιων των απεργών πείνας. Τότε προς τι η πρόσκληση; Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε σ’ αυτή την αφίσα. Τα αιτήματα των ίδιων των απεργών πείνας αποτυπωμένα με γραμματάκια (πρέπει να πας πολύ κοντά για να τα διαβάσεις) και τα συνθήματα που εκφράζουν την αναρχική κατεύθυνση με τα μεγαλύτερα δυνατά γράμματα, έτσι που να στέλνεται σαφές μήνυμα για το ποιο είναι το κύριο και ποιο είναι το δευτερεύον. Κατά τα άλλα, μιλούν όλοι για κινηματικές διαδικασίες! Η αλληλεγγύη σ’ έναν τέτοιο αγώνα είναι, βέβαια, σημαντικό καθήκον και στις κινηματικές δράσεις βρισκόμαστε όλοι μαζί. Ομως αυτή η προσπάθεια καπελώματος παραμένει ως δείγμα αντικινηματικής κουλτούρας.
