Εντεκα «βήματα» αποφάσισαν οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα της Θεσσαλονίκης σε γενική συνέλευση που πραγματοποίησαν στις 11 του Σεπτέμβρη και κανένα από αυτά δεν τους βγάζει από τη μιζέρια και δεν ανοίγει έστω και μια ελπίδα φωτός για τη διάσωσή τους από τα δόντια της ανεργίας.
Κι αυτό γιατί οι αποφάσεις τους έχουν τη σφραγίδα της ηττοπάθειας, της πεποίθησης ότι διεξάγουν έναν αγώνα απλής διαμαρτυρίας και όχι ένα δυναμικό αγώνα ζωής ή θανάτου. Γιατί έχουν εναποθέσει τις τύχες τους να τις διαχειριστεί η βρόμικη αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γιατί δεν έχουν αποφασίσει να τα δώσουν όλα για όλα, να αγνοήσουν τα εμπόδια που τους βάζει η αστική νομιμότητα και να πετάξουν τα βαρίδια της.
Τι δε διαβάζουμε στην ανακοίνωσή τους: συμμετοχή στην Ανθρώπινη Αλυσίδα διαμαρτυρίας αντίστασης, αλληλεγγύης και πολιτισμού, συμμετοχή στην αντιφασιστική συγκέντρωση στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, συμμετοχή στην πορεία «Περπατάμε με την καρδιά μας», συμπαράσταση στον αγώνα των καθαριστριών, συμμετοχή στις εκδηλώσεις για την παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών που θα οργανώσει η ΟΛΜΕ, συμμετοχή στην απεργία της ΑΔΕΔΥ (10/10) για την αξιολόγηση, διοργάνωση ημερίδων με θέμα τη διαθεσιμότητα, ενημερώσεις στα σχολεία, στο πλαίσιο κλιμακίων των ΕΛΜΕ κ.λπ.
Το μέλλον, δυστυχώς, είναι προδιαγεγραμμένο και είναι μαύρο, αν συνεχίσουν έτσι οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι εύκολο, τη στιγμή μάλιστα που ο υπόλοιπος εκπαιδευτικός κόσμος στην πλειοψηφία του περί άλλα τυρβάζει, καταπλακωμένος από τα προβλήματα, και έχει αφήσει «ακάλυπτους» τους συναδέλφους του που κινδυνεύουν να απολυθούν. Ομως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σκληρή και αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική που εφαρμόζεται. Το σύστημα πρέπει να «πονέσει» για να κάνει πίσω έστω σε κάποιες επιλογές του.
