Ενα άκρως συντηρητικό εκλογικό αποτέλεσμα (δες αναλυτικά στις σελίδες 8-10), σε μια άνευ ιδιαίτερης σημασίας εκλογική αντιπαράθεση, πυροδότησε πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες συμπληρώνουν ήδη μια βδομάδα και αναμένεται να έχουν και συνέχεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές και κουνάει αυστηρά το δάχτυλο στην κυβέρνηση, ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο απαντούν «μολών λαβέ», ο Κουβέλης παραιτείται αλλά μπορεί και να ξεπαραιτηθεί, ο Καμμένος ονειρεύεται ανύπαρκτες διευρύνσεις, οι χαμένοι του παιχνιδιού ψάχνουν τρόπους να επανακάμψουν στην κομματική κοίτη, οι νεοναζί περιμένουν να δουν αν θ’ αλλάξει κάτι στην αντιμετώπισή τους, μετά τη νέα εκλογική τους επιτυχία, γενικώς όλοι μιλούν, συνεντευξιάζονται, συνελευσιάζονται, τροφοδοτούν την επικαιρότητα των ΜΜΕ, δημιουργούν τη χαρά του πολιτικού συντάκτη, ο οποίος –ανάλογα με τις εντολές του αφεντικού του– αποτυπώνει το «νέο πολιτικό τοπίο».
Αν πεις ότι στην καθημερινότητα του εργαζόμενου, του άνεργου, του νέου δεν άλλαξε τίποτα, θα σε πουν «λαϊκιστή». Αν πεις πως ούτε αυτές οι εκλογές ούτε οι επόμενες –όποτε κι αν γίνουν– δε θ’ αλλάξουν την εφαρμοζόμενη πολιτική, η οποία καθορίζεται από άλλα κέντρα, θα σε πουν «κολλημένο μαρξιστή».
Το πανηγύρι των εκλογών ήρθε να θολώσει περισσότερο τον ήδη θολό ορίζοντα. Το συντηρητικό αποτέλεσμα αποτελεί αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας, της ηττοπάθειας, του φόβου, της έλλειψης αγωνιστικής διάθεσης. Η ελπίδα ανθίζει με ένα ψηφοδέλτιο στο χέρι!
Τα αστικά κόμματα μοιράζονται σε νικητές και νικημένους, όμως ο καπιταλισμός είναι ο μεγάλος νικητής, καθώς παρά την πολιτική κρίση εξασφαλίζει και βιώσιμη κυβέρνηση σήμερα και εναλλακτική λύση για το μέλλον, ενώ ο μπαμπούλας των νεοναζί χρησιμοποιείται για να αυξήσει τη συσπείρωση γύρω από τα αστικά κόμματα. Σε διακύβευμα αναγορεύεται η καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού και της κρίσης του.
Το εκλογικό αποτέλεσμα και οι εξελίξεις που πυροδότησε στο αστικό στρατόπεδο πιστοποιούν αυτό που υπάρχει εδώ και καιρό. Ενα τεράστιο πολιτικό κενό ταξικής εκπροσώπησης, που επιτρέπει στην αστική πολιτική να παίζει μόνη της. Αν σε εποχές αγωνιστικών κινητοποιήσεων αυτό το κενό κρύβεται, σε εποχές πτώσης του κινήματος και αποθέωσης της αστικής πολιτικής φαίνεται καθαρότερα από κάθε άλλη φορά.
Αυτό το κενό είναι που πρέπει να κλείσει. Η εργατική τάξη πρέπει να οργανωθεί πολιτικά, για να μην άγεται και φέρεται πίσω από πολιτικούς απατεώνες και ψευδομεσσίες, που τσιμεντάρουν την αστική δημοκρατία και προστατεύουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα των εκλογών και του θλιβερού τους αποτελέσματος.