Τον Ιούλη του 2012, ο φρέσκος ακόμη πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης Α. Σαμαράς ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη της «εκκαθάρισης» της απεργίας στη Χαλυβουργία Ελλάδος του Μάνεση, στέλνοντας τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους εργάτες και να σπάσουν την περιφρούρηση. Οπως έλεγε καμαρώνοντας τότε, η Χαλυβουργία έπρεπε να λειτουργήσει για να μη χαθούν θέσεις εργασίας.
Η Χαλυβουργία ουδέποτε λειτούργησε μετά το σπάσιμο της απεργίας. Οι περίοδοι διαθεσιμότητας διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ απέμειναν μόλις 107 εργαζόμενοι. Την περασμένη Τετάρτη, με έγγραφό της η διοίκηση της επιχείρησης κατέθεσε αίτημα στο υπουργείο Εργασίας για την απόλυση των 90 απ' αυτούς. Βάζει λουκέτο δηλαδή.
Λίγο πιο κάτω, η Χαλυβουργική των Αγγελόπουλων έβαλε τους 200 από τους 263 εργάτες της σε διαθεσιμότητα για έξι βδομάδες (αμείβονται με το 50% του μισθού και με ένα επίδομα του ΟΑΕΔ), επικαλούμενη το «υψηλό ενεργειακό κόστος». Χρησιμοποιεί, δηλαδή, τους εργάτες ως διαπραγματευτικό όπλο στο παζάρι με την κυβέρνηση και τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις παραγωγής ενέργειας, έχοντας και την αμέριστη βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και η σιδηροβιομηχανία περνάει κρίση, η οποία οφείλεται κυρίως στην κατακόρυφη πτώση της οικοδομικής και κατασκευαστικής δραστηριότητας. Οι καπιταλιστές εκμεταλλεύτηκαν την κινεζοποίηση για να φορτώσουν το μεγαλύτερο μέρος από τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των εργατών. Αξιοποίησαν τα πάντα: μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες, διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ανταλλαγή υπερωριών με ρεπό, μειωμένη αποζημίωση για απόλυση. Οταν είχαν δουλειές με φούντες στους εργάτες έδιναν τα πιο άθλια μεροκάματα, χωρίς βέβαια να μοιράζονται μαζί τους τα κέρδη. Τώρα που έπεσαν οι δουλειές, δε διαθέτουν ένα κομμάτι από τα προηγούμενα κέρδη τους για να συντηρήσουν τις επιχειρήσεις και τα μεροκάματα των εργατών, αλλά κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να εξακολουθήσουν και σ’ αυτές τις συνθήκες να βγάζουν κέρδη.
Το τελευταίο κόλπο που βρήκαν είναι να βάζουν μπροστά τους εργάτες για να πετύχουν καλύτερες τιμές ενέργειας. Και βέβαια, όταν πετύχουν το στόχο τους (η κυβέρνηση ήδη συζητά πυρετώδικα το αίτημά τους), δε θα διστάσουν να συνεχίσουν τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Γιατί το επίπεδο της απασχόλησης σε μια καπιταλιστική επιχείρηση καθορίζεται από τις παραγωγικές ανάγκες που έχει. Υπάρχει μήπως καμιά προοπτική να αυξήσει τον κύκλο εργασιών της η σιδηροβιομηχανία, επειδή θα μειωθεί η τιμή στην οποία αγοράζει ενέργεια; Οταν η εσωτερική ζήτηση εξακολουθεί να είναι καθηλωμένη, δεν μπορούν να υπολογίζουν σε αύξηση των παραγγελιών και του τζίρου. Με χαμηλότερες τιμές ενέργειας, όμως, θα αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους των σιδηροβιομηχανιών. Με δεδομένο το μειωμένο τζίρο τους, θα κερδίσουν περισσότερα.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αντί να εστιάσει στην υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και των εργατικών δικαιωμάτων, περιδιαβαίνει τα υπουργεία ζητώντας φτηνότερη ενέργεια για τους καπιταλιστές. Οι εργάτες, χωρίς ταξικό προσανατολισμό, τρομαγμένοι και απογοητευμένοι, ακολουθούν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως ο καρκινοπαθής σε τελευταίο στάδιο που γυρίζει τα μοναστήρια αναζητώντας κάποιο θαύμα. Το παράδειγμα της Χαλυβουργίας, όμως, είναι χαρακτηριστικό. Η υπερψήφιση των εργοδοτικών συνδικαλιστών, μετά το ναυάγιο της απεργίας, δεν προστάτεψε τους εναπομείναντες εργάτες από την απόλυση. Αγανάκτησαν από την ηττοπαθή τακτική του Περισσού, χωρίς να αναζητήσουν ευθύνες και στους εαυτούς τους, αφού και αυτοί στήριζαν αυτή την τακτική. Δεν πήγαν, όμως, προς μια ταξική κατεύθυνση, αλλά στήριξαν τους εργοδοτικούς και σήμερα απολύονται.
